Yasemin

[Olric]

Adımın içinde saklambaç oynardık, annemle.
Nereye saklansam bulurdu beni, küçüktüm o zamanlar.
İlkokul mezunu bir nüfus memurunun; sararmış resmi beyninde,
bir harfini kaybettiğim bir de soyadım vardı.
Çok sonraları fark etmiştim; babamı da,
soyadım gibi.
Kentten saklanmış mahallemizde,
saklambaç oynarken de ilk ben sobelenirdim ebeye
sonra diğer çocukların yerlerini söylerdim
en son ‘o’ sobelensin diye.
-çocuktuk ve kurşun geçirmezdi masumiyetimiz-
Kısa saçlarından tanırdım Yasemini,
eksik olduğunda yüzü.
-merdiven altı boşlukları, karanlıktı.-
Bir taksinin camına çarptı, son bakışı.
Bir Yasemin yarası açıldı kaldırımlarda,
adımda.
-adımdan büyük-
Bazen rüyalarıma gelirdi Yasemin
‘Öldün ki sen’ derdim. Öldün ki...
‘Sobe’ der ve başını önüne eğerdi.
Utanır gibiydi ölmüş olmaktan.
Ölüme sobelenmekten...