aSk
26.Ağustos.2014, 11:16
KENDİMDEN ÖZÜR diliyorum...
Yaşadığım süre boyunca hep MERHAMETİMİN
arkasından yürüdüm, beklentilerimi arkada
BIRAKTIM. Kimseden bir şey BEKLEMEDİM, doğrusu
bu sanıyordum çünkü. Yaşadıklarımı
yaşayamadıklarımı İÇİMDE sakladım, SUSTUM
bastırdım olsun dedim İNSANLIK bende kalsın.
Verdim, hep VERDİM karşılığını alıp alamadığıma
BAKMADAN, aslında güçlü olmak değildi istediğim,
ama olmak ZORUNDAYDIM ve oldum......
Kendimi hep ERTELEDİM. Kimsenin beni
anlamadığını bildiğim halde hayatıma girenleri bana
verilmiş KUTSAL bir görev olarak gördüm. Herkesi
mutlu etmek zorundayım ZANNETTİM. Benimde
mutlu olmam gerektiğini UNUTMUŞUM.. Görevim
neyse en iyisini yapmalıydım ki VİCDANIM rahat
etmeliydi. Birilerinin de bana karşı GÖREVLERİ
olduğunu hiçe saymışım oysa...
NE YAZIK Kİ; Karşımdakilerin EKSİKLERİNİ
tamamlamaya çalışırken, onların HATALARINI
görmeye vaktim kalmamış SANKİ. Beni ÜZMELERİNE
bakmadan, karşılığında ne ALDIĞIMA ne hissettiğime
ALDIRIŞ etmeden hep VERDİM..
Kendimi nasılda UNUTMUŞUM.. unutturmuşlar
aslında. PARAMPARÇA olmuş KALBİME, doğruları
söylemeye çalışan BEYNİME, mutsuz YÜZÜME
hep SUS dedim. Sen SUS.. Kendime HAKSIZLIK ettim,
kimseye etmediğim kadar.
Kendime Geldiğimde ise YORGUN, yılgın, bitkin bir
köşede saklanıp ağlayan ÇOCUK olarak buldum. Ve
ona elimi uzattım diyebildiğim tek şey " GEÇTİ ", bir
daha seni kimse ÜZEMEYECEK. Şimdi senden ÖZÜR
diliyorum. Seni bu kadar HİÇE saydığım için,
insanların seni bu kadar ÜZMELERİNE müsade
ettiğim için, seni hiç bir zaman DİNLEMEDİĞİM için,
üzerine bu kadar SORUMLULUK yüklediğim için,
hakkın olan bütün duyguları sana YAŞATAMADIĞIM
için...
Şimdi tekrar SÖYLÜYORUM.
İNSANLIĞIMDAN, KALBİMDEN, DUYGULARIMDAN,
ÇOCUKLUĞUMDAN, HİSLERİMDEN çok ÖZÜR
diliyorum... !
Yaşadığım süre boyunca hep MERHAMETİMİN
arkasından yürüdüm, beklentilerimi arkada
BIRAKTIM. Kimseden bir şey BEKLEMEDİM, doğrusu
bu sanıyordum çünkü. Yaşadıklarımı
yaşayamadıklarımı İÇİMDE sakladım, SUSTUM
bastırdım olsun dedim İNSANLIK bende kalsın.
Verdim, hep VERDİM karşılığını alıp alamadığıma
BAKMADAN, aslında güçlü olmak değildi istediğim,
ama olmak ZORUNDAYDIM ve oldum......
Kendimi hep ERTELEDİM. Kimsenin beni
anlamadığını bildiğim halde hayatıma girenleri bana
verilmiş KUTSAL bir görev olarak gördüm. Herkesi
mutlu etmek zorundayım ZANNETTİM. Benimde
mutlu olmam gerektiğini UNUTMUŞUM.. Görevim
neyse en iyisini yapmalıydım ki VİCDANIM rahat
etmeliydi. Birilerinin de bana karşı GÖREVLERİ
olduğunu hiçe saymışım oysa...
NE YAZIK Kİ; Karşımdakilerin EKSİKLERİNİ
tamamlamaya çalışırken, onların HATALARINI
görmeye vaktim kalmamış SANKİ. Beni ÜZMELERİNE
bakmadan, karşılığında ne ALDIĞIMA ne hissettiğime
ALDIRIŞ etmeden hep VERDİM..
Kendimi nasılda UNUTMUŞUM.. unutturmuşlar
aslında. PARAMPARÇA olmuş KALBİME, doğruları
söylemeye çalışan BEYNİME, mutsuz YÜZÜME
hep SUS dedim. Sen SUS.. Kendime HAKSIZLIK ettim,
kimseye etmediğim kadar.
Kendime Geldiğimde ise YORGUN, yılgın, bitkin bir
köşede saklanıp ağlayan ÇOCUK olarak buldum. Ve
ona elimi uzattım diyebildiğim tek şey " GEÇTİ ", bir
daha seni kimse ÜZEMEYECEK. Şimdi senden ÖZÜR
diliyorum. Seni bu kadar HİÇE saydığım için,
insanların seni bu kadar ÜZMELERİNE müsade
ettiğim için, seni hiç bir zaman DİNLEMEDİĞİM için,
üzerine bu kadar SORUMLULUK yüklediğim için,
hakkın olan bütün duyguları sana YAŞATAMADIĞIM
için...
Şimdi tekrar SÖYLÜYORUM.
İNSANLIĞIMDAN, KALBİMDEN, DUYGULARIMDAN,
ÇOCUKLUĞUMDAN, HİSLERİMDEN çok ÖZÜR
diliyorum... !