Kâğit

[aSk]

‘bütün dilleri bilir aşk... nasıl bilmesin’


Bir kâğıt su içinde, mis ve misk

ağzın ve öpüşlerin. Kâğıt: zamanın ilk hali


Sevincin olduğu yerde korkunun denizi

Küçük deniz, içdeniz. Kâğıt: suyun dibi


Öğrenebildiğim, gitmek ve dönmek, kendinden başlayacak

kesilmiş dil, koparılmış cümle. Kâğıt: kanayan akşam, solan gül


Yalnız pencereler açılmıyor içeriye, oysa iki yolu var her şeyin

İlki şey. İkincisi hiç. Kâgıt: yaşıyor olmak hem gerçek, giz


Irmak ve yüz herhangi bir haritadan akıyor kuşlara; evsiz kuşlar

yanıma gelince kanatları kalbim. Kâğıt: bütün cümlesi sesin ve sadanın


Dünyayı seyretmek geldiğin yerden, uçurumun kenarında, uç!

bir not olmak hiç başlamadığın kâğıda. Kâğıt: aşka inanıyor


maddesi yoktur aşkın