Konu: Kafamdakiler

Bir intihar gibi puşt olunca sevdalar. Sırtını duvara yaslar, sırtını ağaca yaslar, susarsın. Sen artık hiçbir sözü kaldıramazsın.

Tüm hissedilenler kelimelerle anlatılabilir belki. Öyle bir sevmek ki seni, ben bu sevmeyi anlatacak kelimelere vakıf olamıyorum. Dağarcığımdan öte.

anlamıyorsun diye bağırmak yerine ben sana bu şeyleri işte bu şeyleri nasıl anlatabilirim diye düşünmekten uzun zamandır provalar içinde kaldığımı ve benden uzaklaştığını bile göremez hale geldim,anlamıyorsun değil,ben sana bazı şeyleri ‘bazı’ kelimesinin içinde yer alan şeyler o ‘şeyler’i bir türlü dilime yerleştiremiyorum,sen mi büyüksün bu şehir mi diye bağırsam iki sokak ötesine kısılır sesim

Ben bu aklı asmaya urgan bulamadım.

Bir Benden Bir Sen Geçiyor. . .

Yaşamımın en güzel yıllarını belki de zehir ediyorum. ( Bir şey yapmayarak. ) Ne istediklerimi önemsiyorum, ne sorumluluklarımı.. Ne kendimi umursuyorum, ne de bir başkasını. Kendimi insanlardan soyutlayarak neye ulaşmak istediğimi anlamıyorum. Çoğu zaman düşünüyorum. Ne yazasım, ne acıkasım, ne üzülesim, ne de artık hissedesim geliyor. Bu zamana kadar kendimi hiç bu kadar salmamıştım.

Ve bana ölümsüzlerin sonsuz acıları kaldı.