Konu: Kafamdakiler

İnsanlardaki ön yargıyı parçalamak, atomu parçalamakdan çok daha zor.

Duvarda duvar saati var, yerde yer halısı, masada masa lambası, ayakkabılıkta ayakkabılar , kitaplıkta kitaplar, kül tabağında sigara izmariti. eşya bile nerede olmasını gerektiğini biliyor sanki. hiçbirinin kafası karışık değil. şu an oturduğum odada etrafıma bakıyorum da aslında nerede olması gerektiğini bir türlü bilemeyen bir tek benim gibi geliyor.

Mermilerimi uzun zaman önce gömdüm. Sadece namlunun doğrultulduğu akıl bunu bilmiyor. Zira dünyevi çıkarlar uğruna bir ruhu yaralayan olamayacak kadar vicdanımdan korkarım. Naiflik değil bu: ruhuma yönelmesini istemediğim ne varsa bir başka ruha yöneltmemektir...

Bilmeli ve kabul etmeliyiz ki; dünya yalan yere dönmekte ve bize öğretilen her şey çok demode. Mensubu olduğumuz hayat -artık- düpedüz bir sirk gösterisi. Ölüm döşeğinden şifa saçanlar, hırsız katili rehineler, çıktıkça alçaltan merdivenler ve alim bebeler etrafımızı sarmışken; söylediğimi reddedemezsiniz.
Toplumumuzun dili de dini de ironidir. Hatta tüm bu -afyonlu- efsunlu metaforların ve kinayelerin müptelasıyız. Köklerine kadar hastalığa batan hayatlarımız, müthiş bir bağışıklılığın zaferinden sarhoş.

Hayal gücümün gittiği yere kadar varım. Sonsuzluğa dokunabilirim belkide. Kimbilir?

Bir paket sigarayı odun ettin Barış abv .dd

Bizi güldürenleri sevicek miydik dövecek miydik karıştırdım

bir insanı anlamak için onu sevmek gerekir. peki ama sevmek için ne gerekir?

Kendimi özlüyorum, başka bir şeyi değil. Gülüp geçtiğim zamanları, herhangi bir şeyi kafaya takmamayı, şarkıların sözlerine odaklanmadığım zamanları özlüyorum.

İnsana zarar veren şey aslında ona iyi gelendir diye bir yazı okudum az önce. Teşekkür ederim, beni yerden yere vururken bile kendimi iyi hissettirdiğin için.