Konu: Kafamdakiler

Bir gün gelir, dünyanın bir yerinde yıllarca senin haberin olmadan yaşamış birine, bütün hayatını anlatmak istersin.

Faili meçhuldu diye anılmak istiyorum ben...
Hiç kimse bilmemeli katilimi, adı saklanmalı
Ortaya çıkmamalı hiçbir zaman...
Önce intihar sanılmalı.yazık denmeli
Ama çok geçmeden cinayet olduğu anlaşılmalı...
Bir kaç kişi salya sümük ağlamalı arkamdan
Bu en önemli noktalardan biri...

bugünün yanlışları, o zamanın doğrularıydı. ben ettiğim hiçbir hatadan pişman olmadım. çünkü bugünde değildim, o gündeydim. ve hiçkimse geçmiş bir zamanın şartlarıyla şimdi yargılanamaz. üzgünüm ama ben de insandım, hani şu kendisini kurtarması gereken.

İster Adem’in kritik hatasının pişmanlığı, ister sadece şanslı bir sperm hücresi olarak bakın; insan, varoluşunu anlamlandırma konusunda merakıyla baş başadır. Yaşantılarımızın sonuçlarına önceden tanıklık etmek ister, böylelikle köklerimizi daha derine salmak, varlığımızı güçlendirmek isteriz. Merak etmeyi bıraktığımızda ise kozmik bir çöp olmayı zaten kabul etmiş sayılırız. Peki ya insan varoluşunun anlamını nerede aramalıdır?

Kara gecenin ölü gözlü kâhini, söyle bana kalbe kara leke gibi çalınan bu hayat hangi cadının lanetidir!

Eskiden entel olmak için Düş Sokağı Sakinleri, Ezgi’nin Günlüğü dinleyip kemik gözlük takmak yeterdi. Şimdi Spinoza, Foucault okumak, Bach dinlemek bile yetmiyor..

Eve girdiğimden beri bir şarkı dinliyorum, ne diyor bir fikrim yok, neden dinliyorum bir fikrim yok, neden başka bir şarkı çıkınca tekrar tekrar bunu açıyorum bir fikrim yok, bu hangi şarkı bir fikrim yok, aptal mıyım evet. Beynim sus.

Benim için hayat sonsuz bir beş dakikadır. şimdi adını burada söylemek istemediğim bir şehrin, bir parkının, bir bankında, sonsuz, tekrarsız beş dakika.. geri kalanı mücadeledir, geri kalanı sabır, geri kalanı tutunmaya çalışmak.

@aSk @Freya @hahahah

@aSi'mmmmmmmmmmmm ;** <3