Mizanda günahları ağır gelen müminler, Cehenneme doğru sevk edilir.

Ateşe yaklaşınca korkuya kapılır ve;
– Ya Muhammed! diye feryat etmek isterler.
Ama muvaffak olamazlar.
Çünkü Peygamber efendimizin ismini unutmuşlardır.
Malik sorar onlara:
– Siz kimlersiniz?
– Üstlerine Kur’an inen kavimiz.
– Kur’an-ı kerim, Muhammed aleyhisselama inmişti.


Onlar, Muhammed aleyhisselam ismini işitince, hep birden haykırırlar:
– İşte biz, Muhammed aleyhisselamın ümmetindeniz!

Ve yalvarırlar:
– Ne olur, izin ver de, oturup ağlayalım şu halimize.
Malik izin verir:
– Peki ağlayın.
Öyle çok ağlarlar ki, gözlerinden kan akar yaş yerine.
Malik seslenir:
– Bu ağlamanız çok güzel. Ama keşke dünyada ağlasaydınız. O ağlama sizi ateşten kurtarırdı. Ama şimdi faydasız.
Sonra emreder bir meleğe:
– Tut bu Müslümanları, ateşe at!
Melek, onları tutmak için yaklaşınca, hep birden feryat ederler:
– La ilahe illallah!



Cehennem kelime-i tevhidi işitince, uzaklaşır onlardan.
Malik seslenir:
– Ya Nar! Tut bu müminleri!
Ateş cevap verir:
– Tutamıyorum. Çünkü bunlar “La ilahe illallah” diyorlar.
Malik yine emreder:
– Olsun, tut onları!
Cehennem, tam tutacağı zaman yine kaçar gerilere.
Malik son defa emreder:
– Allah’ın emridir, tut onları!
O zaman ateş gelip yakalar müminleri.
Malik ikâz eder:
– Yüzlerini yakma ki, o yüzlerle secde ettiler Allah’a.
Ve ilave eder:
– Kalblerini de yakma ki, orada imanın nuru parlıyor.