Konu: Aklımın Odaları

"Ben çocuktum. Unutmadım. Unutturamayacaklar. Beni bu revirlerde tımar edemezsiniz! Ben yine,kaçak girdiğim bu yeryüzünde,yaylı sazlar arasına sızıp,kendi oyduğum düdüğümü çalacağım! Varsın kırmızı ışıkta dursun otomobiller; ben serilip yere,gökte kaç yıldız var acaba diye sayacak kadar hayalperest,pervasız,korumasız ve sonsuza kadar salak kalacağım! YEMİN ETTİM RUHUMUN ÜSTÜNE KUMA ALMAYACAĞIM..."

Beni hoyrat bir makasla eski bir fotoğraftan oydular.

Suçu beklentilerimde aramayın. Onun yüksekliğinden değil, sizlerin alçaklığından doğuyor hayal kırıklığı.

Sonra içime ve hatta dışıma kapandım. Küsmek gibi bir şey. Bir çeşit gölge fesleğeni. Bir çeşit olmayan hayat. Zaten hiçbir şeyi kararında bırakamamak ve ortasını bulamamak gibi bir sorunum var benim. Epeyce göçebe yaşadım, sadece iki valizim oldu. Bir yığın insan tanıdım. Ama hep yalnızdım...

Didem Madak

Kimileri güneşin doğuşunu izlemeyi sever, kimileri yağmurun yağışını; ben ise ikisini de üzmemek için severim gökkuşağını...

Sigara ve kahvenin ana öğün gibi tüketildiği geceleri anlatamam. Öyle yoğun ki hislerim kelimeler taşıyamaz, dile gelse sen kırılırsın.

Fazlaca yalnızlık, bireyi sanrılara sürükler. Öyle ki birey; mevcut düzene ve o düzeni var eden topluma ayak uyduramadığını düşünür. En kötüsü de artık sevilmeye layık olmadığı kanaatine ulaşmasıdır. Yarattığı sahte çirkinliği kucaklar ve özgüvenine tokatlar savurur. Sevilmeyi hak edilen bir durum sanmak oysa ne büyük bir yanılgıdır.


Yalnızlık bireyi maddeden uzaklaştırır ve soyutlar. Metaryalizmin dışına adım atmak ise içinde bulunduğu sistemin insan öğüten ve lüks kölelik yaratan çarkını görmesini sağlar. Evet: farkındalıklar, yanılgılardan beslenir. Yalnızlık her ne kadar bireysel sanrıların kaynağı olsa da realite içeren toplumsal tespitlerin de ilhamıdır.

İçimde ancak tarihi bir kilise mimarisinde rastlayabileceğiniz titiz oymalar var. Bu çalışmamı her şey yolundaymış gibi görünen bir anda, kendimi kazıyarak hazırladım. Bana her bakanın eserimden başka anlamlar üretebilmesini evrensel bir trajedi olmama bağlayabiliriz. Beynimin bilmem neresine takılıp gümbür gümbür savrulan şu devasa çanın; bizleri bir kez daha kilise mimarisine ulaştırıyor olması ise tesadüf değil sanatseverler. E, rönesansın şanındandır yeniden doğuşlar.