Konu: Aklımın Odaları

hassasiyet gerektiren önemli bir sorunla karşı karşıyaydım. sorunu ışıkları söndürüp yatağa girerek hallettim.

Kelimeler kifayetsiz kalmaz aslında,
sadece insanlar yazamaz yutkundularını…

Ben hangi kelimeye açsam ağzımı, ben hangi kelimeyi nereye koysam, bir sonbahar konaklar sesimde.

İnsan en çok güvendiği dillerden yalanı duyunca,ısındığını hissettiği yüreklerde üşüyünce,inandığı gözlerde yolunu şaşırınca,sarıldığı hayatlarda yalnız kalınca,penceresi kirleniyor…Sonra neyi görse,kime baksa,kim konuşsa,yalan sanıyor.

insanlar, insanların içinde insana hasret yaşarlar” diye bir cümle okudum nede doğru söylenmiş

Bu dünyada varolabilmek için,
her sabah uyandığımda da yeni bir sebep aramak pek de normal insanlara özgü bir davranış olmasa gerek.

Birer birer, seve seve çıktığım aşk basamaklarını; onar onar, söve söve iniyorum şimdi!

Sabaha karşı, kalp bedende darbe yapar ve yürürlükten kaldırır onsuz geçen zamanı. Kalbin anayasasında ilk madde onun adı, sonra sevmek ve özlemek, istemek ve adanmak diye devam edecektir, taki ölümle noktalanana kadar.

Benim için en güzel söz senden duyduğum ''Ben'' dir.

İşin gücün yokmu senin ? sürekli aklımdasın...