Konu: Aklımın Odaları

bir duruşa sahip olmanın yegane kuralı, yıkılmayı göze almaktır. başkalarının sağladığı dengelerle ayakta kalarak, içinde bulunduğun pozisyonu ‘kendi duruşun’ sanmak ahmaklığın daniskası.

tren kalktı!..
istasyon boş…
…ve, gecenin yarısı…
seni kaçırdığımı hangi cümle söylesin?..

Mesele üst perdeden konuşup, karşındakinin birşey anlamamasini sağlamak, amacıyla kullandığın her sözün seni zeki gösterdiğini düşünüyor olabilirsin,


Olayın özü “ ne kadar bilirsen bil,bilgin karşındaki insanın anlayacağı kadardir "da son buluyor bütün zekân…

Beni mutlu eden şeyin beslediğim yeni ümitler mi, yoksa yaşadığım melankoli mi olduğunu sorsalar ne yanıt vereceğimi bilmiyorum. Hüzün, bazı insanların ruhunda sevinçten çok coşku uyandırır. İnsanın yuttuğu gözyaşları içinde en güzelleri, kendi yaptıklarına ağlarken döktüğü gözyaşlarıdır.

Bir düş kuruyorsun ve bu gerçekleşmediği için onu suçluyorsun. Oysa bilmiyorsun ki o düş seninle suçlanmıştır. Gerçekleşen hiçbir düş gerçek değildir!

Kendimi dinliyorum. Bir insan neden delirir sorusunun cevabıdır bu. Duyarsan delirirsin ve bir kez duyarsan susturman mümkün değildir.

Sürekli içimden bir ses kendine gel diyor. Ben neredeyim bilmiyorum. Her nerede isem oradan nasıl dönülür, nasıl ilerlenir, nasıl çıkılır bilmiyorum. Kendime geleceğim ama kendim nerede, kendim kim, kendimde neden değilim onu da bilmiyorum. Hiçbir şey bilmiyorum ama çok şey biliyorum. Başımı ağrıtan bu. Sonra müziğin sesini neden bu kadar açıyorsun diyorlar.

Koltuğuma güzelce yayılarak, üzerime çöken hayatı unutuyorum. Bugüne dek yaralamış olmasının yarası sayılmazsa, artık yaralamıyor beni.

Sadece gibi’yim; iyi gibi, kötü gibi, var gibi, yok gibi, yaşıyor gibi ya da ölü gibi. gibi’den ötesine geçmiyor cümlelerim, eksiğim...

Ki bir şeyin oluşu boşluğun sınırını çizmesi gibi bir şey! Yitirmeden, doğasını bozmadan nasıl var olur ki nesne, insan yahut hayvan? Ve şundan eminim ki bir şey oluyorsa bu olmayışın müsaadesiyle gerçekleşir. Yani olmak, olmayışın sahasına girmektir.