Konu: Aklımın Odaları

Çıkardığı dumandan rahatsız bir sigarayım.....
Tanrım beni neden yakıyorsun...
Depresyona girecek kadar param yok....
Dümdüz mutsuzum, anlamıyorsun...

Tam bir adım olduğuna inandığım anlarda bahsediyorum bıyıklarımdan. Kimse inanmıyor bana, aferin! Çay demliyorum kedilere. Buyurun diyorum, bıyıklarıma basmadan, ipek basmadan geçerek masanın izafiyetine oturuyorlar. Görece her şey bardaktan. Bakmak bardaktan, susmak, inanmak, aldatmak hepsi ama hepsi bardaktan. Bir bıyıklarım değil..

Ölüm yok, hiçlik denilsin bana. Anlatmanın zincirlerine bezenmişken bu beden susmuş olamanın doğmamışlığını sorun bana ve ağır ağır uzaklaşıp korkunuzla yüzleşin. Canavarlar yok, cehennem denilsin bana…

Hiçbir vakit tam karanlık değil gece.
Kendimde denemişim ben,
kulak ver, dinle.

Birinin uykusundan önce ettiği duada yer almak, hayatta olabileceğin en güzel yerlerdendir.

Gün bitmiyor, ve düşünceler susmuyor. kafa da hiç birşeyi yeğiştiremeyeceğine olan uçsuz inancın. Yardım etmemek suç mudur? Ya da susmak? Tanrım bizi inançtan sakın.

Bir insanı varlığınıza alıştırdığınız gibi yokluğunuzada alıştırabiliyorsunuz.bi noktadan sonra olsada aynı olmasa da aynı diye düşünerek aslında herşeyin boku çıktığının farkına varıyorsunuz..

İnsan beyni, boşlukları doldurmaya programlı.. Bilinmeyene anlam yükler, anlaşılmayanı ise inançla yamar.


Çizginin dışındaki her şey, korku duygusuyla soslanmış inanç malzemesidir. Ölümden korktuğu için dinleri yaratır, karanlıktan korktuğu için ise cin hikayelerini..


Zihnin, kendi kendini böyle manipule edişi, sınırda bir deliliğin önlenmesini amaçlar. Varoluşa maruz kalmıştır, onu yaratır değil, kabullenir. Her soru, çıldırışa bir adım olur. İnanç, soruya açıklama yapmaz. Alakasız bir cevap verir. Zihnin buna inanışı cevabı doğru kılar. Çıldırış, ‘gerçek'le birlikte başka bir soruya kadar tekrar ertelenir.


Günlük hayat, en nihayetinde ancak bu zihin manipülasyonuyla sürdürülebilirdir.