Konu: Burası ölümün yaşadığı yer...

cüzzamlı bir boşlukla, şehvetinden kanatarak sevişmek gibi senin yokluğuna sarılıp uyumak..oysa bakire cümleler kurucam sana; değil dile düşmüş olsun kimsenin aklına bile gelmemiş olcak… Beti benzi düzelicek cümlelerimin..adımı içinden geçirdiğinde “o” diye bahsettiğin adam olmıcam ben… nolur sigarandan daha çok sev beni ...

Yazacak güzel şey kalmadı.

Ne senden bana çırak olur ne benden sana efendi. Her taş yerinde ağır, hallerimiz buna mani. Ama istersen misafirim ol..

Siyah bir çocuğum ben, hayallerinin göçüklüğünde evsiz kalmış. Evrenleri sığdırdım içime, insanları sığdırdım. Karanlığa yer açtım ben, karanlık bile dolduramadı içimi. Kendi benliğimin gölgesi olmuşum. Yazıyorum, içimde kopan fırtınaların gözlerimden yıldırım olup düşmemesi için yazıyorum. Suskunluğum dur benim yazılar, belki de en iyi yaptığım şeydir bu. Belki de yüzlerce kelimeyi değmediğim için heba edip sıkıştırmışım bir kenara. Bazen yazılara da sığmıyorum, bazen yazılar bile fazla geliyor. İçim deniz olur taşar da, dilim varmaz anlatamam. Yitip gitti çocukluğum, şimdi o salıncak demirlerini tutmaz ellerim. Şimdi o salıncak demirleri bensiz uzanır gökyüzüne doğru.

dönüp dolaşıp kendime varıyorum, kimse dindirmiyor hiçliğimi. kalbim soğusun artık diyorum. durulsun bu kalabalık. benim yürüdüğüm kaldırımdan başka kaldırım yokmuş gibi herkes buraya toplanmasın, önümden önümden geçmesin kimse. öyle yavaş yavaş öyle çok çok. yolun ortasından yürümek bana düşmesin biraz da. bu kalabalığı elimin tersiyle itecek güce sahip olayım diyorum. içim düğüm düğüm, içim dağ dağ kalmasın. parmaklarını da bırak artık diye diye kafamın içinden bir şeyler. bak, bir şeyler bir şeyler bir çok şeyler yankılanıyor. olmasın, yok daha fazla. kendini bağışla. kendini artık bağışla.

Hayata sen ile başladığım cümleleri üçüncü tekil ile bitiremiyordum.


Yalın halinde kullanıyordum kelimeleri.


Sözcükler makyajsız daha anlamlıydılar sanki…

Kafam çok bozuk (Zaman) geç git yanıbaşımdan...

Lüzumsuz hayatın huyuna gittiğim anlarda, infial ettiğim tek şey “insanlar” oluyor. Farkında olmadan sınır ötesi ettiğim hislerim ilginç bir çabayla dikleşiyor ve gerçekleşmesi muhtemel bir savaşa nazlanıyorum.Sende kimsin diye sormayın!

İçtiğim sigarayı ciğerlerimi zorlayana kadar çekiyorum, yine de bana bırakılan acıların yerini tutmuyor. Yaksın hepinizi ahım.

ben kendime yetiyordum önceleri. sonra bana bir şeyler oldu. büyüdüm. kin kattılar, öfke kattılar; nefret, üzüntü, kırılmak ve daha bir sürü şeyle sınadılar etimi. anlayacağınız bambaşka bir şey oldum. şimdi bu şehri baştan sona yakabilecek bir yangınım ben. herkes evinin önünü iyi süpürsün. bari yanarken, çiçek koksun etrafınız.