Konu: Burası ölümün yaşadığı yer...

hayatımı yalnızca kendime ihtiyaç duyacağım şekilde inşa ettim, ediyorum. belki mutsuz, huzursuz; ama herkesten bağımsız, acısı bile gerçek bir hayatım var. olduğum yerde değilim belki, ama olmak istemediğim bir yerde olmak zorunda da değilim. böyle iyi.

yaralı insanlar diğerlerine göre daha çok ilgimi çekiyor. yaralarının acıları başkalarına çarpmasın diye çırpınan insanlar. hayatının nereye gideceğini bilmeyenler. kafalarını hiç toparlayamayanlar. aynalar da ilgimi çekiyor mesela. anlıyor musun.

Günlüğünü batirmaz istemezdim dostum ama gondermeden gecemiycem ''Madmax'' ;d

Tek bir kelimeden binlerce anlam çıkardığım günler de oldu, yazılan uzun cümleleri görmezden geldiğim günlerde.
İnsanlara inanmaya çalışmaktan yoruldum. Hayatıma giren her yeni insan, yeni bir yük benim için.
İnsanların gündelik hırsları komik geliyor bana, hayatı ciddiye almıyorum. Yaşamlarına bir kez bile dışarıdan bakamamış insanların, gerçekten dürüst olabileceğine inanmıyorum.
Böyle insanları sevmiyorum, onlar da beni.
Her şey karşılıklı.

Kaçıp gitmek istediğin zamanlar oluyor, fakat arkanda ne birini ne de bir şeyi bıraka biliyorsun. Çünkü yaşamışsın, hep arkada bırakılmışsın nasıl bir şey olduğunu biliyorsun. Sonra hepsini sırtlıyorsun ve kendinle beraber götürüyorsun..

insanların kutsal kitaplara sığdıramadığı cehennemi ben odama sığdırdım.
ve yanmak acıtmıyor, yalnız yanmak kadar.

Bir bebeğin bakire boğazından akıyor ilk nefes,akrep ve yelkovan örüyor zamanı.Saf ve temiz olduğumu söylüyor o ses.Oysa duruyorum karşısında,Annemin rahminden düşerken bulandığım o kanla.Tanrı,sen sustuğunda,Elinde sapı kemikten kanlı bir bayrakla,Başımdaki haleyi söküp kanatlarımı ateşe veren bir şeytan tanıdım.
O an oldu keskin bıçaklar aynalar,Gökyüzü ölülerin bastığı topraklar.Şimdi kulakların,Mezarı artık dilime uğramayan ölü çığlıkların.Tanrım sen nesin biliyor musun?Sen iyi falan değilsin.Sen artık kimseyi yakamayan sönmüş bir cehennemsin.

deniz gibiydim ben;
yuttum her şeyi…
manzaraydı tek derdiniz.
dalgalarımın sebebini bir kez bile öğrenmek istemediniz...

hayır, günde 10 saat ayakta çalıştığım için değil.
iki farklı hayat yaşadığım için yoruluyorum.
kendi kendime koyduğum yasaklara uyum sağlamaya çalıştığım için yani mal olduğum için yoruluyorum.
kafamın içinde neler dönüyor anlamlandırmaya çalışmaktan yoruluyorum.
her gün ebem ağlıyor yorgunluktan.
10 saat uyusam dahi dinmiyor.
bu kadar yol yürümüşken, oturup dinlenirsem bacaklarım daha çok ağrır diye dinlenemiyorum bile.
alkolü bırakmasaydım şu an mis gibi biraları devirmiş sızmıştım koltuğun üzerinde..

bir şeyler olacak gibi hissediyorum. ne zaman bunu desem olmayacağı varsa da oluyor, biliyorum. ben eğer ki alıştıysam misal bir çöle, denizlere bakamıyorum. susuzluktan ölsem de yapamıyorum. yapamadıklarımı yapmak zorunda olduğum şu hayatta artık kimsenin günahına şaşırmıyorum. herkesin canı nasıl tatlı, ben ağzımı açamıyorum. bu sırtımdaki yara neye benziyor biliyor musun. biliyorsun dimi. ben kendimi arkamdan vurmuş muyumdur sence??