Konu: Burası ölümün yaşadığı yer...

Ben bir paradoksum. Mutlu olmak istiyorum, ama bence üzülecek şeyler düşünüyorum. Tembelim, ama yine de hırslıyım. Kendimi sevmiyorum, fakat aynı zamanda kim olduğuma bayılıyorum. Umrumda değil diyorum, ama gerçekten de öyle yapmıyorum. Dikkati istemekle birlikte, yolumdan geldiğinde reddediyorum. Ben çelişkili bir çelişkiyim. Kendimi çözemiyorsam başkasının imkânı yok.

Gürültüden hoşlanmıyorum. gereksiz samimiyet ve meraktan hoşlanmıyorum. kendilerini her konuda üstün gören kişi ve topluluklardan hoşlanmıyorum. acıma duygusundan hoşlanmıyorum. bilgisizliğin beraberinde getirdiği ukalalıktan hoşlanmıyorum. hoşlanmadığım şeyler her geçen gün biraz daha artıyor bundan hoşlanmıyorum.

Ne denemekse mavi, gök onun ardından susulur. En çok da martılar yitirilir tüm üçüncü tekillerde. Ne demek uçmak? Ne demek toprağın olmayışı ve bir kanat nasıl kâfi bakmak için sonraya. Her daim gölgeden ve aynadan kırılmış insanları sevmenin çağında, yalnızlık kendi kovuluşunu yaratmak değil midir?


Değil midir uzaklıkta kanaate savrulan insan kayboluşunun adsızı? Ve bunca tozu, toprağı çağırmışken bu sohbetin en olmadık susmasına, öyleyse yalnızlık kendi cehennemini fark etmektir!

Bir kum saatinin içine hapsedildim. Her tarafımı kaplayan kumlardan insanca bir gayretle ağzımı kurtarıp soluk almayı başardım. Başarı mı kumun içine boğmaya adanmış bir varlığın kusuru olmak? Beni soluksuz bırakmaya and içmiş bu kum saatinin ruhuna bulaşmış başarısızlık, yara olmak bizzat benim kim olduğumu belirliyor ve belirişe bakarken de kendimi değil de bir kabahati görüyorum.


Biliyorum kum ağır ağır aşağı dolacak ve kum saatinin bomboş kısmında gerçekleşmeyen bir şey olarak kalacağım. Acıtacak mı bu? Elbette hayır. Ölmüş bir gerçek olmaktansa yaşayan bir yalan olmayı yeğlerim.


Kum ağır ağır aşağı akınca ortaya çıkan bedenimle birlikte boynumdaki ipi fark ettim. Kurtulduğumu sandığım gömülüş bir gölge gibi peşindeydi ve beni kum saatinin içinde asacaktı. Suçum belliydi, bir düzeneğin içindeki yegâne kusur olmak.

Kendimi kadercilik senaryoları yazarken buluyorum. En çok da geceleri oluyor bu; Karanlıktaki o bilinmezlik kokusu, korku ve huzurun alaşımıyla zihnimde bir boşluk ararken… Böyle zamanlarda Tanrı, onu kızdırabilecek sorular sormama da izin veriyor. Cevaplar konusunda ise bu kadar bonkör değil maalesef ve beni en çok üzen; hala tesadüflere inanabileceğimi düşünüyor.

Ben karanlığım. Ağrıyan bilekler, çürümüş dişler ve üşüme hissiyim ben. Öfkeden çekilmiş kadar masum, ölemeyişimin içinde Tanrı’yım.

Bazı anlar oluyor, o anlarda hayatıma giren insanlara, yıllardır hayallerimde olan sibirya kurduymuş gibi davranıyorum, böyle alıp kaburgalarıma sıkıştırmak istiyorum. Bazı anlar oluyor, o anlarda hayatıma giren insanlara, elmadan çıkan kurtmuş gibi davranıyorum, böyle uzaktan uzaktan sürünüşünü izleyesim geliyor. Ve bu benim kesinlikle dengesiz olduğumu göstermez.

İntikammmm çzmxöxm

Bööööööööööööööööööööööööööööööööööööööööööö

Yaşadığı her şeyi içine oturtup karşısına geçen ve üzülen bir tek ben miyim şu hayatta. Sigara içince, şarkılar dinleyince, sarhoş olunca gecmeyen kendini yok etmeye meyilli engelli gibiyim. Mutlu olmayı fıtratından çıkarmak mı bu. Gülmek yüzümde oluşan çizgilerden ibaret. Ne yaşadın bu hâle geldin diyenlerin sorusuna verecek cevabım bile yok. Ben, kanserin kendisiyim gibi. Büyüyorum ve bu ölüme yaklaşmaktan başka hiçbir şey ifade etmiyor.