Konu: Burası ölümün yaşadığı yer...

Tabiri caizse, aslında tabir edilemeyecek kadar kifayetsiz bir ruh halim var bu günlerde. Kendi atar damarında kan arayan şizofreni bir vampir gibi yüreğim. Ve cennetten kanatlarına icra gönderilmiş bir melek kadar da acizim...

Ben de isterdim
Sıla gibi gezdim seni sokak sokak demeyi
Ama Ahmet Kaya misali ;
Ben senin sokağına ulaşamam..

Hurafelere inanmayacak kadar gerçek bir hayatın mensubuyum çünkü. Saçma sapan şehir efsaneleri için (evlilik vs.) gidip de o kadar sıra bekleyemem :)
Şehri hemen hemen aynı manzaradan gösteren kafeler de var, oralarda kahve içmek daha mantıklı geliyor bana. Sıra yok, kalabalık yok…

Her şeyin kafanda netlik kazandığı yerler çok ferah. Üzülsen de kırgın da olsan sana ayrılan yeri, sana yapılan şeyleri insanların seni hayatının neresine koyduğunu görüyorsun. Bir belirsizliğe ya da o bunu yapmaz adı altındaki inanmalara üzülmekten çok daha iyi bu.

Gücümün yetemeyeceği şeylere çok umut bağlamışlığım var. Haddimi bilmeden gönül verdiğim zirveler, keyfini çıkaramadığım zaferlerim, sonuçsuz sevmelerim var. Açıkça dile getiremediğim hislerimin belirsizlikle dolu karşılığı var. Sahip olduklarım yokluktan ibaret vesselam.

Bildiklerimin değil, bilmediklerimin uşağıyım ben. Cehaletin ninnisiyle uyumak oysa ne hoş şey. Boşluğun, çelişki ve çatışma içermeyen o huzurlu atmosferi… Düşünmekten yoksun bir beynin o kaygısız ve çelişkisiz dinginliği… Çocukluğumu özlüyorum.

iyi ve kötü her şeyin sonu geliyor. burada yazmaya başladığım an daha dün gibi. o günden bugüne falan filan sene ve binlerce ben devrildi. bulunduğum şehir, oturduğum koltuk, dinlediğim müzik ve duygularımın hepsi farklı. sadece, başka bir adresin çıkmazındayım şimdi. bugüne kadar söylediklerimin arkasında değil; altında, üstünde ve içinde duruyorum. hayatımın bana lütfettiği bu tarifsiz mirasla övünüyorum. sözlerim size tuhaf gelebilir. ancak ben, artık böyle bir yerin varlığına inanmıyorum. okuduklarım, dinlediklerim ve beni okuyanlar da artık başka yerlerde başka insanlar oldular.
ben de.______

Çıkmaz sokak düşünceler. Labirent sesler. Kapana kısılmış bir ben. Dönüp dolaşıp aynı noktaya gelmek. Yol katettiğini sanarken aslında yerinden kıpırdamamak. Tutsak bir dil. Kelimelerin hiçbir anlama gelmediği, lüzumsuz derecede aydınlık bir şehir. Uyumayan, uyanmayan, hissetmeyen insanlar. Çok konuşanlar, konuşmasını isteyipte konuşmayanlar. Karanlığa aitler, karanlığına aitmiş gibiler. Ve hepsinin ortasında yine ben. Ağzımda sözlerini bilmediğim bir şarkı. Daha önce hiç duymamışım hatta. Kalabalık bir gezegen. İçinde eşlerini arayan aptal ruhlar arasından öylesine geçip giden ben.

Hepimiz aynı kibritin çöpleri haline geldik birimizi yakmaya başlayan ateşi söndürmediğimiz için, o kavrulurken ondan kalan ateşle biz tutuşmaya başladık. İnsanlığın kaderi bu galiba: kendini ne kadar üstün ve farklı görse de özünde diğer insanlarla aynı olduğunu unuttuğu için; “aynı ateşin içinde tekrar ve tekrar defalarca kül olmak”.

Sevmeyin, güvenmeyin ki kırılmayın. Ağlamayın geceleri, duble rakı koymayın bardağa. Çok sigara içmeyin. Gündüzü beklemeyin gece bitsin diye. Şarkının sözlerine odaklanmayın. Cümlelere sarılın, cümlelerle sarın yaralarınızı. Bir sokağa, yıldızlara, çiçeğe, kaldırım taşına sevgi besleyin ama insana beslemeyin. İnsanların sizi anlamasını beklemeyin, zamanla vazgeçiyorsunuz zaten anlaşılmayı istemekten.


Vedaları sevemedim hiç ama bana ayrılan vaktin sonuna geldim. Gidiyorum, anlatacak çok şey var ama bütün yazacaklarımı yazdım.