Konu: Burası ölümün yaşadığı yer...

Her şey anlamsız gelmeye başladığı zaman sırf tutunabilmek için eskiden yüzüne dahi bakmadığın duygularda anlam aramaya başlıyorsun. işte bu arayış aslında kayboluştur.

İnsanlar aç bir kurt gibi atlıyor içimdeki küllere, o gümüş tanrı'yı sonsuza dek yanı başında bıraktığımı bilmiyorlar. dışarıdayım , insanlar çok aç. çok yalnız. ne kadar büyükmüşüz yanılırken bile ,bu sokaklarda artık lanet de işe yaramıyor.

Merhaba beni çekemeyen elalem... Dedikodumu yapmaktan iflahi kesilen sülalem... Iyiligimi istermiş gibi gözüküp... Ayağımı kaydırmayı bekleyen en yakın dostlarım... Içi dışı bir olan çok sevdiğim düşmanım... Koynumda beslediğim yılanım... Yüzüme gülerken sırtından vuranım... Alayınıza merhaba...

Melankolik yahut pesimist değilim ki! Yani ben…her şeye gülüp geçecek kadar gamsız olacağıma, ruhuma acı çektirenlere göz yaşı dökecek kadar insan olmayı tercih ettim. Bunun nesi kötü? Hem hepimiz mütemadiyen sırıtmak zorunda mıyız? Sahte tebessümlerden çok, hakiki göz yaşlarını sevmeli..


Mutluluk bir sorumluluk değil, bir ruh halidir. Ve bir ruh, mevcudiyetine aykırı davranarak kendini aşağılamamalıdır. Buna inanıyorum..

Hayatta yeni kararlar alıp onları uygulamamak benim huyum değildir pek.
Ben genelde heves edip iki dakika sıkılan kişiyim.
Puzzle'a başlayıp bırakmak,
Aynı anda 3 kitaba başlayıp ikisini bırakıp yeni iki taneye başlayıp tekrar diğer ikisini bırakmak,
Yeni eve çıkicam diye yirtinip gözümde büyütüp eski evde kalmak,
Aynı anda 3 5 yabancı diziye baslayip eski dizilerden devam etmek,
Ben bunu nasıl olsa içerim diye alıp bir bardak içtikten sonra 1lt kolayı atmak,
Hevesle birini tanımaya başlayıp üç günün sonunda numarasını bile silmek,
Sürekli birileriyle bulusma planı yapıp hatta gidip yarım saat içinde başka yere kacmak,






Ne saçma bi insanım la.

Töbe bismillah

Kelimeler taşıyor içimden. Ve mürekkep kusuyorum itina ile dilimlenmiş çizgisiz ağaçlara. Bitmiyor ilham; duyguların kırbaçlarıysa mevzu bahis bitmeyecektir bilirim. Kelimeler taşıyor içimden. İsterik bir boğuluşun arifesi bu. Edebiyat mı okyanus yahut hayat mı? Oysa biz, insan... Hal böyleyken hazmetmek olmaz. Kusmalı; bir dize, bir paragraf, bir düşünce... Kirletmeli sayfaları. Sadece sayfaları.

Sadece et yığınları kendini asar. Sadece onlar bileklerini keser ya da ilaçla ölmeye çalışırlar. Kafaya ateş etmek! İşte yapılması gereken bu sadece düşünmekten yorulanlar beyinlerini öldürmek için şakaklarına dayarlar namluları. Düşünmekten daha da ileri gidenler susturucu takar silahlarının namlularına. Kimse duyup da toplamasın cesetlerini diye. Tek bir kurşun dünyanın tüm sorunlarını çözer. Sadece düşünenler deler kafatasını. Ve ölüm kurtuluş yolun olur.