Konu: Olric` Günlükleri

Olric`!!!
Herhangi bir suç işlememiş insanların arasında suç işleyecek kadar cesareti olmayan yani suç işleyecek kadar cesareti olmadığı için suç işle(ye)memiş dolayısıyla suçsuz kalmış insanlar da var mıdır?
Ve bazı insanların ahlaklıymış gibi görünmeleri ahlaksızlıkla hiç imtihan edilmemiş olmalarından dolayı olabilir mi?
***
Hangimiz görünmeye çalıştığımız ya da zannedildiği kadar masumuz Olric`?
***
Sus Olric`
Cevap verme...

***
Olric` günler sonra hikayeden içeri girdiğinde, hikayenin sessizliğini dinlendi önce, o anlarda kendini hikayede fazlalık gibi hissetmekten alamadı.
Tüm o sayfalarda, baştan beri duran bir fazlalık.
Bir yük.
Bunu düşündüğünde yüzüne bir tebessüm yayıldı.
İçeride açık olduğu anlaşılan televizyonun sesi kendisine kadar ulaşıp sessizliği bozduğunda, sese doğru yürüdü.
Sevgi ve Leyla kanepede oturmuş televizyon izliyordu.
Leyla televizyondan gözünü ayırıp zaman zaman elindeki telefonun akranına bakıyordu.
Salonun girişinde takım elbisesi içinde ayakta dikilmiş onlara bakan Olric`i ilk Sevgi fark etti.
Olric`in yüzünde hala izleri duran tebessümün aslında bir tebessüm olmadığını fark ettiği gibi,
-Hoş geldin, İyi misin?
Olric`in keyif verici bir maddenin etkisi altında olduğu hikayeye; salona yayılan kokudan da anlaşılıyordu.
Koku Leyla’ya da ulaşmıştı,
Leyla, “Sarhoş mu bu?” dediğinde, Sevgi’nin Leyla’ya sus işareti yapışına kendinden çok uzaklarda bir manzaraya bakar gibi baktı Olric`.
Olric`in ayakta durmakta güçlük çektiğini fark eden de Sevgi oldu,
-Gel, otur şuraya.
Olric`, her adım attığında kendinden biraz uzağa gidiyormuş gibi hissettiği hafif çaprazlarındaki koltuğa kendini bırakabildiğinde cevaplayabildi, Sevgi’nin ilk sorusunu,
-İyiyim Sevgi.
Sevgi bir an yerinden kalkıp Olric`’e doğru yürümek ister gibi kımıldadı yerinden ama Olric` ile göz göze geldiklerinde tekrar oturdu yerine.
Leyla ise, Olric`in orada olduğunu unutmuş bir yüz ifadesiyle televizyon izlemeye devam ediyordu.
Önce Leyla’ya sonra izlediği televizyon ekranına bakan Olric`, “İzlediğin programının a*** k***** Leyla” derken yerinden doğrulup, kumandaya doğru yürümeyi düşündü bir an.
Bu düşüncesini gerçekleştiremeyeceğini anladığında ise tekrar kendini oturduğu koltuğa bıraktı ve ilk cümlesini tekrarlamaya çalıştı,
-İzlediğin programının Leyla…
Cümlesi bu sefer yarım kaldı.
Güçlükle konuşur gibiydi.
Olric`i duyan Leyla Olric`e laf yetiştirmek yerine Sevgi’ye baktı.
Sevgi ise endişeli gözlerle Olric`e bakıyordu, o endişenin içindeki şefkati gördüğünde Olric`in gözleri dolar gibi oldu ama ağlamayacaktı.
Ağlayamazdı Olric`.
Sevgi, Leyla ile aralarında duran kumandaya uzanıp, televizyonu kapattı.
Olric`in a**** k****ğı program ekrandan silindi.
***

***
Hikayenin tüm sayfalarında bir sessizlik vardı artık.
Tüm o birlikte gülünen günler, izlenilen filmler, birlikte sohbet ettikleri kahvaltı masaları, mutfak kapısında asılı duran iki ekmek, üç oda kapısı ve daha bir çok kelime, cümle; hepsi o sessizliğin içinden başlarını uzatmış koltukta oturan Olric`e bakıyor gibiydi.
Parçası oldukları hikayenin sonuna yaklaştığını; bunun kendi sonları da olduğunu anlamış gibiydi, hepsi ve hikayedeki her şey...
Tüm o bakışlar altında Olric`in gözleri sağ eline gitti.
Öfkeyi aradı.
Ama öfke orada değildi artık.
Sadece orada değildi.
Aylardır arada bir oraya konuk olan ve bir Leyla gülüşü ile kendisini şefkate dönüştüren, bir Sevgi sözü ile ortadan kaybolan o öfke, oradan kurtulmanın bir yolunu bulmuş ve Olric`in gözlerine kadar ulaşmıştı.
Olric`in gözlerindeki yorgun bir öfkeydi aslında.
Yeni yerini yadırgayan, hala kendini öfkeden başka bir şeye dönüştürmeye çalışan ve bunu yaparken de yorulan bir öfke…
Olric`, gözlerindeki o yorgun öfkenin içinden dudaklarına düşen cümleyi, o an ifadesiz bir yüzle kendisine bakmakta olan Leyla’nın gözlerinin içine bıraktı,
-Bunu bana niye yaptın ki Leyla?
Leyla’ya söylediği son cümle oldu bu.
***

***
Olric`, Leyla’nın yerinden kalkıp odasına doğru gidişini hissetti.
Sadece hissetti.
Giderken başını kaldırıp bakmadı.
Leyla çoktan gitmişti.
Sevgi ise hala oturduğu yerdeydi.
Olric` bir an başını kaldırmak ve Sevgi’ye bakmak istedi.
Özür dilerim der gibi…
Affet beni ne olur der gibi…
Ama yapamadı.
Utanıyordu Sevgi’den…
Sonra Sevgi’nin yüzünün dalgalanışını hissetti Olric`.
Gözlerini doldurmuş yaşları…
Yanaklarından süzülen ilk damlaları…
Sevgi yerinden kalkıp giderken başını güçlükle kaldırdı Olric`,
Sevgi’nin odasına doğru gidişini odasının kapısını kapatışını izledi…
***

***
Uykuya "küçük ölüm"de deniyordu neticede. Uyuyunca eğer uykunuzda ölmezseniz bir şekilde uyanıyordunuz.
Olric` de uyanmıştı.
Kanepede olduğunu anlaması uzun sürmedi. Üzerindeki battaniyeyi fark ettiğinde Sevgi geldi aklına.
Gözlerini açtığı anda görünür olacaktı; hayat.
İçine her şeyin sığdığı; ama bazen içimize sığmayan H A Y A T…
Gözlerini açtı ve tavana bir süre baktı Olric`.
“Merhaba Hayat” diye fısıldadı tavana.
Doğrulmak istediğinde midesinin bulandığını hissetti.
***

Olric` ılık suyun altında kaldı bir süre.
Ölmeden önce her erkeğin yapması gereken ritüellerden biri olan takım elbise ile duşa girmek ritüelini önceden de gerçekleştirmişti.
Bu sefer üzerinde pantolonu ve gömleği vardı.
Bir süre ayakta durmuş ardından küvete oturmuş ve suyun üstüne düşüşüne bırakmıştı kendini.
Dışarı çıktığında üzerine iyice yapışmış ve ağırlaşmış pantolonunu çıkarmakta güçlük çekti.
Çıkardığı güçlükten dolayı küfrü yedi pantolon.
Odasına doğru yürürken Leyla’nın kapısındaki L harfinin olmadığını gördü. Sevgi’nin odasının kapısında ise S harfi duruyordu.
Olric` ikisinin de evde olmadıklarını, gittiklerini biliyordu.
Ev’de; hikayede yalnız kaldığını…
***
Düşmek çarpmak demekti.
Çarpmak ise dağılmak…