Konu: Olric` Günlükleri

Testiyi kırdıktan sonra sor bakalım testiye,
-İyi misin? diye.
-Özür de dilersin testiden.
Sonra vicdanlı, duyarlı, iyi insan edasıyla devam edersin,
-Bak özür de diledim...
-Ne olur iyi ol sen…
Testi de desin sana,
-Yok bir şeyim ya. Geçer.
***
Sevgili testi yani ne desem bilemedim de,
İçindeki Su’ya karşı da sorumlusun. Kendine karşı değil sadece.

Sevginin yanı başına tohum olarak düşen öfkenin diğer öfkelerden bir farkı var sanki.
Bu öfke sevgiye tutunabilen, bir sarmaşık gibi onu saran, ondan güç alan; ömrüne ömür katan bir öfkeye dönüştürebiliyordu kendini.
Sevgi ne kadar derine inerse öfkede o kadar derine inebiliyordu...
Bunun sevginin açtığı yolu kullanarak yapıyordu bazen...
Hayalleriniz ne kadar büyükse hayal kırıklığınızın o kadar büyük olması gibi.
Umutlarınız ne kadar büyükse umutsuzluğunuzun o kadar büyük olması gibi.
Her şey içinde kendi zıddını da taşıyordu…
Başka zamanlarda insana karşı daha savunmasız olan öfke, sevgiye tutunduğunda onun yanında yöresinde kök saldığında daha güçlü hale gelebiliyordu.
Bazen sessiz sedasız büyüyen, arada bir başını kaldırdığında orada olduğunu hissettiğiniz ama derinliği ile ilgili bilgi sahibi olmadığınız bir öfkeydi bu...
***
Hak edene, hak ettiği zamanda iade edilmediğinde yani vesair sebeplerle yutulduğunda; insanın içinde büyüyen ve insanın içine ağırlık olarak çöken bir öfke...
***
Olric` kapısında artık L yazmayan odayı üçüncü kez tekme ile açtı.
Ortasına kadar yürüdü.
Kanepeye baktı, sonra duvara...
Odanın içindeki Leyla’sız boşluğa dudaklarından üçüncü kez o küfür düştü.
***
Ayakta bir süre hareketsiz duran Olric` odadan dışarı çıktı.

Olric`, "Ah Müjgan Ah" filmi bir kez daha izledi.
Sadri Alışık'ın ağzından, “Gözleri dört defa lacivertti Müjgan’ın”… sözünün; o sahnenin odasına düşmesini bekledi.
Sadri Alışık Müjgan'ı anlattı.
Anlattı.
Anlatması bittiğinde önündeki ekranı dondurdu Olric`.
***
Bir defa lacivert oldu mu acaba L’nin gözleri Olric`?
Bir defa?
Hatırlıyor musun Olric`?
“Hissetmiştin sanki” demişti L bir keresinde.
-Ben de sana karşı bir şeyler hissetmiştim sanki.
Belki farkına bile varmamıştı cümlesinin sonundaki sanki’nin…
Sanki…
Sana karşı bir şeyler hissedilmiş; sanki Olric`
Sanki kadar bir insan nasıl sevilir Olric`?
Bilirsin sen.
Sanki kadar nasıl değer verilir bir insana?
Sanki kadar mı se****tin Olric`?
Yaktığın sigara sanki kadar mıydı Olric`?
***
Bir sanki’ye mi teslim ettin kalbini?
***
Kalp ve Sanki.
Sanki, sanki daha ağır be Olric`
***
Sanki küfretmek ister gibisin Olric`?
-Etme.
***

Olric` önünden akıp giden kalabalığa baktı…
***
Camilerde, kiliselerde, havralarda, statlarda, barlarda, meyhanelerde, bayramlarda toplanan insanları düşündü.
İnsan faniliğini, diğer insanlarla bir arada olarak mı unutmaya çalışıyordu?
Camilerde omuzlarımız, meyhanelerde kadehlerimiz birbirine değdiğinde, bayramlarda birbirimize sarıldığımızda faniliğimizle mi barışıyorduk?
Bunu mu kabulleniyorduk birazda?
***
Hangi bütünden koptu bu insanlık? Bu kalabalıklar?
Toplanınca koptuğumuz bütünü mü hatırlıyorduk birazda?
O bütüne olan özlemden dolayı mıydı tüm bu toplanmalar?
***

***
Olric` kendini hem gündüz hem gece kalabalık olabilen, ülkesinin en büyük kentinde küçük bir kalabalığın içine bıraktı…
***
Kalabalıklar hem koptuğumuz bütüne hem de şifaya dair bir şeyleri saklıyordu içinde…
***

Herkesin ödemesi gereken bir hesabı olacaktı, hayatta...
Olmalıydı…
Buna inanırdı Olric`
***
Amma toprağın altında amma üstünde, illa önünüze konulurdu o hesap...
Bu hesap toplu bir şekilde ödeyebileceğiniz bir hesap da değildi.
**
Hesabın ödenmesi Alman usulüydü…
***
Olric` hesabı ödedi, masadan kalktı.
"Zehrinde şifa var dediler içmeye geldim" diyen kadının sesini arkasında bırakarak caddeye çıktı...

***
İçinde bir yerlerin ıslandığını hissetti Olric`
O ıslaklığın içine doğru yayıldığını.
Engel olmak istedi.
Ama artık geç kaldığını biliyordu.
Gözlerine ulaştı ıslaklık.
Omzu titredi.
Her şey birden bire oldu.
Omzunun daha sertçe titremesi; gözlerinden aniden boşalan onca ıslaklık.
Olric`kendini ıslaklığa bıraktı.
Hüngür hüngür bıraktı.
Omuzları titrerken hatırladı Olric`
Bu ağlamayı başka bir yerden…
Bazı ağlamalar birbirine benzerdi.
Tanırlardı birbirlerini.
Soğuğu hatırladı.
02.02. 20** tarihini…
Ateşin başında üç kişiydiler, dışarıda.
Sabaha doğruydu.
Evden zaman zaman kadınların sessiz ağlamalarının sesi duyuluyordu.
“Gelecek misin?” demişti Olric`, erkek kardeşine.
“En son gördüğüm haliyle hatırlamak istiyorum” demişti kardeşi.
Olric` biraz daha beklemişti ateşin önünde.
Sonra araca doğru yürümüş, kapısını açmış içeri girmişti.
Orada da soğuk karşılamıştı Olric`i
Bir süre bakmıştı Olric`
Beyaz kefene.
İçi ıslanmıştı Olric`in ama direnmemişti buna.
Kolay olmuştu.
Ağlaması.
Elini bulmuştu babasının...
Omuzları o zamanda titremişti.
Konuşmuştu sonra,
“Özür dilerim” demişti.
“Seni çok seviyordum” demişti.
Ve daha bir çok şey demişti.
Rahatladığını hissetmişti Olric`
İçinden bir şeylerin akıp gittiğini.
***
Ev'de, hikayenin içindeydi Olric`.
Kapısında artık L yazmayan oda da.
Tekme ile açmamıştı bu sefer kapıyı. Usulca girmişti içeri.
Sessizce...
Önce kanepeye bakmıştı.
Kanepeye oturduğunda ıslanıvermişti içi. Neden olduğunu anlamamıştı Olric`.
Geçmesini beklemişti bir süre. Geçer demişti.
Ama geçmemişti.
Kokusunu, sıcaklığını hissetmişti Leyla’nın, siyah gözlerini, yanağındaki gamzeyi.
Şefkatini, ilgisini...
Biraz daha ıslanmıştı içi...
Nefes nefese kalışlarını, Leyla’nın alnındaki ter damlalarını, çıplak tenini düşünüp içindeki ıslaklığı başka bir hisle örtmek de istemişti Olric`.
Ama başaramamıştı bunu.
Kanepenin hafızası ona oturduğu an zihnine, tenine, kalbine akmıştı Olric`in…
Olric` kanepeden kalkıp duvara doğru yürümüş ama içindeki ıslaklık orada da peşini bırakmamıştı.
Sırtını duvara verip usulca aşağı bırakmıştı kendini Olric`.
Sırtı duvarda gözleri kanepede beklemişti içindeki ıslaklığın gözlerine doğru akışını; omuzlarını titretişini.
***

(...)

Olric`!!!