Konu: Sahibini Arayan Mektuplar - Ümit Yaşar Oğuzcan

21. mektup

kalabalığın arasında bir robenson gibiyim. oysa çevrem her çeşit insanla dolu. kimi gösterişli, alabildiğine mağrur, kimi ezik ve yılgın. kimi de boş vermiş her şeye, gününü gün etmekten başka düşündüğü yok.

şu adamı geçen yıl tanıdım; söylediğine bakılırsa, beni hiç kimse ondan fazla sevemezmiş. oysa ki istediği fiyat verilirse dostluğunu derhal satmaya hazır olduğunu biliyorum. fakat bile bile aldanmak da güzel. en feci şey insanın artık aldanmayacağı yere gelmesi. işte ilk ölümümüz orada başlıyor.

ya öteki adam? o da dediğine göre en sadık ve vefalı dostlarımdan birisidir. yanındayken bana iltifatlar yağdırdığına falan bakmayın. ben gider gitmez arkamdan atıp tuttuğunu biliyorum. fakat derim ya bile bile aldanmak güzel.

işte bir başkası daha; her halinden, samimiyet fışkıran bir adam. karşılaştığımız yerde en gürültülü bir şekilde sevgisini açığa vurmaktan hoşlanır. en büyük zevklerinden birisi de beni dostlarıyla tanıştırmaktır. bundan aşırı bir gurur duyar. fakat söylemediğim sözleri, yapmadığım şeyleri uydurup yaymakta da bir eşi yoktur bay samimiyetin.

ve daha niceleri bay canayakın, bay hüsnüniyet, bayan şiir sevgisi, bayan hayranlık, hepsi hepsi benim dostlarımdır. bir dediğimi iki etmezler görünüşe bakılırsa. oysa ki ben her zaman her yerde yalnızımdır. bir çok şölenlerde benim yerime adım oturur sandalyeye. bütün ilgi adıma karşıdır. adım sevilir adım övülür, adım alkışlanır.

sen yalnızlığın bu türlüsünü bilmezsin. çepçevre bir ilgi çemberi ile sarıldığı anda kişinin aslında nasıl bir yalnızlık kuyusuna düştüğünü göremezsin. ün yapışık kardeş gibidir. kurtulamazsın kaçamazsın ondan. kendi hayatını yaşayamazsın. sen bile beni yalnız ben olduğum için sevemezsin artık. adımı benden ayıramazsın. çevremdeki bütün insanlar aslında büyük yalnızlığımın şahitleri bence. ya da oynadığım yalnızlık dramının seyircileri. gözlerinden anlıyorum, biraz sonra hepsi sıkılmaya başlayacak, birer birer terkedecekler salonu. perde indiği zaman birkaç meraklıdan başka kimse kalmayacak.

sen yalnızlığın bu türlüsünü bilmezsin işte. ve asıl bilmediğin en büyük yalnızlık da senin verdiğin yalnızlıktan başka bir şey değil. senin yokluğundan gelen o yalnızlık olmasa, öbür yalnızlıklar bana bu kadar koymazdı.

22.mektup

senin için zalim dediler, demek zulmün de bu kadar güzeli olurmuş diye düşündüm. oysa bütün zalimlere karşı kinle doluydu içim. ben hiçbir zulme baş eğmedim, zalimlerden yana olmadım. seni en istediğim anda gelmemen, geldiğin zaman da bana acıların en büyüğünü tattırman belki zulümden başka birşey değil. fakat ne yapayım ki onu bile yakıştırabiliyorsun.

çoğu zaman nasıl olsa öldüreceği avına gururla bakan bir panterin vahşi bakışı var gözlerinde. içinde ta derinde zulmün kıvılcımları yanıp sönerken bile sana kızamıyorum, senden nefret edemiyorum. insanı büyülüyorsun. başdöndüren güzelliğinin karşısında asıl büyük zalimin tanrı olduğunu düşünüyorum ister istemez.

senin için < yalan söylüyor > dediler. kimse farkında değil dudaklarında yalanın ne kadar güzelleştiğinin. yalansız bir seni düşünmeye imkan var mı? senden gelen bütün yalanlara razıyım. < seni seviyorum > dediğin zaman, yalan söylemiş olsan bile, bu sözü bütün gerçeklere değişmeye hazırım. hiç bir yalan bu kadar sevimli ve manalı olmamıştır dünya kurulduğundan beri. yalan; senin dudaklarında aydınlık, pembe şafaklara benzer. sen yalan söylerken gözlerin, gökyüzünün sonsuz karanlığında parlayan yıldızlar gibidir. sen söylediğin yalanlarla varsan; ben bütün gerçekleri senin bir tek yalanına feda edebilirim. sana < yalan söylüyor > diyenler; eşşiz dudaklarında yalanın ne kadar güzel olduğunu bilmeyenlerdir.

sana < kalpsiz > dediler. üç milyar insanın yaşadığı bu dünyada çarpan bir tek kalp varsa o senin kalbindir. bir tek kalp varsa ; iyilik diyen, güzellik diyen. aşk diyen o senin kalbindir. bir tek kalp varsa yeryüzünde beni seven yine senin kalbindir o. bütün zulümlerine, bütün yalanlarına rağmen beni sevdiğini biliyorum. ikimizi çepçevre kuşatan çaresizlikler içinde kalbin hala çarpıyorsa beni sevdiğin içindir. yoksa aslında bu yalan ve zalim dünyada yaşanmaya değer bir tek dakikanın bile var olduğuna inanmak gerçekten imkansız bir şey.

aşkın seni sevmek olduğunu benden başka bilen varmı söyle? seni zulümlerinle, yalanlarınla kim bunca ilahlaştırabilir söyle? söyle, sevdiğim benim, ömür boyunca seveceğim benim; zulümsüz, yalansız bir dünyada yaşanır mı söyle?

23.mektup

seni kıskanıyorum. içimde gururdan eser yok artık. kıskançlığımın başladığı yerde yüreğim tertemiz oldu, aydınlandı, pırl pırıl şimdi. gururum, zaman zaman benliğimi saran kendimi beğenmişliğim, güvenim ve inançlarım; hep seninle yaptığım savaşta yenildiler. bir kıskançlık hissi kaldı içimde dipdiri ve her zamankinden daha güçlü. kazandığın savaş onu da yenebildiğin anda bir zafer olacak, ancak o zaman < kazandım > diyeceksin. fakat ben o duygunun, bende fethedemediği o son kalenin asla düşmeyeceğine inanıyorum.

bütün çabaların boşa gidecek, seni sevdikçe kıskanacağım. bir gün beni sevmemen bile bu savaşa tesir etmeyecek. o zaman asıl büyük yenilgiye doğru sen gideceksin. sevgimi karşılıksız bırakman bana attığın son kurşun olacak. açacağın büyük yaraya rağmen yıkılmayacağım, ölmeyeceğim anlıyor musun? yine seni sevmeye, yine seni kıskanmaya devam edeceğim.

beni tanımadan önce yaşadığın yıllar var ya; onları da kıskanıyorum. düşün bensiz yaşayacağın bir dakikaya bile tahammülüm yok artık. bir gün güzel bileğindeki küçük saati parçalayabilirim, bensiz bir zamanı sana bildirdiği için. mümkün olsa bütün o dakikaları, o günleri sana yeniden yaşatmak isterdim

sana kıskanılmış zamanlar, mesafeler ötesinden seslenmek ne acı bilemezsin. seni gören, güzelliğini arzulu bakışlarla seyreden insanların da bu dünyada yaşadığını düşünmek ne korkunç bir şey anlayamazsın. hele seni başkaların da sevdiğini ve seveceğini bilmek ne türlü bir ölümdür düşünemezsin.

kıskançlığım bir hayvanın dişisini kıskanması değil. mayamızda olan arzunun ötesinde bir şey bu. ebediyyen sahip olmak hissinin çok üzerinde bir ölümsüzlük çabası, bir sonsuzluk duygusu...

seni kıskanıyorum. verdiğin huzursuzluğa rağmen bir kadını kıskanmanın büyük huzuru içindeyim. oysa ben seni tanıyıncaya kadar kıskançlığı daima ilkel bir duygu olarak düşünür, reddederdim. bu kadar değer bir insanı tanımamış olamanın verdiği eziklikten gelirdi. şimdi o ezikliğin yerine bir kabına sığamamak var içimde, taşmak var. sevginle tamamlandımsa verdiğin kıskançlıkla bütünlendim.

hep böyle kıskançlığımı besleyecek kadar güzel kal...

24.mektup

ne seni unutabiliyorum , ne senden kalanları.

başımın içinde bir kanser tümörü gibi büyüyor büyüyorsun. seni unutamamanın verdiği acılara dayanamıyorum artık. unutamamanın bu kadar kahredici, çıldırtıcı olduğunu bilmezdim. her yerde, her zaman benimle birliktesin, işin kötüsü her şey seni hatırlatıyor. kalabalıkta gelişigüzel söylenmiş bir söz bile yetiyor seni düşünmeme. yalnızlığımda ise sesin kulaklarımda çınlıyor. avuçlarının serinliğini hissediyorum alnımda. yaşanmış zamanlar bir film şeridi gibi geçiyor hafızamdan. anılarımızı en küçük noktasına kadar birer birer hatırlıyorum. işte o zaman; bu seni unutamayan başı, duvarlara vura vura parçalamak geliyor içimden.

renklerin, kokuların, seslerin ve ışığın bile seni hatırlattığı bir dünyada yaşamak, harikulade bir şey olurdu belki. ama sen de unutmasaydın. beni unutmadığını sevdiğini bilsem her şeye katlanırdım. unutamamanın biriktirdiği o dayanılmaz acılar, unutulmamanın vereceği eşsiz mutluluğun içinde erir, kaybolurdu. sevmek bir bakıma unutamamağa mahkum olmaktır. sevilmemişsek; bir de unutulmaya mahkum oluşumuz var en hazini. insan, unutabildiği kadar güçlüyse; unutamadığı ölçüde yıkık ve ezik kalıyor.

beni sev demiyeceğim, ama onuda sevmemeliydin. ikimiz de olduğun yerden çok uzağız. güzelliğinin, büyüklüğünün yanında biz neyiz ki? unutulmak; ikimize de kadehlerden tattıracağın bir içki olmalıydı. o içkinin sefil sarhoşluğu içinde seni düşünmeli, hep seni özlemeliydik. unutamamak, sarhoşluğumuzu kamçılayan bir kırbaç olmalıydı. gitgide işleyen, büyüyen bir yara olmalıydı tenimizde. unuttuğunu her ikimizde bilmeli, fakat seni hiç unutmamalıydık. oysa şimdi unutulan da benim, unutamayan da. ancak, bir kurşun atımı uzaktasın benden, biliyorum ve ciğerlerime saplanmış bir kurşun gibisin hala. seni çıkarıp atmak da elimde değil, sana gelmek de...

gelsen ne değişecekti ki? beni hatırlayacak mıydın? hatırlasan da sevinecek miydin gelişimden? gözlerinin içi gülecek miydi? hiç konuşmadan < ben de seni özledim > diyebilecek miydi ellerin? hayır, değil mi? öyleyse hiç gelmeyeceğim sana. böylesi daha iyi.. gün oluyor; seni unutabilmek için bu şehirden çok uzaklara gitmek istiyorum. sokaklar, evler, caddeler, vitrinler seni hatırlatmasın diye. gün oluyor; anlıyorum senden ve bu şehirden kaçmanın faydasızlığını. çünkü; biliyorum nereye gitsem benimle geleceksin, ya da gittiğim her yerde senden bir şey olacak.

sen unuttun fakat unutulmadın. bense unutulduğumu biliyor, fakat unutamıyorum. inan, unutabildiğim gün seni yeniden ve daha çok sevmeğe başlayacağım..

25. mektup

bugün bendeki resimlerini ve mektuplarını yakıyorum. küllerini sana göndereceğim.*

işte! hepsi önümde duruyor. şu resim çekilirken karşında ben vardım, hatırladın mı? üzerini < seni daima seveceğim > diyerek imzalamışsın. bu seni en çok anlatan resimdi biliyorum. bana en yakın olduğun resimdi... karşında ben vardım, gözlerin gözlerimdeydi... için benimle doluydu, bakışların gibi. önce bu resmini yakacağım, bu en çok sen olan resmini. sonra da diğerlerini yakacağım. hepsi birer birer kıvrılıp kül olacak sonunda.*

ya mektupların? her birini çok çok öptüğüm mektupların... satır satır içimde çakılı duran mektupların. onlar da yanacak. senden madde olan hiçbir şey kalmasın bende, istemiyorum. içimde bıraktığın eziklik yeter artık. artık seninle değil, verdiğin acılarla avunacağım. seni bütün arzuların üzerinde, bütün özlemlerin ötesinde seveceğim artık. sensiz bir dünya yaratacağım senden. dünya duracak ama sen durmayacaksın. zaman bitecek, ama sen bitmeyeceksin. bir gün bütün çiçekleri solacak bahçelerin, yıldızlar ışık vermeyecek, güneş doğmayacak hiç. ama sen solmayacaksın, sen eksilmeyeceksin. seni maddenin dışına çıkarıyorum. ölümsüzlüğün kapılarını açıyorum sana.. anlamıyor musun?*

daha düne kadar her yerini ayrı ayrı seviyordum. ellerini tuttuğum zamanlar ürperirdim, başım dönerdi gözlerine bakınca. dudakların her öpüşte yeniden dünyaya getirirdi beni. al işte, hepsini sana bırakıyorum. güzelliğin de senin olsun dişiliğin de.. göreceksin, bir gün her yerin şu mektuplar, şu resimler gibi kül olup dağılacak. bir tel bile kalmayacak saçlarından. niceleri gibi sen de göçüp gideceksin bir gün.. önce güzeliğin terk edecek seni. ellerin buruşacak, belin bükülecek, ak pak olacak saçların. boş bir çuvala döneceksin. gözlerinde o vahşi pırıltı kalmayacak, bütün ateşi sönecek dudaklarının...ama ben o halinle bile seni terketmeyeceğim. çünkü benim içimde hep bugünkü gibi kalacaksın. taptaze, sımsıcak ve korkunç güzel! yalnız benim gözlerimde bir manası olacak bakışlarının. ben yok olduğum zaman da satırlarımda yaşayacaksın. hiç ihtiyarlamadan, hiç değişmeden, hiç tükenmeden... adım adınla anılacak, adın adımla..*

mektuplarınla resimlerini yakacak gücü kendimde bulamasam, o zaman da kendimi yakardım. şu herkeste seni gören gözlerimi, şu her yerde sana koşan ayaklarımı ve şu her zaman sana yazan ellerimi yakardım. tenimden yükselen alevler ta allaha kadar uzanır, ona çaresizliğimi anlatırdı. seni güçsüz, zayıf bir insan tarafından sevilmenin hayal kırıklığına uğratmamak için, şimdi benim yerime, senden kalanları yakacağım. ben yaşadıkça, varlığım bütün çaresizliklere meydan okuyacak. unutma; seni sevdiğim için ölebilirdim, seni sevdiğim için yaşayacağım. biraz sonra mektuplarınla resimlerni tutuşturacak bir kibrit çöpü gibi çekiliyorum hayatından. her şeyiyle onu sana bırakıyorum. hayatın senin olsun. istersen hayatım da.. ama sen kendinin bile olamayacaksın artık. ben yaşadıkca, adım söylendikçe...*

seni bensizliğe ve kendimi sana mahkum ediyorum..

istanbul, haziran- eylül 1962