Konu: Sahibini Arayan Mektuplar - Ümit Yaşar Oğuzcan

11.mektup

korkuyorum. ölmekten mi? hayır, yokluktan. ölmek nihayet birkaç dakikalık mesele. yürümek, uyumak gibi basit bir şey. ama yokluk; ölüm. evet ölmek ve ölüm ayrı şeyler bence. biri sonun başlangıcı biri de son ve yokluk. ölmekte şiir var, duygu var, anlam var. ölüm, sadece karanlık,
boşluk, anlamsızlık.

doğmak başlangıcı yaşantımızın ve çilemizin. ölmek, sonuç. ölümse; öldükten sonraki zaman. o dizgin vuramadığımız at, asla sahip olamadığımız kadın. ölmek elimizde, ölüm tanrının sırrı, bedeli, var oluşumuzun.

ölümsüz olmalıydı ölmek dünyada. insan dilediği anda ölmeli, dilediği
anda yaşamalıydı.

ölümün gelmesini bekleyenler, ölmeyi bilmeyenlerdir. yaşamamız tanrının
bileceği birşey, zamana hükmeden o, ölüme hükmeden de o. yalnız
ölmek bizim. onunla yetinmek kalmış bize bu ölümlü dünyada.

bu tek hakkımızı da suç saymış bizden önce gelenler. suç işlemişler,
günah demişler. yaşatmışlar, yaşamışız, öldürmüşler ölmüşüz. nerede kaldı
bizim üstünlüğümüz? insanlığımız, zekamız nerede kaldı? bitkiler, hayvanlar diledikleri zaman ölemiyorlarsa insan olmadıkları içindir.

ölmek asla şerefsizlik değil. yalnız yaşamaktan korkanlar, yılgınlar mı
ölmek isterler sanıyorsun? cesaret, başkalarına kötülük etme bahasına da olsa yaşamak mı? cesaret, sürekli bir aldanmaya boyun eğmek mi? durmadan aldatmak mı cesaret?

kötü, korkunç bir dünya üzerinde yaşıyoruz. bütün çabamız kendi kendimizi
bitirmek ve son vermek insan nesline. öyleyse bir adam eksilmiş olsa bu şuursuz kalabalıktan ne çıkar?

hatırlıyor musun? bir şiirimde; <bir yere kadar yaşamak güzel, ama bir yerde ölüm güzel oluyor>
demiştim.

işte bugün ölümün o güzel olduğu yerdeyim..

12. mektup

ölmedim işte. ölemedim. demek ki yaşamam gerekliydi. bir gizli kuvvet olmalı bizi yaşatan. yaşamakla ölmek arasındaki maceramızı düzenleyen çaresizliğimizi her yerde yüzümüze tokat gibi indiren bir büyük kuvvet olmalı. şimdi seni daha çok seviyorum. meğer ölüm senin kadar güzel değilmiş. şimdi güzelliğin daha yakıcı, daha alımlı.

bütün neden`ler senin için yaşamayı gerektiriyor şimdi. nasıldım, nasıldım o gece, o gün bilemezsin? eski, taş binalar üstüme yıkılıyordu, başımda parçalanıyordu vitrinlerin camları. her taşıt beni ezip geçiyordu yanımdan. insanlar alnımda yürüyordu çamurlu pis ayaklarıyla. rüzgar gırtlağıma yapışmış bir el gibiydi. kitaplar, dergiler, gazeteler gördüm boyalı dükkanlarda. hepsi ölmek diyordu. yalnız ölümdü gördüğüm kaldırımlarda. artık her şey boştu, yalandı.

kirli bir çamaşırdı üzerimde yaşamak. umutlarımı yitirmiştim. arayıp bulacak gücüm kalmamıştı. öylesine yorgundum, bitkindim. ellerimi sevmiyordum, gözlerim utanç veriyordu gözlerime. damarlarımdaki kan rahatsız ediyordu beni. ölmek, gitgide bir umut haline geliyordu içimde. büyüyor, büyüyordu.

boşlukta bir tel gerilmeye başladı... gerildi, gerildi. sonra kan rengi bir karanlığa düştüm. duvarlar kırmızıydı, yerler, masalar, sokaklar, insanlar hep kırmızıydı. ama karanlıktı yine, korkunç bir karanlıktı. kırmızı sisler içindeydim. dört yanım denizdi, kıpkızıl.

sonra rengi değişti çevremin. bulutlar dağılmaya başladı. ilk gün ışığı merhaba dedi pencereden, yeşil yapraklar el salladı. bir adam uzun uzun öksürdü. ilk ellerimi buldum vücudumda, derken ayaklarımı, gözlerimi, dudaklarımı, saçlarımı buldum. ve seni düşündüm.

işte o zaman yaşadığımı anladım, utandım..

13. mektup

er geç beni affedeceksin. bir şey beklemeden, bir şey istemeden affedeceksin. sevgin seni oraya götürecek. düşe kalka ilerleyeceğin yollarda, taşlar kanatacak ayaklarını. ıssız, karanlık ormanlardan geçeceksin yapayalnız. sonra bir bataklık başlayacak gözün alabildiğine. omuzlarına kadar yapışkan çamurlara saplanacaksın. durmadan yağmur yağacak üstüne, iliklerine kadar ıslanacaksın, üşüyeceksin. ahtapot elleri gibi uzun, pis sarmaşıklar dolanacak ayak bileklerine. dört yanında kara bataklık kuşları dönecek çığlık çığlığa. geçmiş zamanı düşüneceksin. o bir daha yaşanılmaz günleri, geceleri düşüneceksin. bataklığın son bulduğu yerde zift gibi koyu bir gece başlayacak geçmiş gecelere benzeyen. yürüyeceksin, ağır ağır ilerleyeceksin zamanın ve gecenin ortasında. keskin bir rüzgar çıkacak, merhametsiz kırbaçlar gibi parçalayacak yüzünü.

sonra bir dağ yamacına varacaksın, bitkin ve perişan.. uzaklarda cılız bir ışık göreceksin. sen yaklaştıkça büyüyecek, sıcak kollarıyla saracak seni. fakat, sen o ışığın olduğu yere hiç bir zaman varamayacaksın ve bu gerçeği anladığın anda yıkılacaksın, korku ve ümitsizlik saracak yüreğini, ağlayacaksın.

işte o zaman beni düşüneceksin, çektiklerimi, senin için katlandığım şeyleri düşüneceksin. bulutlar dağılacak. seni nasıl sevdiğimi, nasıl yüceleştirdiğimi, nasıl erişilmez ışık haline getirdiğimi birer birer anlayacaksın.

onun için beni affet demeyeceğim sana. er geç anlayacak ve affedeceksin. bunu biliyorum. karşılaşmamız kaderdi belki. ama çektiğimiz çiledir, bizi birbirimize yaklaştıran, o korkunç ümitsizlik, büyük çaresizliklerdir.

acılarımızı yitirmeyelim..

14.mektup

ilk defa göz göze geldiğimiz anı hatırlıyor musun? kaçamak bir buluşmasıydı bu gözlerimizin. seni istiyordum, biliyordun... bakışların duygulu, anlayışlıydı, özlemliydi zaman zaman. bakışların bir şarkı söylüyordu hiç bilmediğim. seni dinliyordum, bakışlarını dinliyordum. dağbaşında apansız karşıma çıkan bir pınardı sanki gözlerin. eğilip su içmek istiyordum kirpiklerinin arasından. içimde yaktığın ateşi söndürmek istiyordum. ama o ateş gitgide büyüdü işte! şimdi biraz da sen yan artık, benim yanacak yerim kalmadı.

inanamıyorum sen var mısın? inanamıyorum bir türlü. tuttuğum ellerin mi? öptüğüm dudakların mı? kim bilir? belki de yoksun, ben bir rüya görüyorum, biraz sonra uyanacağım. herşey ansızın silinecek. ne saçların kalacak ortalıkta, ne gözlerin. yine kahredici yalnızlığıma döneceğim. biraz daha yıkılmış, biraz daha sensiz.

o gün ilk defa seni gördüm. düşün sen dünyaya geleli beri kaç yıl geçmiş aradan. düşün ne kadar çok özlemişim seni? öyleyse hiç gitme ne olur? vereceğin her kedere razıyım. acıların en büyüğünü sen tattır bana, zehirlerin en şiddetlisini senin elinden içeyim. ama gitme ne olur?

dudaklarım kurumuştu, içim yanıyordu. suya hasret, kurumuş bir ot gibiydim. yağmur olup yağdın üstüme, yeşerdim, filizlendim. sonra güneş oldun, hayat verdin bana, koku verdin, renk verdin. şimdi bırakıp gidersen bir daha ve son defa yine kuruyacağım, dağılıp toz olacağım anlıyor musun? çünkü senden sonra kimse gelmeyecek, biliyorum. kimseler çalmayacak kapımı. gidersen beni bana mahkum edeceksin, keşke ölsem diyeceğim o zaman, keşke ölsem!

şimdi sendeyim, seninleyim, seni yaşıyorum. beni bana bırakma! senden bir parçayım artık, belki de baştan başa sen oldum farkında değilsin. beni bana bırakma! sen olduğun için mutluyum. sen olduğum için de. istersen ben olma. hiç benim olma. ama bırakma beni ne olur? beni bırakma!

15.mektup

gözlerine baktığım zaman susmanın bir sebebi olmalı. bana kendini anlat.
korkularını, dileklerini söyle bana. aşktan ne bekliyorsun? dostluk mu? al, istediğin kadar..yüreğimi apaçık önüne seriyorum işte! orada sevdiğin, istediğin ne varsa al, senin olsun. sana arzularımın ötesinden sesleniyorum.

aydınlık! sen en güzel aydınlık! bizi bırakma. kalplerimizde girmediğin köşe kalmasın. çek, kurtar bizi insan yaratılışımızın korkunç karanlığından. içimizde, ta derinlerde kükreyen o vahşi hayvanı sustur. düşüncemizi tırmalayan o kanlı pençelerden kurtar bizi. unutulmuşların dünyasında biz unutmak istemiyoruz.

hadi sevdiğim sen de aç yüreğini. dostluğun o ölümsüz ışığı dolsun içine. saçlarımı okşadığın zaman, annemin eli sanmalıyım ellerini. dudaklarından yalnız aşkın hazzı değil, dostluğun doyulmaz içkisini de içmeliyim. bana önce insanlığımı öğret, bana unutmamayı öğret. seni hiç unutmak istemiyorum.

bilinmeyen içkilerin en zevk dolu sarhoşluğunda yaşayalım seninle. kurtulalım bu korkulardan, bu çaresizliklerden. beni hiç unutmayacaksan sev, usanmayacaksan sev. birlikte yaşayacağımız her dakika ömrümüzün bir yılına bedel olmalı. o dakikaları hatıraların sonsuz mezarlığına gömeceksek hiç yaşamayalım.

önce zamandan kurtulmalıyız öyleyse, önce zamandan kurtulmalıyız. birbirini yenilemeli saatlerimiz. yarın bu günü aratmamalı. yerçekiminden kurtulurcasına aşmalıyız zamanı seninle. o zamanı, o dost zamanları.

bana < gel > dediğin an; mesafeler de anlamını kaybetmeli. yolları dakikalarla, günleri kilometrelerle ölçmeliyiz. beraberliğimiz, bütünlüğümüz hiç bitmemeli. o hiç sönmeyen dostluk ateşinin çevresinde hep böyle elele, dizdize olalım. ne yağmur söndürmeli o ateşi ne rüzgar. yüreklerimiz hep böyle ışıl ışıl olmalı alevlerinde.

hadi sevdiğim, sen de aç yüreğini. bana kendinden bahset. hep ben ol, durmadan ben ol istiyorum. dudaklarım kurudu bak! bir yudum su ver güzelliğinin pınarından. acıktım dersem iyiliğinle doyur beni. üşüyorsam; yalnız dostluğunun ateşinde ısınsın ellerim. benim olma demiyorum. ama önce ben ol. inan, ben hep senin olacağım, baştanbaşa sen olduğum için. aşkta kaybettiklerimizi dostlukta tamamlayalım.

gel aydınlık bizi bekliyor...

16.mektup

artık aldanmak istemiyorum. beni sevgilerinin ölümsüzlüğüne inandır, korkulardan, şüphelerden kurtar. hiç aldanmamışların o engin iç rahatlığına hasretim. ayıkla, arıt beni.

bütün insanlar aldanıyormuş, sürekli bir aldanmaymış yaşamak... ne çıkar? ben artık aldanmak istemiyorum ya! sen ona bak... onun için seni erişemiyeceğin bir yere çıkarmayacağım, olduğun gibi seviyorum seni. olmanı istediğim gibi değil! hiç olamayacağın gibi değil. neredeysen orda dur. nasılsan öyle kal. bütün mevsimleri bir günde, bütün yılları bir mevsimde yaşamaya razıyım seninle. yanımda olduğun zamanlar nasıl apaydınlık oluyorum, nasıl içim huzurla doluyor, görüyor musun?

gözlerimin derinliğine bakma; başın dönmesin. gelecek günleri düşünme, korkma büyük hazlar yaşamaktan. erişemeyeceğin hiç bir mutluluk yok. <yaşadım> diyemeyeceğin hiçbir günün olmayacak benimle. hiç aldatma beni, hiç yalan söyleme. bir gün aldatsan bile; aldandığımı senden öğrenmeliyim önce. o zaman ölsem de mutlu ölürüm, inan. biraz da olsa inanmış ölürüm. aldanmak.... en büyük yıkıntısı iç dünyamızın. aldanmak.. ses veren üç telimizden birinin kopması. aldanmak o en son, fakat en keskin kabullendiğimiz gerçek. sen hiç aldatma ne olur?

yıkılışım da sevgim kadar büyüktür benim. bırak kalbimden ses veren bütün teller ben yaşadıkça sana inanmayı söylesin. sana kayıtsız şartsız inanmak olsun; bütün kazancım yaşamaktan. o zaman herşeye katlanırım. korkulardan, endişelerden uzakta her saniye yaşadığımı bilirim. çaresizlikler beni korkutmaz. şu aşağılık dünyanın hiçbir acısı seni sevmeyi unutturamaz bana artık.

inanmak; seni düşündükce söylediğim bir şarkı olmalı dudaklarımda. inanmak; gökyüzünün en karanlık zamanında bile görebileceğim bir yıldız olmalı. dağlardan, denizlerden esen serin rüzgarlar gibi, senden gelen birşey olmalı inanmak. kimi gün kalem olmalı parmaklarımda, kimi gün kulağımda musiki, gözlerimde ışık olmalı. içtiğim suda, yediğim ekmekte sana tüm inanmanın tadını duymalıyım. her sabah ilk ışık sana inanarak yaşadığım mutlu bir gün getirmeli bana. işte o zaman yokluğuna bile dayanabilirim, özlemlerim daha derin bir anlam kazanır. seni beklerken şüphelerin o kahredici zehiriyle, geciktiğin her saniye bir defa ölmem. artık aldanmak istemiyorum. seni aldatmak zevkinden sonuna kadar mahrum edeceğim. beni aldatmanın acısını da sevincini de hiç tattırmayacağım sana. çünkü, aldattığın zaman; yemin ediyorum yeryüzünde olmayacağım. inanmışlığım ölüme kadar sürsün bırak.

zarımı son defa senin için atıyorum..

17. mektup

soruyorum, susuyorsun. ben sükutun bu kadar anlamlı olduğunu bilmezdim. bütün sorularımın cevabını bir bakışla veriyorsun, kah bir gülüşle. zaman zaman gözlerinin içinde eriyip kaybolduğumu hissediyorum.

yanımda olmadığın günler, geleceğin güne hazırlıyor beni. yokluğuna böyle dayanabiliyorum. karanlıklar içinde her dakika gözlerinin aydınlık bakışlarıyla doluyor içim. aradığım her şey orada. cevapsız kalmış bütün soruları gün ışığına çıkarıyor gözlerin. bekliyorum, geliyorsun. işte diyorum yaşamak bu. sevmek, seni sevmekten başka bir şey değil. hiç kimseyi bu kadar özlemle beklemedim. bu kadar inanmadım hiç kimsenin geleceğine. onun için bir gün gelmeyeceğinin korkusu kahrediyor beni.

geleceğin mutlu ana yaklaşan her dakika yaşamaktan güzel, geçen her dakika ölümden acı...fakat gelişin her şeyi unutturuyor. sıkıntılı öğle sonları günün en yaşamaya değer saatleri oluyor sen gelince. kızgın bir güneş altında karlı dağ yamaçlarının serinliğini getiriyor ellerin. istiyorum veriyorsun. verdiklerin bir bakıma iflası oluyor saadet anlayışımın. böylesine büyük hazların hayal bile edilemediği bir dünya üzerinde özlenecek başka saadetin kalmadığını düşünüyorum. o zaman her şey siliniyor gözlerimden. sensiz bir yarının değersizliğini, çekilmezliğini daha iyi anlıyorum. huzur seninle kayboluyor, bütün sevinçler seninle gidiyor, sensiz bir kanlı gömlek gibi giyiyorum üzerime yaşamayı.

çaresizlik hiç bir zaman sen yanımda olduğun anlardaki kadar kötü ve merhametsiz olmuyor. yine de her öpüşümde bana ilahlara has bir güç, bir büyük huzur veriyor dudakların. ağlıyorum. gidiyorsun. ama sen gözyaşlarımı görmüyorsun ki!

ayrıldığımız yerde başlıyor yıkıntım. kalabalık bir caddede, vapur iskelesinde ya da bir kapı önünde; nerede olursa olsun ayrılığın bir tokat gibi iniyor yüzüme. kocaman, sivri bıçaklar gibi delik deşik ediyor vücudumu. her yer kan oluyor. artık dayanamıyorum, artık dayanamıyorum. ağlamak bile kar etmiyor. ben bu acılara, ben bu sürekli ölümlere önceden razı oldum. şikayete hakkım yok, biliyorum. isyan etmem faydasız. kendi kaderinin çizdiği yolda yürüyor ayaklarım.

yazıyorum, okuyorsun. kimbilir ne dayanılmaz acılar içindesin sen de? nasıl her yerini, orada bir sigara söndürülmüşcesine yakan özlemler içindesin. < mümkün olsa hep yanında kalırdım> diyorsun. < hiç senden ayrılmazdım, hep seninle olurdum> diyorsun. işte onun için sana hiç kızamıyorum ya! bütün isyanım çaresizliklere, bu kahpe imkansızlıklara. bu mesafelere. bu zamana ve bu bizi çepeçevre kuşatan insanlara, onların pis kurallarına, beş para etmez inançlarına. o demir parmaklıklara, ağır kapılara, kalın zincirlere, o merhametsiz, çirkin gardiyanlara rağmen seni seviyorum. anlatamıyorum

18.mektup

en güzel beraberlik seninle olmak diyorum, nasıl en korkunç yalnızlık sensiz olmaksa... biraz önce buradaydın. aradan geçen zaman henüz kokunu bile dağıtamadı. oturduğun koltukta ağırlığının izi duruyor. dokunduğun her yerde sıcaklığın var, baktığın her şey de aydınlığın.

gittin mi? ben şimdi yalnız mıyım? duvarlar üzerime yıkılıyor, yüzümde parçalanıyor aynalar, resim çerçeveleri. tarifi mümkün olmayan bir boşluk içindeyim. gözlerim kapıda, belki yine gelirsin diyorum. uzaktan ayak sesleri geliyor. sen değilsin gelen biliyorum, ama yine de bir ümit var içimde vazgeçemediğim.

bir sigara yakıyorum ve seni arıyorum dumanın havada çizdiği şekillerde. sonra ne yapacağını bilmeyen ellerime bakıyorum bir zaman. ellerim hala ayrılırken ellerine temas etmenin hazzı içinde şaşkın ve kararsız. oysa , o ellerle şimdi şiirler yazabilirim senin için, sana yokluğumun dayanılmazlığını anlatabilirim.

zaman hayli ilerledi. evine varmış olmalısın. kulağım telefon sesinde. beni aramanı bekliyorum. telefonun her çalışında umutla uzanıyor ellerim ahizeye. oysa hep bir başkası çıkıyor karşıma. kahroluyorum. senden başkasının varlığına değil, sesine bile tahammülüm yok artık.

ağır dayanılmaz saatler geçiyor. nihayet senin sesin telefonda. beni anlayan, o özlemli kısık sesin. < nasılsın > derken bile yüreğimi heyecanla dolduran, kanımı tutuşturan sesini işitmenin sevinci sarıyor her yerimi. hiç bitmesin istiyorum konuşmamız. senden başka bir şey düşündüğüm yok, dünya umurumda değil. konuşuyor konuşuyoruz ve < allahaısmarladık> diyorsun. sana düşündüklerimi söyleyemiyorum.< ne olur, yine gel ve hiç gitme artık> diyemiyorum. boğazıma bir şeyler düğümleniyor. ellerimde soğuk, hissiz bir aletle yapayalnız kalıyorum. biraz önce sesini bana ileten telefon düşmanım şimdi.

hırsla ve kinle bakıyorum bir zaman. sonra sevdiğin bir plağı çalmak geliyor aklıma. birden seviniyorum. herşeye rağmen yine seninleyim, ne iyi. beşinci senfoniyi dinliyorum. odayı orkestranın güçlü, tanrısal sesi dolduruyor. hiç ayrılmadığımıza ve ayrılmayacağımıza inanıyorum. yüzyılların ardından bir beethoven sesleniyor, isyan ediyor zamana. ve sonra bir başka plakta schumann ağlıyor, ben ağlıyorum, uzaklarda sen ağlıyorsun. aşkın ve sanatın ölümsüzlüğüne bir kere daha inanıyorum.

artık seni sevdiğime pişman değilim.

19.mektup

< duyarlarsa > diyorsun. duysunlar ne çıkar? seven insanın bir suçlu gibi ezik olması neden? sevmek ve sevilmek hakkımızı kullanıyorsak bundan kime ne? insan olarak aşktan başka övünecek neyimiz kaldı? erdem yalan söylemek mi? hırsızlık etmek mi? katil olmak mı ? yoksa esirleri fırınlarda yakmak mı erdem? bir milletin gençliğini savaş meydanlarında yok etmek mi? yalnız sofular mı erdemli bu dünyada? çıkarını düşünenler mi namuslu? aşka saygı duymayanlar utansın yaşadıklarına, sevenler değil.

< görürlerse > diyorsun. oysaki kimse görmeyecek seninle seviştiğimizi. bu doyulmaz zevki kimseye tattırmayacağız. seni benden başka hiç kimseyle paylaşmaya razı değilim. zaten sen bir bütünsün; bölünemezsin, paylaşılamazsın ki! ben hep sevdim sana gelinceye kadar. seni sevmeye hazırladım kendimi. ilk sevdiğim değilsin elbette, ama son sevdiğim olacaksın. seni tanımadan önce yalnız sevmenin hazzıyla doluydu yüreğim, gururluydum, çünkü; seven bendim. yalnız benim hakkımdı sevdiğimi yüceleştirmek, onu erişilmez yapmak, ölümsüz kılmak benim hakkımdı. sevildiğimi, hele senin tarafından sevildiğimi anladığım anda gururum yok oldu. aşkın büyüklüğü karşısında eridiğimi hissettim.

< anlarlarsa > diyorsun. anlasınlar umurumda değil. keşke anlayabilseler. herkesin seni olduğun yerde görmesini, bilmesini isterdim. ben sende yaşamanın kavramını buldum. iç aleminin sonsuz hazinelerini önüme serdiğin zaman anladım yaşadığımı. güzelliğinin manyetik alanından dışarıya çıkamaz oldum. hiç bir şeyden çekinme artık. bak! şimdi seninle vardığımız o yerde kimseler yok. yıldızların erişilmezliğinde, duyguların sonsuzluğundayız. zamanı aştık, en güzeli kendimizi aştık seninle. onun için şimdi ilk defa beni sevmek hakkını sana tanıyorum.

anla, seni ne kadar sevdiğimi....

20.mektup

nerdesin? günler var ki beni aramadın, yazmadın. senden gelecek bir mektubu bekledim boşuna. önceleri içim umutla dolu, postacının kapımı çalmasını bekledim. satırlarınla aydınlanmasını bekledim bu karanlığın. saatler saatleri, günler günleri kovaladı. gitgide büyüdü verdiğin yalnızlık, yüreğim kahırla doldu. ümit etmenin mutlu heyecanları, yerini tarifsiz bir hüzne bıraktı. kocaman, kalabalık bir şehirde yapayalnız kaldım işte. nerdesin?

beni unuttun demiyeceğim. unutmadığını biliyorum.ama düşün ki, benden uzaklaştığın her kilometre, sana olan sevgimi bir kat daha arttırdı. senden başka bir şey düşünemez oldum. geri döndüğün zaman , eminim şaşıracaksın. böylesine mesafelerle büyüyen, zamanla derinleşen bir aşkın karşısında olmak kimbilir ne kadar değiştirecek seni.. yüzünde pembelerin en güzeli, gözlerinde ışıkların en parlağı ile sevilmenin çok çok sevilmenin hazzını yudum yudum içeceksin. sevilen bir kadının mutluluğunu seyredeceğim sende. sevdiğim kadının ölümsüzlüğünü yaşayacağım.. nerdesin?

dün evinin önünden geçtim. perdelerin kapalıydı, dolu doluydu gözleri pencerelerin. kapın sanki bir daha hiç açılmayacak gibi kapanmıştı sokağın yüzüne. kimbilir odalar, eşyalar ne haldeydi sensiz. her dakika ayaklarının güzelliğiyle mest olan halılar ne yapıyordu şimdi? ya kokuna ve sıcaklığına alışmış yatağın ne haldeydi? baktım sen yoktun, duvarlar kararmıştı. sokağından yaşayan bir ölü gibi geçtim ve bir hüzün anıtı halinde bıraktım evini. nerdesin?

meğer ne doldurulmaz bir derinlikmiş yokluğun. kaderde bu sensizlik de varmış. her insanın yüzünde sana benzeyen bir şey aramak da varmış. sesini duymak varmış şarkılarda. bütün kitaplarda seni okumak varmış. meğer ne dayanılmaz bir şeymiş yokluğun. kağıtlara seni yazmak varmış, renk renk düşünmek varmış seni, çiçek çiçek koklamak varmış. artık hiç yazmasan da olur hiç gelmesen de.. meğer ne türlü bir ölümmüş yokluğun.

bir daha nerdesin demiyeceğim. bendesin artık. dudaklarımın değdiği kadehlerdesin. serin yağmurlar getiren bulutlardasın. kah denizlerdesin, kah rüzgarlardasın. uzaktasın ama yine bu şehirdesin.

gittiğine inanmıyorum. gel demiyeceğim.