Konu: Ich Ging Mit Meinen Sünden ~

Ey yar duam sensin benim
Hıçkıra hıçkıra Rabbim'den İstediğim.
Gözümde yaş kalbimde sevgin..
Dua dua istediğim..
Aşk'ı sende değil seni sevende yaşadım..
Senin aşkınla ben hakk'a ulaştım.
Ey gülüşünde cennet saklı yâr,
Seni sevmemin sebebi var.
Secdem'de duam yüreğimde aşk'ın.
Kalbimde Rabbim sana olan dualarım var..
Duâm Sensin Ey Yâr..
Hadi Aç ellerini Allah'tan İstiyelim birbirimizi..
Hangi Secde'de gizlisin vuslatım
Yemin eder gibi sevdim ben seni..
Allah Şahidim'dir yetmez mi.?
Seni Bana sevdireni sev sevgili..

Hani beklersin ya hiç gelmeyeceğini bile bile.hani özlersin burnunun direği sızlar, unutmak istersin kandırırsın belkide kendini unuttum diye inandırırsın etrafındakileri ama kalbin haykırır yalan diye izin vermez susturur dilini ama sen bir umut hala beklersin belki gelir diye.. İşte o zaman anlıyor insan sevginin, sevdiceğinin, aşkın kıymetini. Nereden bileceksin ki yarın sana ne getirecek senden ne götürecek.. Çıkmaz sokaklara dalarsın karşına çıkan her gölgenin ardına bakarsin acaba o mu diye.. Hani onun ismini andığında kalbinde bir değişiklik oluyor ya.. yutkunsan bile tekrar tekrar yutkunuyorsun, nefesinde değişiliklik hissedersin, o zaman anlıyorsun AŞIK oldum ben..:)

Kafamızda keşke bir çekmece olsa da onu ara sıra dışarı çıkarıp, içini temizleyip, tekrar yerleştirsek. Belki bilerek temizleyemiyoruz ama öyle bir donanımla yapılmışız ki, arada bir virüs temizliği yaparak bilgisayarımızı temizlediğimiz gibi, depoladıklarımızı da temizliyoruz ki yeni kayıtlara yer açılsın. Bazen de otomatik devreye giren virüssavar programlar gibi, savunma mekanizmaları yardımıyla beyin yaşananlarını zihnin derinliklerine itiyor ve olmamış gibi yaşamamızı sağlıyor.
Ta ki bir koku, bir ses, geçmişten gelen tanıdık bir yüz, bir melodi veya rüyalarımızın ipuçları kapımızı çalana kadar. Tekrar yüzleşmek zorunda kalıyoruz unuttuklarımızla, hatırlamak istemediklerimizle. Unutmak acıyı hafifletir.
Günü katlanır kılar! Geçmişi temizlemek gerek. Affetmek, yeni bir şans vermek, olumlu yaşantıyla yer değiştirmek ve geçmişi kabul edip günümüze çekerek tekrar değerlendirmek, geçmişten dersler çıkarıp yeniye uyarlamak. Bazen de en güzel anılar, en sevilen dostların yüzleri silinir belleklerden. Geçmiş çok derinlerde yeni açık kapılar bulup çıkmak ister.


Unutmalıyım diye kendimize söylediklerimiz ters komutla bir türlü unutulmazlar.
Bazen olaylar unutulur ama geriye değersizlik, pişmanlık, suçluluk, kandırılmışlık, öfke ve kin gibi duygular kalır Geçmişe takılmak, bugünü, anı yaşama arzusunu da alır götürür içimizden.
Oysa bugünü geçmişin nasıl etkilediği de çok önemlidir.
Anılar derin izleri ile bugünkü farkındalığımızı oluşturur aslında. "Keşke yaşamasaydım, iyi ki yaşamışım ve bugünümü oluşturmuşum"la değiştiği an olgunluk merdivenleri çıkılmaya başlanmış olur…
Geçmişin izleri; iyi, kötü, acı ya da tatlı, utanç verici veya onurlu duyguları çağıran ne olursa olsun bizim geçmişimiz. Geçmişte aranan bugünün başarısızlıkları, bizim gerçekle olan bağımızı sorgular, günün şartlarıyla değerlendirilir. Aşırı geçmişi sorgulamak ve kabul edilemeyeni unutmak bozucu etkili bir savunma mekanizmasının çarkını oluşturmuştur.
Girdap bizi içine çektikçe çeker. Ne düşünürsek öyle hissederiz, ne yaşarsak öyle hissederiz.
Düşünce silahın mermisi gibidir. Duygular ise geçmiş, bugün ve gelecek için en önemli ateşleyicilerdir. Biz geçmişin, bugününün ve geleceğinin bir bütünüyüz. Geçmişi bilinçli bir şekilde silmeye çalışmak yerine, yeniden bugün için inşa etmek belki de en geçerli çözüm.
Geçmişi unutamamak yorucudur. Şu an geçmişe dönüp acılarla yüzleşirsek belki zorlanırız ama geçmişi bugün halledip rafına koyup çekmeceyi boşaltmış oluruz. Eğer geçmişe dönüp bakmaktan bugün kaçarsak, ömür boyu çekmecemiz dolu kalır ve yeni anılar sığamaz akıp gider…

KEŞKELER YERİNE HAYATIMIZI İYİ Kİ'LERİN DOLDURMASI DİLEĞİYLE…

"Eğer...
Onu hatırladıkça başı göğe ermişçesine ya da asansör boşluğuna düşmüşçesine ürperiyorsa yüreğiniz...
Ömrü saatlere sıkışmış bir kelebek telaşıyla o hüzünden bu neşeye konup kalkıyorsanız gün boyu nedensiz...
Ve her konduğunuzda diğerini iple çekiyorsa hisleriniz..."
İşte odur AŞK, diyor ünlü bir yazarımız...


Her şeyin tozpembe olduğu, ayakların yerden kesildiği bir duygu hali...
Müthiş abartıları ve tarifleri içinde taşıyan tuhaf betimlemeler:
"Dünyanın en güzel yeri onun yaşadığı yer.
En güzel kokusu, bedenindeki ter..."
Aşk...

Anlatabilsem keşke içimden geçenleri bir bir. Yüreğimde kopan fırtınaları başlasam.
Ve iyiyim ben yalanlarınla devam etsem. Yediğim kazıkları döksem ortalığa.
Uğruna ömrümü verdiğim ve yenildiğim savaşlarla tamamlasam itiraflarımı.
Ne kadar yorgun olduğumu haykırsam keşke. Geceleri sessizce yorganı başıma çekip ağlayışları mı gösterebilsem.
Ha birde insanlara olna nefretimi tarif edebilsem keşke.
Çiğnediğim sözleri saysam mesela.
Kaç kere tükürdüğümü yalattı hayat söylesem.
Sonra anlattıkça hafiflese dertlerim.
Ve unutsam geçmişi. İnsanların kahpeliklerini. Sonra yepyeni bir ben olsam.
Pes ettiğim yerden devam etsem hayata.
İçten gülüşsem insanlara?
Olmaz mı?
Olmaz tabi?
Olur mu?


Zaten anlattık diye düğümlenmedi mi ipler?
İçten olduk diye gelmedi mi dertler?
En iyisi mi susayım ben.
İçimde kalıversin her şeyim.
Duygusuz sansınlar beni yine eskisi gibi.
Ne ben anlatabilirim içimdekileri, Ne de siz dinlersiniz beni

Hintli bir yaşlı usta, çırağının herşeyden sürekli şikayet etmesinden bıkmıştı. Bir gün çırağını tuz almaya gönderdi. Yaşamındaki herşeyden mutsuz olan çırak döndüğünde, yaşlı usta ona, bir avuç tuzu, bir bardak suya atıp içmesini söyledi.
Çırak, yaşlı adamın söylediğini yaptı ama içer içmez ağzındakileri tükürmeye başladı. "Tadı nasıl?" diye soran yaşlı adama öfkeyle "Acı" diye yanıt verdi.
Usta kıkırdayarak çırağını kolundan tuttu ve dışarı çıkardı. Sessizce az ilerideki gölün kıyısına götürdü ve çırağına bu kez de bir avuç tuzu göle atıp, gölden su içmesini söyledi. Söyleneni yapan çırak, ağzının kenarlarından akan suyu koluyla silerken aynı soruyu sordu:
"Tadı nasıl?" "Ferahlatıcı" diye yanıt verdi genç çırak. "Tuzun tadını aldın mı?" diye soran yaşlı adamı, "Hayır" diye yanıtladı çırağı. Bunun üzerine yaşlı adam, suyun yanına diz çökmüş olan çırağının yanına oturdu ve şöyle dedi: "Yaşamdaki acılar tuz gibidir, ne azdır, ne de çok.
Acının miktarı hep aynıdır. Ancak bu acının acılığı, neyin içine konulduğuna bağlıdır. Acın olduğunda yapman gereken tek şey, acı veren şeyle ilgili duygularını genişletmektir.
Onun için sen de artık bardak olmayı bırak, göl olmaya çalış."

Burası Benim öyküm.

Yaşlandın be usta, ama sesin hiç değişmedi. Bu gecede senden olsun idaret;))