Sevmeye ve sevilmeye hakkım yokmuş gibi bunca zaman sustum hep.
İnsanları kırmamak için bildiğim şeyleri, bilmemezlikten geldim.
Sözlerimi esirgeyip,hiç çektim.
Başkalarına yetişmekten kendime geç kaldım.
Kırıldım,incildim üzüldüm...

Beklentilerim beni hep hayal kırıklığına uğrattı.
Hırpaladı,yaraladı...
Kötü alışkanlıklarım olmadı, insanları sevmek dışında.
Kanatlarım vardı ama bir melek değildim.
Çünkü hafif bir tebessüm beni mutluluktan havaya uçurtmaya yeterdi.
Ama bunu hiç bir zaman doyasıya tadamadım.
Öfkeme yenik düşmedim,ama sevdiklerim düşürdü beni bu ateşin içine.
Ben cehennemi yaşarken tattım,dostum.
Artık bende yoruldum insanlara yara bandı olmaktan.

Biri gelsede alıp beni götürse diyorum.