İndus Vadisi Uygarlığı ya da Harappa Uygarlığı, İndus vadisinin bel kemiğini oluşturduğu çok geniş bir bölgeye yayılmış, Güney Asya’daki en eski kent uygarlığı. MÖ. 3300 yılları civarında, bir kent uygarlığı haline geldiği kabul edilir. Uygarlığa ilişkin ilk arkeolojik buluntular, 1921’de Pakistan’ın Pencap eyaletinde Harappa ve 1922’de Sind eyaletindeki Mohenjo-Daro antik yerleşimlerinde bulundu. Bu iki kentin dışında yüzün üstünde kent, kasaba ve köyde hüküm sürdüğü bilinen İndus Uygarlığı’nın 500 farklı karakterden oluştuğu sanılan yazı dili henüz çözülememiş. İndus Irmağı’nın verimli ovalarında taşkınları önleyecek, daha verimli tarım yapılmasını sağlayacak teknikleri geliştiren uygarlık, İndus Vadisi boyunca yayılmış. Ağırlıklı olarak buğday, arpa, bezelye, pamuk ve susam tarımı yapılmış ve kedi, köpek, sığır, kümes hayvanları, manda, domuz ve deve evcilleştirilmiş. Fildişi takılardan, filin de evcilleştirilmiş olduğu anlaşılıyor. Arkeolojik bulguların büyük bir bölümü, ince işlemeli mühürler. Mühürlerde insan, hayvan ve Şiva figürleri kullanılmış. Bulgular, Mezopotamya ve Mısır uygarlıklarıyla ticari ilişkilerde bulunulduğunu gösteriyor. Uygarlık, MÖ. 2000’in ortalarında kentlere saldıran Ari kabilelerce yıkılmış.