Konu: Ölüm

Ölüm, bir anlamda yok oluş, bir anlamda ise tekrar diriliştir. Yok oluş, bu dünya için geçerlidir. Diriliş ise ahiret ile ilgilidir. İslam inancına tabi olan bizler için ölüm sadece yeni bir başlangıçtır. Zira bizler Allah'tan geldik, Allah'a gideceğiz. Bizi nasıl yarattıysa bu dünyada, ölümümüzden sonra tekrar diriltecektir.

Bir ayet-i kerime der ki ''Her nefis, ölümü tadacaktır.'' Buradaki nefis kelimesi canlı anlamına gelir. Gerçekten de bu dünyadaki hangi canlı varlığa bakarsak bakalım, hiçbir varlığın ebedi olmadığını görmekteyiz. Ebedi olan sadece Allah'tır. Bu imtihan dünyasını iyi, verimli bir şekilde geçiremeyenler genellikle ölümden korkarlar. Elbette ki hepimiz ölümden korkarız; ancak ölümden sonra yeni bir hayatın oluşu, belki de cennetle müjdelenecek olmamız, bizi umut var etmekte ve ölümden korkmamamızı sağlamaktadır.

Şayet olması gerektiği gibi yaşadıysak bu hayatı, Allah'ın emir ve yasaklarına uyduysak, canlılara iyi davrandıysak korkmamız için bir sebep yoktur. Tek sıkıntı, aslında geride bıraktıklarımızı düşünmemizdir. Örneğin bir anne, ölümü durumunda çocuklarının perişan olacaklarını düşündüğünden korkar ölümden. Ne yaparsak yapalım, ölüme çare yoktur. Madem durum böyle, madem imtihan dünyasındayız, bu dünyada en güzel şekilde yaşayıp, Allah'ın huzuruna çıkmaktan korkmamalıyız.

İnsanoğlu, başı sonu sırlarla dolu, göz kamaştırıcı bir evrenin aldanışlar içinde bulunan varlığıdır. Dünya zevklerine kapılmaya, kendi öz çıkarları uğruna türlü çılgınlıklar yapmaya niyetlidir; dünya malının heveslisidir. Daima rahat ve huzur peşinde koşar. Kendi huzurunu ararken başkalarının varlığı birer engel olarak ortaya çıkar. Sosyal hayatın olduğu yerde karşılıklı yardımlaşmaların, fedakarlıkların, eziyetlerin olması doğaldır. Ama çıkarına düşkün insan, bunu bir türlü kabul etmek istemez.

Çevrenize şöyle bir kulak kabartırsanız, herkesin birbirinden yakındığını işitirsiniz. Gün geçtikçe maddeye doğru yönelen insan, dünyaya gelişimizin gerçek gayesinin insanları sevme, iyilik ve yardım etme olduğunu bilmezlikten gelir. Hatta, dünya nimetleri onun gözünü öyle kamaştırır ki, bunun dışında kalan şeyler üzerinde düşünmeye bile yanaşmaz. Zevklerin ortasında insan, kendisini ölümsüz bir varlık olarak görür veya böyle bir aldanışa kapılmayı hissiyatına daha uygun bulur. Kendini, kendi dünyasının biricik hakimi sanır. Oysa, insanlara biraz düşünce ve alçak gönüllülük gerekir. Şu pırıl pırıl parlayan evren ruhumuzun fazilet ışıklarını söndürmemeli, hatta daha da nurlandırılmalıdır. Yaşayışımızın tanrısal sırrını unutmamalıyız. Bize bir nimet olarak verilen hayatın temel amacı gözden kaçırılmamalıdır. Bir gün öleceğimizi düşünerek maddi hırs ve zevklere başkalarını feda edercesine kapılmaktan kendimizi alıkoymalı; ardımızda iyi bir isim bırakmak için insanları sevmeli; onlara yardım eli uzatmalı, onlarla birlik olmalıyız.

İnsanlığın maddi ve manevi kurtuluşu için hepimize düşen bir görev vardır. Bunu unutmayalım.

Başımız toprak sonumuz toprak mühim olan çamurlaşmadan yaşamak..

İnsan ne zaman ölür bilir misiniz; tembellikten, inançsızlıktan ve hayatı yaşamaya değer kılmayı becerememekten. Bernard Shaw

Ölmeden önce herkes, neden kaçtığını ve neye koştuğunu ve bunun nedenini, öğrenmeye çalışmalıdır. James Thurber

Ün, gençlik ve gurur... Mezar hepsini alır. Victor Hugo

Allah Resûlü sallallahu aleyhi ve sellem buyurdu: - "İnsan iki şeyden nefret eder: Ölüm, oysa ölüm mümin için fitneden kargaşadan daha iyidir. Az mal, oysa az malın hesabı da az ve kolay olur." - Mahmud radıyallahu anh. Ahmed.

Bu ilk ölüşüm değil .d