Okyanus platosu, denizaltı platosu olarak da bilinir, çevresindeki deniz dibi zemininden sarp biçimde en az 200 m yükselen ve tepe bölümünde oldukça düz ya da hafif eğimli geniş bir düzlük bulunan büyük denizaltı yükseltisidir. Çoğu 20. yüzyılın başlarında belirlenerek adlandırılan okyanus platoları, sonraları geliştirilen sonar aygıtlarıyla daha ayrıntılı incelenmiş ve bunlara ilişkin geniş batimetrik veriler toplanmıştır. Bunun sonucunda örneğin Büyük Okyanusun doğusunda, Ekvator’a yakın kesimlerinde yer alan Albatross Platosu’nun aslında Doğu Pasifik Yükseltisinin (Albatross Cordillerası) bir bölümü olduğu ve eskiden sanıldığı gibi düz değil, çok daha düzensiz bir doruğa sahip bulunduğu saptanmıştır.
Okyanus platolarının büyük bölümü kıta yamaçlarında ortaya çıkan taraça benzeri süreksizliklerdir; bunların önceki kıta sahanlığının aşağıya doğru bükülmesi ya da kırılması sonucunda oluştuğu sanılmaktadır. Bu kenar platolarının en önemli örneklerinden biri, ABD’nin güneydoğu açıklarındaki Blake Platosudur. Platonun düzgün yüzeyi su düzeyinden 700-1.000 m derinde ve yaklaşık 300 km genişliğindedir ve deniz dibi zemininde yaklaşık 130 bin km^2’lik bir alanı kaplar. Platonun altında yer alan yerkabuğu katmanı oldukça ince ve deniz tortullarıyla örtülmüş olmakla birlikte, kıta kütlesinin bir uzantısıdır.
Öteki platolar ise (örn. Güney Çin Denizindeki mercanlarla kaplanmış platolar), kıta kenarlarının oldukça uzağındadır. Deniz dibinde yalıtılmış topografik yükseltiler biçiminde olan bu platoların, üstü deniz tortullarıyla örtülmüş kıta kayacı çekirdeklerinden oluştuğu sanılmaktadır. Bu yüzden, okyanus ortası platolarının, kıtaların sürüklenmesi ve deniz dibi yayılması sırasında kıtalardan koparak ayrılan kalıntılar olduğu kabul edilir.