Heveslerimin kafeslerine uyandım yine. Uyandım dediysem, gözlerimi açtım. Yoksa kırılan hayallerin keskin köşelerine çarpmadan ayılamıyor insan. Ardından sürüklediği bedeninin hazlarına kulak asmayı kolay kolay bırakamıyor da… Dünyanın gürültüsü içinde duyamıyor da ruhunu. Sadece dışa yönelmiş bir insan, beş kapılı aciz bir evin kiracısı olabilir ancak. Anlıyorum: benim derdim ben. Ben, kendini çözümlerden meydana geldiğini sanan bir problemim.