Yaşadığım şehirlerde hep kendime benzer insanlar aradım,bazı şarkılar da ruhumu esir alan notalarla yaşadım,duygularımı birilerine dökmek yerine hergün beyaz bir kağıda yaşadıklarımı sıraladım.Bazı şiirlerin için de kendi acımı aradım.
Aradığım tek şey benliğimdi.
Herşeyimi kaybettikten sonra kendimi bulmaktı.
Tüm bu olumsuzluklardan sonra düşündüm de,iyi niyetimi kurşunlayan insanlar için meğer neler yapmışım.
Kendi hikayemi yazmışım.Kendi şiirlerimi kendim okumuşum.
Kendi hayatımda ömrümü mahveden insanlara başrol vermişim.
İnsanların acımasızlıklarına aldırış etmeden karanlık geceler de kendimi aradım.
Kayboldum söylemediler.
Ağladım neden diye sormadılar.
Ölümün var olduğu bir dünya da sevgi dışın da herşeye değer verdiler.Bir anlamı olmalıydı yaşamanın.
Bir anlamı olamlıydı mavinin,siyahın.Herşey sevmekten geçer diye bir cümle döküldü dudaklarımdan kağıda.
Sonun da herşey yoluna girer elbet, diye mırıldandım kendi kendime.
Vazgeçmedim.
Aldırış etmedim.
Pişman olmadım.Sadece aradığım şeyi yüreğimle bulmaya çalıştım.