Konu: Nursen YILDIRIM ŞiirLeri

Biri ağlıyordu,
Biri haddinden fazla mutlu..
Birinin dilinde isyan,
Biri yarında pek umutlu..
Baba olmuştu diğeri, hayata hoş gelmişti biri..
...Kimi hastane odasında can çekişiyordu,
Kimi kızına ilik, kimi annesine kan arıyordu..
Azrail'le tanışmıştı az önce kimi,
Açlardı,
Toklardı,
Sarhoşlardı,
Dindarlardı..

BEN SENİ ÖZLÜYORDUM.

Biri sevişiyordu muhakkak, yalnız diğeri..
Ve kavgalar,
Ve barışmalar...

BEN SENİ ÖZLÜYORDUM.

Sonra sabah,
İşe gidiyordu kimi,
Kimi okula,
Kimi mezarlığa,
Kimi mezara...

BEN SENİ ÖZLÜYORDUM.

Sonra yine gece,
Sonra yine sabah,
Yine gece..

BEN SENİ ÖZLÜYORDUM.

Kimi gün sayıyordu askerde sevdiği diye,
Kiminin yoktu takvimlerden haberi, senelerdir belkide..

BEN SENİ ÖZLÜYORDUM.

Çocuklar büyüyordu,
Evler, arabalar, insanlar değişiyor,
Kuşlar göç ediyor,
Ağaçlar sararıyor, yeşeriyor, sararıyor,
Yağmur yağıyor,
Güneş doğuyor,
Yıldızlar kayıyor..

BEN SENİ ÖZLÜYORDUM.

Benzine zam geliyor,
Süte zam geliyor,
Maaş az geliyor,

Partiler düzenleniyor,
Yıllanmış şaraplar açılıyor,
Para çok geliyor..

Kiminin yarası kanıyor, kiminin annesi üflüyor,
Kimi öksüz...

Umursamıyordum...

Sen gelmiyordun,
BEN SENSİZ ÖLÜYORDUM.

Nursen YILDIRIM

Ben bir şiir yazarım şimdi,
Adı özlem olur, ayrılık olur, kaybediş olur, yalnızlık olur, çaresizlik olur, sitem, öfke, acı, kan olur, ölüm olur..

Aşk olmaz ama..
Ama mutluluk olmaz, huzur olmaz, umut olmaz, iyimserlik olmaz, şükür olmaz, beyaz hiç olmaz.
...
Daha samimi olayım mı ?

Ben şimdi şiir falan yazamam .mk...
Hıçkırabilirim,
Dişlerimi sıkabilirim..
Şu rakı bardağını kavrayıp sıkıca avuçlarımı paramparça edebilirim,
Sigaramın biri sönmeden diğerini tutuşturabilirim,

Kaderimin hayatımın kıçında gözü varken ancak bu kadarını yapabilirim,
Köşe bucak kaçabilirim..
İnsanlardan en çok,
Tuhaf bakışlarından, gereksiz sorularından tüm "nasılsınlardan" mesela,
Bana kötü olduğumu hatırlatan ne varsa hepsinden kaçmaya çalışırım..

Ölmeye çalışmak olur bu biraz.. Annemi sevmiyor olsam bin kere denerim.

İnsanın kendini çözememesi kadar kötü birşey yok bence.
Ne istiyorum ?
Kiminle, nerede olmak istiyorum ?
Kimi hatırlayamamak ?
Kimden kurtulmak ?
Bilmiyorum..

İçim ama tuhaf..
Hani gırtlağı kaşınır ya insanın öksürüğe boğulur öyle..
Acelem varmış gibi hep,
Garip bir telaşla yaşıyorum uzun zamandır,
"Bitse de gitsek"
Ne bitecek ?
Bilmiyorum..

Sığmıyorum hiç bir yere,
Sığınmak da istemiyorum kimseye..

Durduk yere kirpiklerim sırılsıklam..
Hemen ardından dudaklarımda şapşal bir tebessüm.

Herşey şu cümlede saklı aslında;

"Sırtımı dönsem birine, özlüyorum..
Yüzümü dönsem nefes alamıyorum."

Ne bir adım geri ne bir adım ileri..
Ne gidecek yürek,
Ne kalacak cesaret.

Korkuyorum lan.. Vallahi çok korkuyorum aklım çünkü kayboluyor arada düşündüklerimin arasında.. Bir gün bulamamaktan korkuyorum..

Beni ben kadar iyi tanıyan insanlar bile garipsiyor artık,
Süresiz susuyorum çünkü bazen farketmeden,

Ki ben denizim,
Esse rüzgar dalganır, köpürür, çoşarım..

Fırtına kopuyor,
Dinginliğim çoğalıyor..

Ki ben Azrailim bu aralar kimse ölmüyor

nursen yıldırım

Seni hatırladım gece yarısı,
Uyumak istedim uyuyamadım,
Yanımda yoktun başımı göğsüne dayayamadım,
Şu anda uyurken bütün İstanbul,
Seni çizdim sensiz boş duvarlara,
Bir kaderdiki rengi doğuştan kara,
Ne yapsam toz pembe boyayamadım,
Sensizlik içinde vuran her adım senindir,
Kapımda duracak sandım sevginle yaşadım,
Sevgimle yaşadım kalbine bir türlü ok koyamadım,
Hatıralar Bırakmıyor Peşimi,
Ellerin sildiği yaşımı,
Yastıklara gömdüm dertli başımı,
Ağladım ağladımda doyamadım,
Bölünüyorsa uykuların gece yarılarında,
Ve içinden bir sigara,bir sigara daha yakmak geliyorsa,
Bilki seni düşündüğümdendir. . .

Uyumadım bütün gece, nöbetindeyim ayrılığın..
Gideli oldu kaç sene bilmem, bilmem kaç senedir uzağındayım.
Ezberimde adın var tekrar tekrar tekrarlarım..
Ne zaman bir mavi, bir yeşil düşünsem, ne zaman bir düşüme gökkuşağı iliştirsem,
Gözlerin takılır aklıma, yeri göğü kahveye boyarım..
Sen, yaşanmamış çocukluğum
Sen, deli kanım, gençlik çağım..
Sen, uçurum kenarlarında ip atlatan cesaretim, çılgınlığım, gözü karalığım, gözü karalım..
Başımın tacı varlığın,
Varlığın memletim, kimliğim, inancım..
Varlığın beni bu derde atanım, yüreğimi aşk ateşiyle diri diri yakanım.
Bir de yokluğun var elbet !
Bir de yok olasıca yokluğun, başımı taşlara vurduranım yokluğun..
Uykusuzluğum..
Üzerime müebbet yalnızlıklar yığan hakimim, savcım, avukatım.
Yokluğun, demir parmaklıklar ardında kaybedilen ömrüm,
Buluta, güneşe, denize tutkunken, tutsaklığım.
Havaya, suya tutanamayaşım, sarılımayaşım..
Özlerim de var,
Tenine, terine, kokuna..
Kirpiklerinin kıvrımına, ayağından tut saçına,
Sorma ne olur sorma, vazgeçemeyişlerimi,
Ne olur sorma, neden sevdanı yüreğimden kapı dışarı edemediğimi,
Sorma yalvarırım,
Gurursuzum, gurursuzunum..

Nursen Yıldırım

Cevapsız SoruLar** Uçaklar, Vapurlar, Arabalar, Hayaller, Rüyalar, Ve dualar, Ayinler, Putlar, Kuşlar, Yıllar,yollar,dağlar, Seni bana getirmeyen daha neler var? Kağıtlar,kalemler, Eski fotoğraflar, O sokak, o film, o kadeh, o sigara, O etek, o kavga, Ayrılış o ayrılış ! Tadını damağımda bıraktığın daha kaç yaşanmışlık var? Kokusu saçlarının, Ellerinin nemi, Ve kıvrımı kirpiklerinin... Rengi pembeye çalan dudakların ! Ya tırnağındaki pürüzler, Peki başımı göğsüne koyduğumda yüreğimi işgal eden huzur... Senin bende unuttuğun, Seni bana unutturmayan daha kaç parçan var? Krımızı rujum, Rugan ayakkabılar, Dalgalanan saçlarım,derin dekolteli ekoseler, Beyaz çarşaflar, Ten, Yer, Kan-Ter.. Şehvete boyanmış geceler... Erkekler... Hayalimden seni silebilecek daha kaç kilitli kapı var? Serseriler, Karanlık delikanlılar, Puştlar ! Aşıkolmam gereken daha kaç sünepe var? Uykusuzluk, Yalnızlık, Korkaklık, Hırçınlık, Hırpalanmışlık, Hüznü karanlığın, Ve öfkesi ihanetin, Ve kahkahaları aklımı yitirmişliğin, Ve aşırı obsesifliğim, paranoya nöbetlerim, Ağrılar, Hıçkırıklar, Bir geceye sığdırılacak daha kaç duygu, kaç his, kaç hastalık var? Tanrım; Söylesene dünyada başka yanacağım kaç cehennem var? Ey Rab, Ey Rahman, Ey Rahim, Ey Hak, Ey Vekil, Ey Ahir, Ey Zahir, Söyle beni buralardan kurtaracak daha kaç günah var..?!?!?!? Nursen Yıldırım

Küçükken evden kaçar dünyanın gizli odalarını arardım,
Kimsenin bilmediği ama benim varlığına tüm kalbimle inandığım uzaylıların, uçan dinozorların olduğu
Oyuncak bebeklerimin kocaman kelebeklerin sırtında uçtuğu o dev odaları..
Ağaçların gövdelerini oyardım evden gizlice çıkardığım el fenerini tutup beklerdim saattlerce sihirli kapılar açılacak diye.
Annemler uyuduğunda parmak uclarımda yürüyerek inerdim örümcek yuvası kömürlüğümüze..
Zincirleri pas tutmuş bisikletimi okşar ve o karanlık kömürlüğün gizemini çözmeye çalışırdım,
Tanrı oraya saklamış olabilirdi odaların girişlerini…

Birgün babam ortadan kayboldu sonra..
Annem birdaha gelmeyecek diyordu, gülümsüyordum hep.. Arkamı dönüp ağlıyor, gözyaşlarımı silip
tekrar anneme gülümsüyor ve sarılıyordum..
Vazgeçmiştim o odalardan.. Kelebeklerdende, dinozorları sevmiyordum artık.
Odamın kapısını kitliyor ve oturup duvar dibine güneşin doğmasını bekliyordum fırtınalı gecelerde..
Yağmur büyük elleriyle penceremi zorladıkça gölgem titriyordu.
Sabah oluyor annem masanın üzerine bir bardak süt bırakıp evden gidiyordu, heryerde arıyordum işaretlediği gazete ilanlarını..
Onlarıda alıyordu yanına ve ben anlam veremiyordum olanlara..
Sanırım alışmalıydım artık yalnızlığa, büyümüş müydüm ?
Sütü bahçedeki kedilerin üzerlerin döküp, çıkıyordum bende evden.
Ellerim cebimde geziniyordum, sevdiğim bir park vardı, kimsesiz..
Kendime benzetiyordum o parkın banklarını, yalnızlardı..

Bazen sol yanım çok ağrır, boğazım nefes alamayacak kadar daralır ve sanki dönme dolaptan inmiş gibi hissederdim kendimi..

Benim annem olduğunu sanan bir kadın yaşamaya başlamıştı bizimle. Artık o dolduruyordu sütümü,
Saçlarımı o tarıyordu, beni yıkamak istediğinde çok utanıp kaçıyordum yine evden..
Annem gelene kadarda dönmüyordum..
Mezarlığın ortasında derince kazılmış bir sığınak vardı oraya girip ağlıyordum çoğu zaman günlerce.
Babamıda çok özlüyordum..

Nezaman orada sabah etsem geceyi hastanede açardım gözlerimi..
Annem elimi tutuyor olurdu ve mezarlık bekçisi her defasında “birdaha orada kalma” diye tembihlerdi sıkı sıkı..
Kafamı çevirip duymamış gibi yapardım.

Bir sabah annem beni karşısına oturtup; “ciddi bir hastalığın var” dedi ve devam etti “bir süre evden çıkmamalısın lütfen”
Anlam verememiştim olanlara hem “ciddi” ne demekti ki ?

Sonra okula başladım artık sığınağıma gitmek için vaktim olmuyordu,
Hayali odalarımın varlığına inanmaktan vazgeçmiştim, aklıma bile gelmiyorlardı..
Arasıra “kimsesiz parka” gidiyordum okul çıkışı banklara uzaktan el sallayıp dönüyordum.
Ve babamı daha çok özlüyordum.
Zaman çabuk geçiyor, ellerim büyüyor, gözlerim büyüyor,
Elbiselerim küçülüyordu..

On yedi yaşındaydım, beni babam gibi sevmesinden deli gibi korktuğum “o adamla tanıştığımda”
Herşey umduğumdan çok daha güzeldi artık..
Kelebeklerden bile daha çok sevmiştim o’nu.
Mezarlıktaki sığınakla eş değerdi sarılışı.
Çok zamanlar kaldı benimle, o’ndan önceki on yedi yılın bıraktığı yaralarımı iyileştirip yenilerini sahiplendirecek kadar çok..

Sonra bir sabah kayboldu ortalıktan..
Babamınkini aratmayacak bir terkedilişti bu.

Kan kustuğum, milyonlarca ilaç yuttuğum, gözyaşlarımla bütün yastıkları yıkadığım,
Körkütük ve kimsesiz gecelerden birinde,
Sol yanım ağrımaya başlamıştı yine.
Annem sığınağım ilan ettiğim o mezarlık çukurunda uyuyordu, o’na gitmek istediğimde yığılıp kaldığım kaldırımların kokusunu unutmam hala..

Gözlerimi açtığımda,
“Çok ciddi bir hastalığınız var” diyordu doktor.

Devam etmesine izin vermeden, doğruldum hafifce,

Evet doktor dedim..

AYRILIK BENİM ÇOCUKLUK HASTALIĞIM !!

Nursen Yıldırım

Ben iyi ki şiir yazmıyorum anne. Duydum geceler zindan olurmuş şairlere. Duydum anne uyuyamıyorlarmış, en çok onları vuruyormuş ayrılık felaketi, sel basan gece kondular gibi. Harfleri kıskanıyorlarmış yar’dan.. Ben iyi ki şiir yazmıyorum anne.. Duydum Güneş’ten bile doğuya sürüyorlarmış kendilerini şairler. Karanlıklarmış anne ne acı değil mi ? Zaman bıçak oluyormuş onların yaralarına ilaç yerine. Duydum anne, çoğaldıkça yazılan ayrılık şiirleri, eksiliyorlarmış sessizce.

Nursen YILDIRIM

İsterdim ki, düşme gözlerimden..
Ve adını tükürtme dilimden.

Değerlim kal.
Seni gördüğüm dar sokaklarda, kafamı eğdirme önüme..
...Bir selama değsin geçmişimiz.
Hak etsin ufak bir tebessümü.

Dik dur isterdim karşımda, yaşanmışlığın hatrına.

Tutulduğumda yeni bir sevdaya,
Adamlığınla hatırlamak isterdim seni, silip atmak yerine benzersiz hiçliğini..

Farkın kalsın isterdim hafızamda.
Diğerlerine benzeme sen. Sevilmeyi hak eden olabil.
Ve iyi dileklerimle uğurlan yüreğimden..
Beddualarımla değil..

Deseydim ki ardından;
Mutlu olsun, mutlu ettiğince..
Ki biliyorsun derdimde, acıtmasaydın eğer içimi bu kadar..
Bu kadar bezdirmeseydin benden beni..
Böyle inançsız bir yara bırakmasaydın eğer..
Bu kadar parçalamasaydın hayatımı..
Yormasaydın gelmelerinin bencilliğiyle.

İyi mi oldu yani..
Ahlarım bırakmayacak yakanı şimdi..

Bilseydim
Tanıdıkça çirkinleşenlerden olduğunu..

İsterdim ki;
Adını bile duymasaydım hayatım boyunca sevgili !

Nursen Yıldırım

Göğsümü zorluyor artık yüreğim. Gözlerim çok yorgun, çok kırmızı, çok ıslak. Ellerimi sormayın zaten Titanic’e değse batırır koca gemiyi. Öyle soğuk, öyle buz kesmişki. Diz kapaklarım çürüdü o’nu sormasınlar diye kendimi tıktığım bu evde. Dilimde sigara uyuşukluğu. Ve dişlerim darp ediyor dudaklarımı. Ciğerlerim iflas…ın eşiğinde.. Soluk borum zoraki görevde.
Uzak durun ! Miğdem patlayabilir aklımı yemekten bir gece.

Nursen yıldırım

İstanbul'a


Haddini aşıyorsun İstanbul ! Bu yağmur da neyin nesi,

Sevdiğimin saçından süzülüp, yüzünü okşayan suyu kim biriktirecek avuçlarında şimdi ?

Çocukluğumu bağışladım sana, düştüm kanımı akıttım taşına toprağına yetmedi mi ?
Bitmedi İstanbul bırak beni ağlatma, böyle yalvartma.
Beni harcama İstanbul, Boğaz’ına takarım iskeletimi gözümü karartma. Deliyim biliyorsun döker bir bidon benzin ateş ederim sana fiyakalı bir çakmakla.

Ulan şimdi kafiyeli küfürler savurmak vardı sana ama;
Doğurduğunu gırtlaklayan ana gibisin ne desem dokunmaz vicdanına kanımca.

Nursen YILDIRIM