Konu: Nursen YILDIRIM ÞiirLeri

Biri aðlýyordu,
Biri haddinden fazla mutlu..
Birinin dilinde isyan,
Biri yarýnda pek umutlu..
Baba olmuþtu diðeri, hayata hoþ gelmiþti biri..
...Kimi hastane odasýnda can çekiþiyordu,
Kimi kýzýna ilik, kimi annesine kan arýyordu..
Azrail'le tanýþmýþtý az önce kimi,
Açlardý,
Toklardý,
Sarhoþlardý,
Dindarlardý..

BEN SENÝ ÖZLÜYORDUM.

Biri seviþiyordu muhakkak, yalnýz diðeri..
Ve kavgalar,
Ve barýþmalar...

BEN SENÝ ÖZLÜYORDUM.

Sonra sabah,
Ýþe gidiyordu kimi,
Kimi okula,
Kimi mezarlýða,
Kimi mezara...

BEN SENÝ ÖZLÜYORDUM.

Sonra yine gece,
Sonra yine sabah,
Yine gece..

BEN SENÝ ÖZLÜYORDUM.

Kimi gün sayýyordu askerde sevdiði diye,
Kiminin yoktu takvimlerden haberi, senelerdir belkide..

BEN SENÝ ÖZLÜYORDUM.

Çocuklar büyüyordu,
Evler, arabalar, insanlar deðiþiyor,
Kuþlar göç ediyor,
Aðaçlar sararýyor, yeþeriyor, sararýyor,
Yaðmur yaðýyor,
Güneþ doðuyor,
Yýldýzlar kayýyor..

BEN SENÝ ÖZLÜYORDUM.

Benzine zam geliyor,
Süte zam geliyor,
Maaþ az geliyor,

Partiler düzenleniyor,
Yýllanmýþ þaraplar açýlýyor,
Para çok geliyor..

Kiminin yarasý kanýyor, kiminin annesi üflüyor,
Kimi öksüz...

Umursamýyordum...

Sen gelmiyordun,
BEN SENSÝZ ÖLÜYORDUM.

Nursen YILDIRIM

Ben bir þiir yazarým þimdi,
Adý özlem olur, ayrýlýk olur, kaybediþ olur, yalnýzlýk olur, çaresizlik olur, sitem, öfke, acý, kan olur, ölüm olur..

Aþk olmaz ama..
Ama mutluluk olmaz, huzur olmaz, umut olmaz, iyimserlik olmaz, þükür olmaz, beyaz hiç olmaz.
...
Daha samimi olayým mý ?

Ben þimdi þiir falan yazamam .mk...
Hýçkýrabilirim,
Diþlerimi sýkabilirim..
Þu raký bardaðýný kavrayýp sýkýca avuçlarýmý paramparça edebilirim,
Sigaramýn biri sönmeden diðerini tutuþturabilirim,

Kaderimin hayatýmýn kýçýnda gözü varken ancak bu kadarýný yapabilirim,
Köþe bucak kaçabilirim..
Ýnsanlardan en çok,
Tuhaf bakýþlarýndan, gereksiz sorularýndan tüm "nasýlsýnlardan" mesela,
Bana kötü olduðumu hatýrlatan ne varsa hepsinden kaçmaya çalýþýrým..

Ölmeye çalýþmak olur bu biraz.. Annemi sevmiyor olsam bin kere denerim.

Ýnsanýn kendini çözememesi kadar kötü birþey yok bence.
Ne istiyorum ?
Kiminle, nerede olmak istiyorum ?
Kimi hatýrlayamamak ?
Kimden kurtulmak ?
Bilmiyorum..

Ýçim ama tuhaf..
Hani gýrtlaðý kaþýnýr ya insanýn öksürüðe boðulur öyle..
Acelem varmýþ gibi hep,
Garip bir telaþla yaþýyorum uzun zamandýr,
"Bitse de gitsek"
Ne bitecek ?
Bilmiyorum..

Sýðmýyorum hiç bir yere,
Sýðýnmak da istemiyorum kimseye..

Durduk yere kirpiklerim sýrýlsýklam..
Hemen ardýndan dudaklarýmda þapþal bir tebessüm.

Herþey þu cümlede saklý aslýnda;

"Sýrtýmý dönsem birine, özlüyorum..
Yüzümü dönsem nefes alamýyorum."

Ne bir adým geri ne bir adým ileri..
Ne gidecek yürek,
Ne kalacak cesaret.

Korkuyorum lan.. Vallahi çok korkuyorum aklým çünkü kayboluyor arada düþündüklerimin arasýnda.. Bir gün bulamamaktan korkuyorum..

Beni ben kadar iyi tanýyan insanlar bile garipsiyor artýk,
Süresiz susuyorum çünkü bazen farketmeden,

Ki ben denizim,
Esse rüzgar dalganýr, köpürür, çoþarým..

Fýrtýna kopuyor,
Dinginliðim çoðalýyor..

Ki ben Azrailim bu aralar kimse ölmüyor

nursen yýldýrým

Seni hatýrladým gece yarýsý,
Uyumak istedim uyuyamadým,
Yanýmda yoktun baþýmý göðsüne dayayamadým,
Þu anda uyurken bütün Ýstanbul,
Seni çizdim sensiz boþ duvarlara,
Bir kaderdiki rengi doðuþtan kara,
Ne yapsam toz pembe boyayamadým,
Sensizlik içinde vuran her adým senindir,
Kapýmda duracak sandým sevginle yaþadým,
Sevgimle yaþadým kalbine bir türlü ok koyamadým,
Hatýralar Býrakmýyor Peþimi,
Ellerin sildiði yaþýmý,
Yastýklara gömdüm dertli baþýmý,
Aðladým aðladýmda doyamadým,
Bölünüyorsa uykularýn gece yarýlarýnda,
Ve içinden bir sigara,bir sigara daha yakmak geliyorsa,
Bilki seni düþündüðümdendir. . .

Uyumadým bütün gece, nöbetindeyim ayrýlýðýn..
Gideli oldu kaç sene bilmem, bilmem kaç senedir uzaðýndayým.
Ezberimde adýn var tekrar tekrar tekrarlarým..
Ne zaman bir mavi, bir yeþil düþünsem, ne zaman bir düþüme gökkuþaðý iliþtirsem,
Gözlerin takýlýr aklýma, yeri göðü kahveye boyarým..
Sen, yaþanmamýþ çocukluðum
Sen, deli kaným, gençlik çaðým..
Sen, uçurum kenarlarýnda ip atlatan cesaretim, çýlgýnlýðým, gözü karalýðým, gözü karalým..
Baþýmýn tacý varlýðýn,
Varlýðýn memletim, kimliðim, inancým..
Varlýðýn beni bu derde ataným, yüreðimi aþk ateþiyle diri diri yakaným.
Bir de yokluðun var elbet !
Bir de yok olasýca yokluðun, baþýmý taþlara vurduraným yokluðun..
Uykusuzluðum..
Üzerime müebbet yalnýzlýklar yýðan hakimim, savcým, avukatým.
Yokluðun, demir parmaklýklar ardýnda kaybedilen ömrüm,
Buluta, güneþe, denize tutkunken, tutsaklýðým.
Havaya, suya tutanamayaþým, sarýlýmayaþým..
Özlerim de var,
Tenine, terine, kokuna..
Kirpiklerinin kývrýmýna, ayaðýndan tut saçýna,
Sorma ne olur sorma, vazgeçemeyiþlerimi,
Ne olur sorma, neden sevdaný yüreðimden kapý dýþarý edemediðimi,
Sorma yalvarýrým,
Gurursuzum, gurursuzunum..

Nursen Yýldýrým

Cevapsýz SoruLar** Uçaklar, Vapurlar, Arabalar, Hayaller, Rüyalar, Ve dualar, Ayinler, Putlar, Kuþlar, Yýllar,yollar,daðlar, Seni bana getirmeyen daha neler var? Kaðýtlar,kalemler, Eski fotoðraflar, O sokak, o film, o kadeh, o sigara, O etek, o kavga, Ayrýlýþ o ayrýlýþ ! Tadýný damaðýmda býraktýðýn daha kaç yaþanmýþlýk var? Kokusu saçlarýnýn, Ellerinin nemi, Ve kývrýmý kirpiklerinin... Rengi pembeye çalan dudaklarýn ! Ya týrnaðýndaki pürüzler, Peki baþýmý göðsüne koyduðumda yüreðimi iþgal eden huzur... Senin bende unuttuðun, Seni bana unutturmayan daha kaç parçan var? Krýmýzý rujum, Rugan ayakkabýlar, Dalgalanan saçlarým,derin dekolteli ekoseler, Beyaz çarþaflar, Ten, Yer, Kan-Ter.. Þehvete boyanmýþ geceler... Erkekler... Hayalimden seni silebilecek daha kaç kilitli kapý var? Serseriler, Karanlýk delikanlýlar, Puþtlar ! Aþýkolmam gereken daha kaç sünepe var? Uykusuzluk, Yalnýzlýk, Korkaklýk, Hýrçýnlýk, Hýrpalanmýþlýk, Hüznü karanlýðýn, Ve öfkesi ihanetin, Ve kahkahalarý aklýmý yitirmiþliðin, Ve aþýrý obsesifliðim, paranoya nöbetlerim, Aðrýlar, Hýçkýrýklar, Bir geceye sýðdýrýlacak daha kaç duygu, kaç his, kaç hastalýk var? Tanrým; Söylesene dünyada baþka yanacaðým kaç cehennem var? Ey Rab, Ey Rahman, Ey Rahim, Ey Hak, Ey Vekil, Ey Ahir, Ey Zahir, Söyle beni buralardan kurtaracak daha kaç günah var..?!?!?!? Nursen Yýldýrým

Küçükken evden kaçar dünyanýn gizli odalarýný arardým,
Kimsenin bilmediði ama benim varlýðýna tüm kalbimle inandýðým uzaylýlarýn, uçan dinozorlarýn olduðu
Oyuncak bebeklerimin kocaman kelebeklerin sýrtýnda uçtuðu o dev odalarý..
Aðaçlarýn gövdelerini oyardým evden gizlice çýkardýðým el fenerini tutup beklerdim saattlerce sihirli kapýlar açýlacak diye.
Annemler uyuduðunda parmak uclarýmda yürüyerek inerdim örümcek yuvasý kömürlüðümüze..
Zincirleri pas tutmuþ bisikletimi okþar ve o karanlýk kömürlüðün gizemini çözmeye çalýþýrdým,
Tanrý oraya saklamýþ olabilirdi odalarýn giriþlerini…

Birgün babam ortadan kayboldu sonra..
Annem birdaha gelmeyecek diyordu, gülümsüyordum hep.. Arkamý dönüp aðlýyor, gözyaþlarýmý silip
tekrar anneme gülümsüyor ve sarýlýyordum..
Vazgeçmiþtim o odalardan.. Kelebeklerdende, dinozorlarý sevmiyordum artýk.
Odamýn kapýsýný kitliyor ve oturup duvar dibine güneþin doðmasýný bekliyordum fýrtýnalý gecelerde..
Yaðmur büyük elleriyle penceremi zorladýkça gölgem titriyordu.
Sabah oluyor annem masanýn üzerine bir bardak süt býrakýp evden gidiyordu, heryerde arýyordum iþaretlediði gazete ilanlarýný..
Onlarýda alýyordu yanýna ve ben anlam veremiyordum olanlara..
Sanýrým alýþmalýydým artýk yalnýzlýða, büyümüþ müydüm ?
Sütü bahçedeki kedilerin üzerlerin döküp, çýkýyordum bende evden.
Ellerim cebimde geziniyordum, sevdiðim bir park vardý, kimsesiz..
Kendime benzetiyordum o parkýn banklarýný, yalnýzlardý..

Bazen sol yaným çok aðrýr, boðazým nefes alamayacak kadar daralýr ve sanki dönme dolaptan inmiþ gibi hissederdim kendimi..

Benim annem olduðunu sanan bir kadýn yaþamaya baþlamýþtý bizimle. Artýk o dolduruyordu sütümü,
Saçlarýmý o tarýyordu, beni yýkamak istediðinde çok utanýp kaçýyordum yine evden..
Annem gelene kadarda dönmüyordum..
Mezarlýðýn ortasýnda derince kazýlmýþ bir sýðýnak vardý oraya girip aðlýyordum çoðu zaman günlerce.
Babamýda çok özlüyordum..

Nezaman orada sabah etsem geceyi hastanede açardým gözlerimi..
Annem elimi tutuyor olurdu ve mezarlýk bekçisi her defasýnda “birdaha orada kalma” diye tembihlerdi sýký sýký..
Kafamý çevirip duymamýþ gibi yapardým.

Bir sabah annem beni karþýsýna oturtup; “ciddi bir hastalýðýn var” dedi ve devam etti “bir süre evden çýkmamalýsýn lütfen”
Anlam verememiþtim olanlara hem “ciddi” ne demekti ki ?

Sonra okula baþladým artýk sýðýnaðýma gitmek için vaktim olmuyordu,
Hayali odalarýmýn varlýðýna inanmaktan vazgeçmiþtim, aklýma bile gelmiyorlardý..
Arasýra “kimsesiz parka” gidiyordum okul çýkýþý banklara uzaktan el sallayýp dönüyordum.
Ve babamý daha çok özlüyordum.
Zaman çabuk geçiyor, ellerim büyüyor, gözlerim büyüyor,
Elbiselerim küçülüyordu..

On yedi yaþýndaydým, beni babam gibi sevmesinden deli gibi korktuðum “o adamla tanýþtýðýmda”
Herþey umduðumdan çok daha güzeldi artýk..
Kelebeklerden bile daha çok sevmiþtim o’nu.
Mezarlýktaki sýðýnakla eþ deðerdi sarýlýþý.
Çok zamanlar kaldý benimle, o’ndan önceki on yedi yýlýn býraktýðý yaralarýmý iyileþtirip yenilerini sahiplendirecek kadar çok..

Sonra bir sabah kayboldu ortalýktan..
Babamýnkini aratmayacak bir terkediliþti bu.

Kan kustuðum, milyonlarca ilaç yuttuðum, gözyaþlarýmla bütün yastýklarý yýkadýðým,
Körkütük ve kimsesiz gecelerden birinde,
Sol yaným aðrýmaya baþlamýþtý yine.
Annem sýðýnaðým ilan ettiðim o mezarlýk çukurunda uyuyordu, o’na gitmek istediðimde yýðýlýp kaldýðým kaldýrýmlarýn kokusunu unutmam hala..

Gözlerimi açtýðýmda,
“Çok ciddi bir hastalýðýnýz var” diyordu doktor.

Devam etmesine izin vermeden, doðruldum hafifce,

Evet doktor dedim..

AYRILIK BENÝM ÇOCUKLUK HASTALIÐIM !!

Nursen Yýldýrým

Ben iyi ki þiir yazmýyorum anne. Duydum geceler zindan olurmuþ þairlere. Duydum anne uyuyamýyorlarmýþ, en çok onlarý vuruyormuþ ayrýlýk felaketi, sel basan gece kondular gibi. Harfleri kýskanýyorlarmýþ yar’dan.. Ben iyi ki þiir yazmýyorum anne.. Duydum Güneþ’ten bile doðuya sürüyorlarmýþ kendilerini þairler. Karanlýklarmýþ anne ne acý deðil mi ? Zaman býçak oluyormuþ onlarýn yaralarýna ilaç yerine. Duydum anne, çoðaldýkça yazýlan ayrýlýk þiirleri, eksiliyorlarmýþ sessizce.

Nursen YILDIRIM

Ýsterdim ki, düþme gözlerimden..
Ve adýný tükürtme dilimden.

Deðerlim kal.
Seni gördüðüm dar sokaklarda, kafamý eðdirme önüme..
...Bir selama deðsin geçmiþimiz.
Hak etsin ufak bir tebessümü.

Dik dur isterdim karþýmda, yaþanmýþlýðýn hatrýna.

Tutulduðumda yeni bir sevdaya,
Adamlýðýnla hatýrlamak isterdim seni, silip atmak yerine benzersiz hiçliðini..

Farkýn kalsýn isterdim hafýzamda.
Diðerlerine benzeme sen. Sevilmeyi hak eden olabil.
Ve iyi dileklerimle uðurlan yüreðimden..
Beddualarýmla deðil..

Deseydim ki ardýndan;
Mutlu olsun, mutlu ettiðince..
Ki biliyorsun derdimde, acýtmasaydýn eðer içimi bu kadar..
Bu kadar bezdirmeseydin benden beni..
Böyle inançsýz bir yara býrakmasaydýn eðer..
Bu kadar parçalamasaydýn hayatýmý..
Yormasaydýn gelmelerinin bencilliðiyle.

Ýyi mi oldu yani..
Ahlarým býrakmayacak yakaný þimdi..

Bilseydim
Tanýdýkça çirkinleþenlerden olduðunu..

Ýsterdim ki;
Adýný bile duymasaydým hayatým boyunca sevgili !

Nursen Yýldýrým

Göðsümü zorluyor artýk yüreðim. Gözlerim çok yorgun, çok kýrmýzý, çok ýslak. Ellerimi sormayýn zaten Titanic’e deðse batýrýr koca gemiyi. Öyle soðuk, öyle buz kesmiþki. Diz kapaklarým çürüdü o’nu sormasýnlar diye kendimi týktýðým bu evde. Dilimde sigara uyuþukluðu. Ve diþlerim darp ediyor dudaklarýmý. Ciðerlerim iflas…ýn eþiðinde.. Soluk borum zoraki görevde.
Uzak durun ! Miðdem patlayabilir aklýmý yemekten bir gece.

Nursen yýldýrým

Ýstanbul'a


Haddini aþýyorsun Ýstanbul ! Bu yaðmur da neyin nesi,

Sevdiðimin saçýndan süzülüp, yüzünü okþayan suyu kim biriktirecek avuçlarýnda þimdi ?

Çocukluðumu baðýþladým sana, düþtüm kanýmý akýttým taþýna topraðýna yetmedi mi ?
Bitmedi Ýstanbul býrak beni aðlatma, böyle yalvartma.
Beni harcama Ýstanbul, Boðaz’ýna takarým iskeletimi gözümü karartma. Deliyim biliyorsun döker bir bidon benzin ateþ ederim sana fiyakalý bir çakmakla.

Ulan þimdi kafiyeli küfürler savurmak vardý sana ama;
Doðurduðunu gýrtlaklayan ana gibisin ne desem dokunmaz vicdanýna kanýmca.

Nursen YILDIRIM