Sizlere engelli olmaya dair otobüste yaşadığım bir anımı paylaşmak istiyorum

Bir gün okula kayıt olmak için bir yakınımla beraber otobüse bindik.İlk durak olduğu için oturacak yer vardı ve boş koltuğa oturdum. Otobüs hareket etti ve her durakta yolcu almaya başladı.Ben oturduğum yerde pencereden dışarıyı izleyip vakit geçirerek bir an önce okula gitmeyi düşünürken 30-35 yaşlarında ayakta kalan adamın biri, yanımda oturan yakınınla konuşmaya,muhabbet etmeye başladılar.
Muhabettelerine ister istemez şahit oldum.
Adam diyorduki: Yaa işte ana-baba terbiyesi olmayanlar böle büyüklerine yer vermezler.
Yakınım: Ona terbiye verecek biri evde yoksa ne yapsın çocuk
Adam: Bunlardan adam olacakda göreceğiz işte
Yakınım:Ya öle deme o daha çocuk sayılır...
konuşmalar böle devm etti gitti..

Adam benım engelli biri olduğumu bilmesine rağmen atıp,tutuyordu.Bense bu konuşmaları duydukça üzülüyor,yerin dibine geçiyordum. Ama yer versem ayakta kalacam, birde tek ayak malum biraz engelli olunca, o kadarlık yolu tek ayak üstünde gidiyor gibi olacağım, bu da benı hem yoracak hemde o kadar sıkışıklıkda iyice rahatsız olacağım.

İçimden boş ver dedim.Ne olursa olsu kalkmayacağım diye düşündüm ve o adama o gün yer vermedim.



Velhasıl otobüse binerken her zaman en arka tarafa giderim.Önlere oturunca birileri başıma dikiliyor rahatsız oluyorum. Otobüste bulunanların bakışların sanki büyüklerine yer vermeyen saygısız biri olarak bana baktığını,düşündüğünü hissediyorum.

Sizlerinde bu tür yaşadığı olaylar varmıdır.Ayrıca ben mı engelli değilim yoksa insanlarmı duyarsız. Onu daha anlamış değilim.