Kimse bilmiyor; tükeniyorum!
Sen-sizce ölüyorum gözlerimin önünde ve sessizce karışıyorum aşka boyanmış gül rengince toprağın bedenine..
Öylece kayıp giderken ellerimden bir adım bile atamıyorum kendime, içime işleyen sevdanın rayla...ra mimlenmiş intihar eylemlerinden kurtaramıyorum yüreğimi..
Ve vagonları yokluğunla dolu trenlere ezdiriyorum ben(siz)liğimi..
Biliyorum çaresi yok bu hastalığın, bili...yorum yokluğum yokluğuna vurgun ve anladım ki alfabesi yok yokluğun.....
Susuyorum!
Dönmeyeceksen ateşe ver senli düşlerimi ve ört üstüme geceyi uyuyacağım!
Yolum çok, çook uzun..
Ve yine söylüyorum; Kan kaybından değil,
“SEN” KAYBINDAN OLACAK SONUM…!....
