Sonunu hiç getiremeyeceğim bir yazıya başlamak istiyorum bazen. Hisler bitmez ya, ya da hayallerin sonu yoktur ya. Öyle bir şey işte. Yazdıklarım da bitmesin istiyorum. Hep tekrarlasın kelimeler, hep bir virgül olsun arada. Ben hislerimi yazayım, sen oku. Ama hep oku. Durma hiç...
Öyle şeyler karalayayım ki, ben bile inanayım yıprattığım onca sayfaya.
Sana aşık olmak ne demek biliyorum. Biliyorum ama işte, anlatamıyorum. Anlatabilmek istiyorum. Anlamanı istiyorum hatta. Ya da sadece anlamaya çalışmanı.
Farklı yerlerde, aynı sonları getirmeyi, farklı zamanlarda, aynı hikayeleri yaşamak istiyorum. Ama hep seninle. Hep senin özleminle.
Seni özlemeyi seviyorum çünkü. Acımı taze tutuyor. Özledikçe seni daha çok seviyorum. Unutmamı engelliyor senin yokluğun. Canımı yakıyorsun ama alıştım. Şimdi gelsen, benim olsan... Alışamam mesela. Sen gelme. Anıların gelsin. Zamana bırakalım umutlarımızı da... Elbet bir gün çekip gider onlar da. İşte o zaman gelirsin sen de yanıma. Ben de unuturum seni. Bizi. Bizden kalanları...