Konu: Bir Şiir ve Hikayesi: Monaroza

Mona Rosa. Siyah güller, ak güller.
Geyve'nin gülleri ve beyaz yatak.
Kanadı kırık kuş merhamet ister.
Ah senin yüzünden kana batacak.
Mona Rosa. Siyah güller, ak güller.

Ulur aya karşı kirli çakallar,
Ürkek ürkek bakar tavşanlar dağa.
Mona Rosa bugün bende bir hal var.
Yağmur iri iri düşer toprağa,
Ulur aya karşı kirli çakallar.

Açma pencereni perdeleri çek,
Mona Rosa seni görmemeliyim.
Bir bakışın ölmem için yetecek.
Anla Mona Rosa ben bir deliyim.
Açma pencereni perdeleri çek.

Zeytin ağaçları, söğüt gölgesi,
Bende çıkar güneş aydınlığına.
Bir nişan yüzüğü bir kapı sesi.
Seni hatırlatır her zaman bana.
Zeytin ağaçları, söğüt gölgesi.

Zambaklar en ıssız yerlerde açar
Ve vardır her vahşi çiçekte gurur.
Bir mumun ardında bekleyen rüzgar,
Işıksız ruhumu sallar da durur.
Zambaklar en ıssız yerlerde açar.

Ellerin, ellerin ve parmakların
Bir nar çiçeğini eziyor gibi.
Ellerinden belli olur bir kadın,
Denizin dibinde geziyor gibi.
Ellerin, ellerin ve parmakların.

Zaman ne de çabuk geçiyor Mona.
Saat onikidir söndü lambalar
Uyu da turnalar girsin rüyana,
Bakma tuhaf tuhaf göğe bu kadar.
Zaman ne de çabuk geçiyor Mona.

Akşamları gelir incir kuşları,
Konarlar bahçemin incirlerine.
Kiminin rengi ak kiminin sarı.
Ah beni vursalar bir kuş yerine.
Akşamları gelir incir kuşları.

Ki ben Mona Rosa bulurum seni
İncir kuşlarının bakışlarında.
Hayatla doldurur bu boş yelkeni.
O masum bakışların su kenarında.
Ki ben Mona Rosa bulurum seni.

Kırgın kırgın bakma yüzüme Rosa.
Henüz dinlemedin benden türküler.
Benim aşkım uymaz öyle her saza.
En güzel şarkıyı bir kurşun söyler.
Kırgın kırgın bakma yüzüme Rosa.

Artık inan bana muhacir kızı,
Dinle ve kabul et itirafımı.
Bir soğuk, bir mavi, bir garip sızı
Alev alev sardı her tarafımı.
Artık inan bana muhacir kızı.

Yağmurdan sonra büyürmüş başak,
Meyvalar sabırla olgunlaşırmış.
Birgün gözlerimin ta içine bak
Anlarsın ölüler niçin yaşarmış.
Yağmurdan sonra büyürmüş başak.

Altın bilezikler o kokulu ten
Cevap versin bu kuş tüyüne.
Bir tüy ki can verir gülümsesen,
Bir tüy ki kapalı geceye güne.
Altın bilezikler o kokulu ten.

Mona Rosa. Siyah güller, ak güller.
Geyve'nin gülleri ve beyaz yatak.
Kanadı kırık kuş merhamet ister,
Ah senin yüzünden kana batacak.
Mona Rosa. Siyah güller, ak güller.

Bu okuduğunuz şiir, "MonarozA" kitabının "Aşk ve Çileler" kısmıdır. "MonarozA" şiiri, Sezâî Karakoç'un Siyâsâl Bilgiler Fakültesi'nde yazdığı şâirlik mâcerasını başlatan şiirdir. Şekil itibariyle akrostiştir. Kıtaların ilk harfleri, "Muazzez Akkaya" ismini gizlemiştir.


Muazzez Hanım, Sezâî Karakoç'un sınıf arkadaşıdır. Memleketi, Adapazarı'na bağlı Geyve ilçesidir. Sezâî Karakoç, gizliden gizliye bu kızı sevmektedir. Yalnız fizîkî yönden kusurları bulunduğu için açılmaktan çekinir. Daha sonra çekingenliğini yenip duygularını açıklar. Fakat reddedilir. Sezâî Karakoç, II. sınıfın yaz tatilinde Muazzez Hanım'ın peşinden Geyve'ye gider ve yaklaşık bir ay, evlerinin karşısındaki meyve bahçesinde ikâmet eder. Bu süre içerisinde gizlice Muazzez Hanım'ı seyreder. Bu şiir de ilk şekliyle o bahçede yazılmaya başlanmıştır. Nitekim şiirde, bahçenin tasvirlerinin bulunduğu bâzı kısımlar vardır.
Sezâî Karakoç, bu şiiri arkadaşlarının isteği üzerine mezûniyet gecesinde okur. Salonda bir alkış tûfanı kopar. Arkadaşlarının ikinci bir ısrârıyla şiiri tekrar okur. Arkadaşları, hocaları vâsıtasıyla şiiri üçüncü defa okuması için Sezâî Karakoç'u iknâ ederler. Sezâî Karakoç, şiiri okurken Muazzez Hanım, sahneye çıkarak Sezâî Karakoç'tan özür diler ve kendini kabul etmesini ister. Sezâî Karakoç, sadece «Hayır» cevâbını verir. Bunun üzerine Muazzem Hanım, intihâr eder. Sezâî Karakoç da bu anıyı unutamayıp hiç evlenmez.


Bu şiirin kitap hâlinde basılmış şekli yoktur. Bunu Sezâî Karakoç, kendisi istememiştir. Yalnız bir nüshâsını bir dostuna vermiş, o da fotokopi şeklinde çoğaltıp dağıtmıştır. Bu fotokopi şeklindeki nüshâlar, elden ele dolaşmaktadır. Bu şiir, artık destân hâline dönüşmüştür.

«bir monarosa ölmeli ki
taze kan bulmalı aşk
ve yırtılmalı rûhumun gökyüzü
çığlığım korkutmalı seni

adını denizlere yazmazsam
görmesem gözlerini her gün bir kere
biliyorsun ki..
biliyorsun ki..»

(Akhe)