Ne yazılmalı ki silinip gitmesin, ne söylenmeli ki unutulup bitmesin..

Sessizlikle bağlayan bir hikâye bu.. Eğer bağladığı gibi bitecekse sonu, yaşanan her ne varsa sil, gitsin. Hayallerde gerçek gibi yaşarken seni, umutlarda bitti bir zaman, sevgiler de. Seni seviyorum çünkü ne zaman şiir okusam, mısralarından sen akıyorsun, gözlerimden yaşlar süzülüp resmine damlıyor, sessizlik sararıyor içimd......e, susuyorum. Tam buldum dediğin anda kaybetmek nedir bilir misin?

Atılmışlığı hissettiğin oldu mu? Hayaliyle yaşamayı ezberledin mi? Delicesine sevdiğin ama onun seni sevmediğini ögrendiğin o anı hiç yaşadın mı? Onun eksik yanlarını bile sevebildin mi ?Terkedilince ilk defa görüyormuş gibi baktın mı? Elvedasiz ayrılıklar acıttı mı içini? Göz kapaklarına inat, uyumadığın oldu mu gecelerce? Sadece mum ışığının aydınlattığı odanda onu düşündüğün oldu mu saatlerce? Ellerin onsuz kaldığında üşüdün mü? Duyuyorum susuyorsun, yine susuyorsun, tipki o zamanki gibi söylemiyorsun. Seni seviyorum çünkü hergün biraz daha tükenirken herşey, benliğim sessizce inliyor ben susuyorum. Bir an elinden tutuyorum, bir an sonra belki de tamamen elimden kayıp gitmiş oluyorsun, anlayamıyorum. Yine sensiz kalıyor kollarım, yine ıslanıyor gözlerim..

Yaşamam için tek nedenimdin SeN..! Fakat binlerce sebep vardı seni sevmem için. Seni seviyorum çünkü yaşanacak bütün imkansızlıklarda sen varsın. Yüreğimde bir yerlerim acıyor durmaksızın. Sessizliğin çok şey söylese de bazen susmanda inciyor beni. Bilirim, belki de en iyi ben bilirim ki, susmasını bilmek, bildiğini söylemekten daha zor. Bir uçurum gibi derinleşen sessizlik, bizi birbirimizden ayırdı bile. Yenildik dostluğumuza, zamana, yalnızlığa, yenildik işte! Sinsice sardı sessizlik, böyle birdenbire, ansızın... ve ben hala unutmam gerektiğini söyleyenlere inanmıyorum. Hissettiklerimi söylemektense dost kalmayı, seni sensiz yaşamaktansa susmayı tercih ederim..

Senin beni sevme fikri bile beni mutlu edebilecek kadar güzel ve asil!

Seni seviyorum çünkü sen benim siyah beyaz dünyamı renklendiren o çok az şeyden birisin. Sensiz her andan korktum, korkuyorum. Alıp gitme ellerini, alıp gitme gülüşlerimi, götürme düşlerimi. Sen benden gittin gideli öyle bıktım ki sensiz kendimden. Seni seviyorum çünkü hala birşeyler var vazgeçemediğim...

Ben herkes için şiir yazmazdım, bu hep tuhaf gelmişti. Fakat şimdi senin için şiir yazmamak tuhaf geliyor. Bu yıllarca sürecek ve de hiç dinmeyecekmiş gibi düşünürken görüyorum ki anlamını yitiren birşeyler var aramızda. Seni seviyorum çünkü tam herşeyden vazgeçmiştim ki, karanlığımın perdesini yırttı ellerin. Ama yine direndik sessizliğe, hala konuşulmadan kalan öyle çok şey var ki!!
" Sustuğun yerde birşeyler kırılıyor" Nasıl söyleyeceğini sende bilmiyorsun besbelli.. Susman gerekiyor diye susuyorsun belki de, dostluğumuz için.. Kalbim sendeyken her adımda, aklım sendeyken her dakika, unutmadım, unutamadım işte....