Bugün; bütün ağaçlar yüreğimdeydi.*
Bütün çiçekler gözlerimde.*
Güneş, ışıklarını dudaklarıma kondurmuştu.*
Neydi kanımı kaynatan bu güzelliğin adı?*
Mutluluk muydu?*

Bugün,*
Ne varsa hüzünden yana*
denize fırlattım az önce.*
Sanki beklermiş gibi hepsini,*
hop hop hoplatıverdi dalgalarında.*
En güzel maviliğiyle oynaşıp durdu.*
'Bak' dedi 'fırlattığın hüzünlerine...*
İşte; onların bendeki hükmü sadece bu! '*

Sonra, şakalaşırcasına*
bir kaç tuzlu damlasını*
sıçratıverdi yüzüme.*
Gülümsedim mahcup mahcup,*
onun bu neşesine...*
Duruldu.*
Bir deniz yıldızı bıraktı avuçlarıma.*
Yoksa mutluluk bu muydu?*

Herkes kalabalıkken,*
içimdeki yalnızlığı*
alıp, gidiverdi sihirbaz martılar!*
Bir de arkasından o bildik*
şen kahkahalı bağırışmalar!*
Hiç bu kadar güzelini görmemiştim.*
Beyazmış meğerse*
beni, onlarla bütünleştiren mucize!*
Kanat çırpa çırpa,*
yüreğimdeki isyanları uçurdular...*
Yaşamaktan aldığım tad; işte buydu!*
Yoksa mutluluk bu muydu?*

'Sen mutluluğun resmini*
çizebilir misin Abidin? '*
Evet... Adım İNSAN...*
Ya, tabii ki, çizerim!*

Az önce;*
ağaç oldum,*
çiçek oldum,*
güneş oldum,*
deniz oldum,*
martı oldum,*
ölümsüzleştim...*

Meğerse, hep*
yanıbaşımdaymış*
bu güzel resim!*
Ben çizdim. Adı umudum'du!*
Yoksa tüm umutlarım*
beni hiç terketmeyen*
mutluluğum muydu?*

Mutluluk,*
hepimize sadece*
kendi çizdiğimiz resimler*
ve uzaklıklar kadar*
yakındır!*