MOLA


saçlarımı erken rüzgârlarla dağıttım
alnımdaki lekeler eylül ıslıklarından
yüzüm kör bir aydınlıkta nedensiz şimdi yani nedensizim,
yani yolum uzun, gün kısa alıştım,
artık çiçeklerle deniyorum kendimi son kimliğim de
aşınmıştı geceye karışmaktan gülüşümün adını bulamayacaklar,
biliyorum çocukluğum yaşlanmayacak uğultularda
eskiyen günlerde bir ilenç var,
bunu da biliyorum resimler yırtılırdı bakışlarımdan,
yine de üşümezdim yine de uzanırdım sabahın buğusuna
unuturdum göğsümü delen ışıkları seni artık yaz sularında
aramıyorum burda geceler yoksul,
çocuklar suskun ve binlerce söz ölüsü ellerimde ben de susuyorum,
sustum artık sustum ve yüzüm kanamıyor hiç bir güle
Adnan AZAR