Konu: SiyahkaLem'in Dünyası

Bu yazı sadece can sıkıntısı yüzünden ya da ne yapacağını bilemeyen bir aklın ve ne dediği anlaşılmayan bir yüreğin, bedende oluşturduğu karmaşayı göz önüne sermek, belki de onu anlaşılabilir kılmak için yazılacak. Ne hakkında olacağına dair bir fikrim yok. Başlayalım bakalım, sonu elbet gelecektir.

Sanırım sadece bir yuvaya ihtiyacım var. Kapıları çarparak çıksam dahi, geri dönmeme izin verecek biri olmalı içinde. Bana bakarken gözleri her zaman gülen, sesini yükseltmeden konuşan biri olmalı. Bana, "Bir kez çıkıp gidersen, bir daha geri dönemezsin!" dememeli... Çünkü ben hep gitmek isterim. Ama gittiğim zamanlar gözlerim hep arkada kalır. Bir yanım daima dönmek ister. Engelleyemem kendimi. Oysa dönmemem söylenmişse, dönemem de. Serde batasıca bir gurur var çünkü. Oldu ki biri git dedi bana... Duramam oralarda. Gurursa söz konusu olan, bolca var bende. Gurursuz olacağını düşünüyorsam, ölsem de yapamam, isteyemem, gidemem. Hatta, sevemem. Ama ben hep sevmek isterim. Sevilmek isterim daha çok. Şimdiye kadar kalbimle beynime aynı anda hükmedebilen biri olmamıştır hiç. Hep kendimi bu konuda eksik kalmış hissederim. Bir şeylerim yarım, ya da noksan kalmış gibi gelir. Sanki kalbimle aklım bir araya gelip birine kendilerini açarlarsa o kişi yuvam olacakmış gibi gelir. Bu düşünce beni mutlu eder. Hayal kurarım.
Sanki ne zaman karanlık bir duvar dibinde kendimle başbaşa kalsam, korku içinde olsam, biri gelip bana elini uzatacakmış gibi düşünürüm. Yalnız olmadığımı kendime söylersem eğer, bu söylediklerim her ne kadar yalan da olsa bana güç verecekmiş gibi gelir. Hayal kurduğum zaman asla yalnız olmam. Her zaman birilerini hayal ederim yanımda bana elini uzatan, beni düşünen, bana bakarken gözlerinin içi gülen. Benim yuvam olan. Yine de bir korku vardır içimde bir yerlerde; ya birisi gelip de git buradan derse? Burası senin yuvan değil defol, diye itelerse? O kadar toyum ki, bunu da gurur meselesi yapıp giderim belki. Belki de bu yüzden daima her zaman hayalini kurduğum yuvayı kaybetmeye mahkumum.

Seni düşünmek; nasıl anlatabilirim ki? Yepyeni bir oyuncağa kavuşmuş bir çocuğun hissettiklerini bilir misin, işte öyle garip bir duygu seni düşünmek. Garip ama bir o kadar da güzel. Senin de beni düşündüğün geldi mi aklıma, o an yüzümde oluşan gülümsemeyi farketmemek imkansız oluyor. Neden bu kadar mutlu oluyorum seni düşününce, bilmem ama; seni düşünmeyi seviyorum.

Gözlerini izlemek; nasıl anlatabilirim ki? Güneş doğduğunda yayılan çekingen güneş ışıklarını bilir misin, işte onları izlemek gibi heyecanlı bir duygu gözlerini izlemek. Heyecanlı ve bir o kadar da güzel. Bir de o gözlerin şu an beni izlediği geldi mi aklıma, o an kalp atışlarımı duymamak imkansız oluyor. Neden bu kadar heyecanlanıyorum gözlerine baktığımda, bilmem ama; gözlerini izlemeyi seviyorum.

Ellerini tutmak; nasıl anlatabilirim ki? Kavurucu yaz sıcağında dondurmasını açan çocuğun hissettikelerini bilir misin, işte öyle mutluluk verici bir olay ellerini tutmak. Mutluluk verici ve bir o kadar da güzel. Bir de o ellerin sıcaklığının kalbinden geldiğini farkettim mi, işte o an aşkın anlamının sen olduğunu anlıyorum. Neden bu kadar bağlanıyorum ellerini tuttuğumda, bilmem ama; ellerini tutmayı seviyorum.

Sen; nasıl anlatabilirim ki bendeki değerini? Yıldızların gün batımını bekledikleri her saniye nasıl da değerlidir onlar için bilir misin, işte öyle değerli senle geçirdiğim her saniyem. Değerli ve bir o kadar da güzel. Damarlarımdaki kanın aslında senin kalp atışlarınla aktığını hissettim mi bir de, işte o an anlıyorum ki aşk kelimesini anlamlı kılan sensin benim hayatımda. Neden bu kadar sen oldum bir anda, bilmem ama; seni çok seviyorum.

Bazı İnsanlar Telefonda ki kayıtlı şablonlar gibi, Ne bi Halta yaradığın var, ne de silinip gittiği..

Bu şehirdeki ağır havayı solumak, uzaklığını daha çekilmez kılıyor.

Ey Can deyip yürek çarkını emanet ettiğim sevgili! Ben gelene kadar kendime, yürek çarkını terk etme ve ey Can sen oradayken benim bana yolum düşmez, iyi bak emanetime!

Ve ben artık mutsuz bir adamım.
Günler,haftalar,aylar akıp giderken,
ben yaşamıyor da daha ziyade vakit geçiriyorum.
Ortalık karardıktan sonra pencereden yıldızları izliyorum.
Umut etmiyorum, kızmıyorum, üzülmüyorum.
Sadece h a t ı r l ı y o r u m...

En son bir aile fotoğrafı ne zaman çektirdiniz hatırlıyor musunuz? Eğer hatırlamıyorsanız siz de bendensiniz demektir. Bir ailenin gidişatını ele veren en önemli parçalardan biridir fotoğraflar. Aile saadetinin nerede kaldığını resimleyen son fotoğraftır aslolan… O kare içerisindeki insanlar o kadar gerçektir ki, üstüne ne söylenirse söylensin yalandır. Biz mutluyuz imajı çizen ailelerin fotoğraflarına bir bakın gerçeklik ayan beyan ortadadır… Katınılması icap eden zoraki sosyal birliktelikler haricinde toplu fotoğrafı olmayan aileler sahtedir, yalancıdır.

Durup bir düşündüm ailemle en son ne zaman bir arada mutlu bir zaman geçirdim diye. Sonrasında çok ama çok uzun zamandır hiç aile fotoğrafı çektirmediğimizi/ çekmediğimizi fark ettim. Belki dört yaşında belki de beş yaşlarımda… Bunun anlamı çok büyük bende. Bu demek oluyor ki, ben aile kavramını ne zaman kavramaya başladıysam o zaman yok olmuş her şey. O son kareden bu yana her şey o kadar çok
değişmiş, o kadar çok aile olmaktan uzaklaşmış ki… Şimdilerde nerde bir aile fotoğrafı görsem, mutlular mı diye dikkatlice bakarım. Eğer fotoğrafların çekimi yakın tarihi gösteriyorsa, o çocukların şanlı olduğuna inanırım.
Diyeceğim o ki; Son aile fotoğrafı bir ailenin tüm hayatını anlatır. Bir insanın mutsuzluğunun ne denli ailevi olduğunu öğrenmek istiyorsanız önce fotoğraflarına bakın…
Fotoğraflar asla yalan söylemez…

Sessizce alıp yüreğine koymaktır;
Sevmek...