Sitem edenler… Beni sevenler.

Küsenler… Beni sevenler.

Kınayanlar ayıplayanlar… Beni sevenler.

Sen bunu yapmalısın diyenler… Beni sevenler.

Beni bana tarif edenler… Benim adıma düşünüp ölçüp biçip karar verenler… Beni sevenler.
Kah “olmaz” diyenler; kah “neden olmazmış!..” diyenler: Beni sevenler.

Yük oldum sevenlerime; yük oldu sevenlerim. Ağırlaştım ezildim; ağırlaştılar ezildim.
Seni sevdiğimiz için dediler yüksek engellemelerinin sebebine. Sonra yine “Seni seviyoruz” dediler durması gereken engellerimin yıkıntıları üzerinde.

Sorumlu oldum her bir sevginin faturası karşılığında. Bir alış-veriş bir fiş… Bir sevilme bir bedel…

“ Sevgimin karşılığı böyle mi olmalıydı? ” lar... Ben istedim de öyle sevmişler gibi. Yalvarmışım yakarmışım gibi.
Her sevgi beraberinde bir yük getirirmiş meğer.Bir yük bir bedel... Sevginin karşılığı… Ne kadar da pahalı !

“Sevenlerim için ne yapabiliyorum? Layık mıyım onlara? Daha başka şeylerde yapmalıyım? Onları mahcup etmemeliyim. Beklentileri var benden. Bana dair umutlar beslediler hayaller kurdular. Eyvah! Fırsatlar da zamanla beraber hızla tükeniyor. Olmaz yapmalıyım bir şeyler. Çünkü beni çok seviyorlar…”
Yoksa üzülürler.

Darılırlar kalpleri kırılır incinir gücenirler bana. Hatta küserler bana. Seviyorlar beni çünkü. Yapmalıyım… Kendimi küstürsemde…

Sevmeselerdi ne olurdu peki?
Sevmemiş olurlardı. Ödenen bedeller cepte kalırdı. Sevilmenin bedeli…
Yeter!
Ne olur artık sevmeyin beni.
Yorulmuşum sevilmekten.
Yordunuz...