alışamadım kendime

kaç kelime kurtardım
kaç şiir bu mücellâ hayattan
diline düştümse yıllarca yine dilimden
sözledikçe sürer ya mesel içinde mesel
ödünç heveslerle bir ömür

el aldım denizden söz aldım
kendime kilitli gecede
yandı kelimeler prensim maçinde
içim yandı eksik kaldı sözüm
baktım gece başka ben
ben başka gece söyleyince
benleyin tenha gölgemden
daha kesif kaderimce

ah nerede o fiyakalı itiraflar
kimde kaldı
bir nebze efsun dünyaya kör
ne yapsam alışamadım işte kendime
unutacak kadar olsun
armağan olsun yokluğuma
benden hatıra varlığım