KALPLERİMİZ ÇOK GENİŞTİ.
İÇİNİ HEP “BEN” LERLE DOLDURDUK.
SANKİ “BEN” LER KALPLERİMİZİ DAHA DA GENİŞLETTİ. KALPLERİMİZ GENİŞLEDİ GENİŞLEMESİNE AMA İÇİNDE O KADAR ÇOK “BEN” VARDI Kİ “SEN” LERE YER KALMADI. KALPLERİMİZİ “BEN” LERDEN “SEN” LERE AÇMAYI BAŞARAMADIK. BUNU BAŞARMANIN BELKİ DE TEK YOLU VARDI “BEN” ÖLDÜRMEK.Mevlana Mesnevi’sinde bir hikâye anlatır:
Bir adam, dostunun kapısına gelip, kapısını çalar. İçeriden gelen ses:
-Kapıyı çalan da kim, diye sorar.
Adam:
-BEN’im, diye cevap verince, dostu:
-Git, şimdi zamanı değil, sonra gel der.
-Adam, kapıdan ayrılır ve bir yıl dostunun hasretiyle yanıp tutuşur.