Konu: En sevdiğimiz şiirler

Ne Zormuş

Özlemek ne zor şeymiş böyle
Bir kokuya hasret kalmak
Sabah onunla uyanıp, akşam o varmış gibi uyumak ne zormuş
Gidenlerin yerini, gelenlerin doldurması ne zormuş
Bir kişiye hayatım diyebilmek, ama onun hayatı olamamak ne zormuş
Bir kişinin yanında, son nefesini vermeyi istemek
Bunların olmayacağını bilip, yaşamaya çalışmak
Sevmenin sadece acı olduğunu bilip,
Her sabah kendine uyanmayı isteyip, ona uyanmak ne zormuş
Onun gözleri başkasının gözlerinde boğulurken, gözlerin yollarda beklemek ne zormuş
Ne zormuş sevmek , ne zormuş

Ne zormuş aşk , ne zormuş…
Söz yarın unutacağım seni
Dünde dediğim gibi, yarında diyeceğim gibi
Söz unutacağım hayallerini, gerçeklerini…
Yine gelirsin belki
Sonra yine gidersin, ben yine özlerim seni
Yaz geliyor en sevdiğin kokuyu sıkıyorum kimse farket miyor
”Ne yapıyorsun sen kendine gel! ” diyende yok artık
Sıkışan kalbimin yokluğun olduğunu kimse anlamıyor
Anlamasınlar daha iyi, varlığında sevmediler seni yokluğunda da sevemezler ya hani
Özledikçe, kokunu çıkartıp kilitli çekmeceden sıkıyorum bileklerime
Özlemek ne zor şeymiş böyle
Aşk ‘ta şansını onla kaybedip bir daha sevemeyeceğini bilip, kendini avutmak ne zormuş
Ne zormuş yaşamak, kağıtlara seni anlatıp sana seni anlatamamak ne zormuş
Zoru başarmayı isteyip, her şeyi eline yüzüne bulaştırıp, kendi içinde yaşamak ne zormuş
Sevmenin sadece acı olduğunu bilip,
Her sabah kendine uyanmayı isteyip, ona uyanmak ne zormuş
Onun gözleri başkasının gözlerinde boğulurken, gözlerin yollarda beklemek ne zormuş
Ne zormuş sevmek , ne zormuş
Ne zormuş aşk, ne zormuş…


Kahraman Tazeoğlu

Ayrılık Yakışır Delikanlıya

Vazgeçmek delikanlıyı bozar benim güzel abim,
Masaldı masal olarak kaldı dinledik iyi oldu
Zaten umut gerçeğin cenazesini kaldırmaz
Bilirsin ayrılık için her şey az,
Aşk için her şey fazlaydı
Geçti bir tren bir vapur, bir şehir bir masaldı
Üstümüzden geçmesi gereken ne varsa geçti
Önce sarsıldı her şey sonra yıkıldı
Ömür bu ya zaten kırılması gereken yerden kırıldı
Yanması gereken yerden alev aldı ayrılık
Kime sarılır insan son nefesinde
Ya Allah deyip doğrul
Çoktur zaten yenilen,yenildikçe kanayan
Kanadıkça yeniler,yenildikçe bir kez daha
Hiç yenilmiyecekmiş gibi yenilen çoktur.
Her başlangıç aslında bir sondur
Yıldız kayar, güneş doğar
Vazgeçmek delikanlıyı bozar benim güzel abim,
Dibine kadar inilir mi yokluğun inilir
Delikanlı adam yenilir mi yenilir
Aşk bu zeytin, peynir değil ki
Yar bir ekmeğin bağrını koy içine ye,
Bazen kan doğranır delikanlının ekmeğine
Kadın bu, kadın bu vurdu mu en savunmasız yerinden vurur adamı
Kalp bile kaçacak yer arar kendine
Dedim ya güzel ya abim kadın bu vurdu mu harbiden vurur
Delikanlının en hası bir kaşık suda boğulur
Bir dönüm toprakta can kökü kurur
Başı boş ve hoyrat çıkar gidersin en fazla
Her şeyi bıraktığını zannedersin ardında
Her şey seni bırakmaz
En çokta ağlamak
Ağlamak benim güzel abim sünepe bir alacaklı gibi yapışır yakana
Delikanlıyız dedik ya borcumuz borç
Dökeriz gözlerimizi bizde dilsiz bir köşeye bir gün
Bir gün bizde soğuk bir mevsimde
Mesela bir Ocak’ta yeneriz yenemediklerimizi
Ya da yenilip yine çeker gideriz başı dik
Yeni kendimizden eski kendimize
Belki de masalımızın elmaları çalınan gökyüzüne
Öyle değil mi benim güzel abim öyle değil mi söyle
Aşk ne kadar yakışırsa adam olana
Ayrılıkta o kadar yakışır delikanlıya

Ali. ULURASPA

Gözlerin arar bazen onu arkanı döndüğünde , onu görüceğini sanarsın.
Beynin oyun oynar sana göremiyceğini bilirsin ama inanırsın.
Çok geçmeden ellerinde üşür hep elin üşüdüğünde o aklına gelir senin ve mesaji belirir kafanda.
Demişsindir elbet ona ' üşüyorum sevgilim diye ' oda demiştir elbet sana ' ben olsam ısıtırdım seni sevgilim ' diye. Derin bi Of çekersin ama nafile.

Geceleri uyumassın bazen çünkü gece karanlık değildir aslında.
Tüm gerçekleri aydınlatır saf ve temiz bir şekilde. Koyunca kafanı yastığa , aklına gelir sen istesende istemesende.
Düşünürsün saatlerce gözlerin tavana dikilmiştir boşlukta gibi hissedersin o an. Keşke ona el uzansada o boşluktan tutsam ve kurtulsam diye ümit edersin ama nafile...
Sonra anlarsın imkansiz olduğunu dolar gözlerin kafanı gömersin yastığa başlarsın ağlamaya. Kimse duymasın diye sessizce hıçkıra hıçkıra.

İçip unutmak istersin onu ama alkol daha çok hatırlatır onu sana.
Sonra başlarsın bağirmaya ; niye lan niye ben diye. Oysa bilmezsin senin gibi milyonlarcası olduğnu.
Hep hatayı onda ararsın sen ayrılmiş olsan bile onu suçlarsın , eğer kendini suçlarsan ölüme kadar gider yolu o yüzden devamlı onu suçlarsın.
Ne kadar küfredersen et ona ne kadar nefret edersen et ondan duyduğnda adını ve hissetiğinde kokusunu kalbin cız eder.
Sevmiştim dersin ama gururlusun ya takmiyormuş gibi yaparsın.
Onu gördüğün an o başka biyere bakarken bir saniyede olsa dönüp ona bakarsın sonra o görmesin diye kaçırırsın gözlerini.
Her dinlediğin şarki onu hatırlatır sana o senin söyliyemediğin şarkındır aslında.
Hergün onunla uyuyup onunla uyanırsın o senin gecen ve gündüzündür aslında.
Aynaya baktığnda kendini değilde onu görürsün , o senin aynaya baktığında göremediğin gercek yüzündür aslında.

Artık sen , sen değil o kokuyosundur.
Ne kadar inkar etsende kokusu kalmıştır vücudunda.
Sonra başkalarını sokmaya calışırsın hayatına sırf unutmak için ama ona benzemeyen herkes sana onu daha cok hatırlatır.
Sırf onun gibi bakmadığı onun gibi kokmadığı için ayrılırın ve sonra bir banktasın.
Ellerin saçların arasında kafan bakarken yere bir kaç damla göz yaşı akıtırsın.
Sesini duyarsın gözyaşının çünkü ona akan her göz yaşı değerlidir ve akıtılması zordur.
Ağlarsın ağlamak çare değildir ama tutamassın kendini bakarsın bir sağına birde soluna , göremeyince onu bir titreme gelir içten ve bir soru belirir hem kafanda hemde kalbinde "Ben şimdi napı cam ? Söylesene aşşşk ! ben şimdi napicam ?
Kanserin bile tedavisi varken onun yokluğunun neden tedavisi yok ?"
Söylesene be söylesenee!

Arslan Yakıcı