Konu: İllede 'Edebiyat! diyorsanız..

Penceremde bir gün, günlerden bir gün:
Ses baygın, renk dalgın ve ışık süzgün;
Belirsiz bir semte insanlık sürgün…
Çek perdeyi, güneş nazara geldi!

Necip Fazıl Kısakürek

biz kırıldık daha da kırılırız
ama katil de bilmiyor öldürdüğünü
hırsız da bilmiyor çaldığını
biz yeni hayatın acemileriyiz.
... bütün bildiklerimiz yeniden biçimleniyor
şiirimiz, aşkımız yeniden,
son kötü günleri yaşıyoruz belki
ilk güzel günleri de yaşarız belki
kekre bir şey var bu havada
geçmişle gelecek arasında
acıyla sevinç arasında
öfkeyle bağış arasında..

Cemal Süreya

Hem edebiyat niçin vardır?
Biz neden hayattan kaçıp kitaplara sığınırız?
Çünkü dünya sahtekârlarla doludur azizim;
insanlar samimi değildir, herkes birbirini kırar, incitir.
Bizim o koca koca kitapları devirmemiz,
iki satır samimiyet bulabilmek içindir arkadaşlar.
İki satır samimiyet..

Ömer Faruk Dönmez

Bir gün ister istemez
Karşısında olacaksın kaçtıklarının

Dua et
O gün henüz mahşer olmasın...




Cahit Zarifoğlu

Ona uğramayan gemiler batsın
Ondan geçmeyen trenler devrilsin
Onu sevmeyen yürek taş kesilsin
Kapansın onu görmeyen gözler
Onu övmeyen diller kurusun
İki kere iki dört elde var Ayten
Bundan böyle dünyada
Aşkın adı Ayten olsun

Ümit Yaşar Oğuzcan

Çile'den...

Bu nasıl bir dünya hikâyesi zor;
Mekânı bir satıh, zamanı vehim.
Bütün bir kainat muşamba dekor,
Bütün bir insanlık yalana teslim.

N.F.K

»Tek çiçeklebahar olmaz diyenlere inat!…
Her yürek için açan özel bir çiçek olduğunu
ve fazlasının gerekmediğini ispatlamak için
baharı bekliyorum.«

Ahmed Günbay Yıldız

	Zaman ne de çabuk geçiyor Mona Saat onikidir söndü lambalar Uyu da turnalar gelsin rüyana Bakma tuhaf tuhaf göğe bu kadar ; Zaman ne de çabuk geçiyor Monna Sezai Karakoç

Çiy mi düştü yaprağının üstüne

Söyle Lale yoksa sen ağlar mısın?

Neden boynun eğik düşmüş önüne

Yoksa Lale sen bize dargın mısın?..


Zernişan Aydoğan

Ben senden önce ölmek isterim. Gidenin arkasından gelen gideni bulacak mı zannediyorsun? Ben zannetmiyorum bunu. İyisi mi, beni yaktırırsın, odanda ocağın üstüne korsun içinde bir kavanozun. Kavanoz camdan olsun, şeffaf, beyaz camdan olsun ki içinde beni görebilesin... Fedakârlığımı anlıyorsun : vazgeçtim toprak olmaktan, vazgeçtim çiçek olmaktan senin yanında kalabilmek için. Ve toz oluyorum yaşıyorum yanında senin. Sonra, sen de ölünce kavanozuma gelirsin. Ve orda beraber yaşarız külümün içinde külün, ta ki bir savruk gelin yahut vefasız bir torun bizi ordan atana kadar... Ama biz o zamana kadar o kadar karışacağız ki birbirimize, atıldığımız çöplükte bile zerrelerimiz yan yana düşecek. Toprağa beraber dalacağız. Ve bir gün yabani bir çiçek bu toprak parçasından nemlenip filizlenirse sapında muhakkak iki çiçek açacak : biri sen biri de ben. Nazım Hikmet