Bir insanın yüreğinde kocaman bir evren vardır. O evren ki uçsuz bucaksız bir sevgi bahçesidir. Eğer ki nasıl bakmasını biliyorsan öyle görürsün, kendini, seni, onu…her şeyi.
Yüreğine pencereler aç ve sevgi cümlelerini o pencere aralığından evrene söyle ki yüreklere değiversin. Çünkü Her şey yürekte başlar ve biter. Bitenler için üzülme. Hayat bir şeylere üzülecek kadar uzun değildir. Bazen içindeki cümleleri çıkartmak için yüreğine açtığın pencereler yetersiz kalırsa, işte o zaman kapılar yap. O açtığın kapıları sonuna kadar aç ve tertemiz baharı sevinçle karşıla. Sonrasın da Kalbinin derinliklerinden gökyüzüne bir kuş uçur. Yanında da kendini her zaman mutlu hissettiğin insanlar olsun. Hayatı hissetmeniz yanınızda ki insanla daha güzel olur. O insanlar ki senin kapına gelip dayandığında anahtarları olmadan kapılar sonuna kadar açılıverir.
Bu hayatta çok yanlışlar var ama sen doğrularını bulmak için uğraş. Unutma ki yanlışları görmeden doğruları bulamazsın.
Kendini başkalarında arama, kendini bulmak için yüreğine bir bak. Hala kıpır kıpırsa ve yüzüne yayılan bir gülücüğün varsa yeter.
Unutma; Hayatın tozunu yutmayan, güneşin en kızgın anında, susuz kaldığında, suyun lezzetini bilemez. Hepsi bu...