Yüzümün coğrafyasından nasıl olduğumu anlayan arkadaşlarımı özlüyorum.Çayımı neden şekersiz içtiğimi bilen arkadaşlarımı özlüyorum. Kelimelerimle anlatmak istediklerimi bana sormadan anlayan arkadaşlarımı özlüyorum.Uzak iklimlerden seslenmiş olsam bile beni duyan arkadaşlarımı özlüyorum.Beni aklından geçirdiğinde aradığım, anladığım, anlaşıldığım arkadaşlarımı özlüyorum.Üstüme sadece sevgilerini bir yağmur misali yağdıran ve benim ıslanmaktan asla korkmadığım arkadaşlarımı özlüyorum.
Yüreğini/yüreğimi sonsuz sevgiyle açan arkadaşlarımı özlüyorum.
Ağaçların gökyüzüne uzanıp merdiven yaptığı gibi. O merdivenleri beraber çıkıp yıldızları topladığımız arkadaşlarımı özlüyorum.
Eşyalarla dolu olup ama çıplak bir oda gibi duran yalnızlığın/m/ı paylaşan arkadaşlarımı özlüyorum

Arkadaşlık;Mevsim sonbahar da olsa, ağaçta kalan tek yeşil yapraktır.En sevdiğimiz kitabın okurken altını çizdiğimiz sevgi sözcükleridir.Konuşurken cümleleri hiç bitiremediğimizdir, özlenendir.Sohbetin neresinde kaldığımızın bir önemi olmadan, onu gördüğümüzde devam etmesidir.İnsanların içindeki yalnızlığı örten çoğul cümlelerdir.Bir işlek kaldırıma onunla oturup, içinin de onun bir kelimesiyle kalabalıklaşmasıdır.
Kalbin/m/izin lekesiz kalan yanıdır.

Arkadaşlık ; Bir şarkı, güzel okunan bir şiir, bir gülüş, bir bakış, sıcacık bir dokunuş, bir koku, bir kelime ve bazen de ise ,sizi yürekten sarıp sarmalayan bir cümle...
Arkadaşlık; Ne gezdiğin/m/ yollar, ne okuduğun/m/ kitaplar, ne de konuştuğun/m/ insanlardır.
Arkadaşlık; Yürekten seslendiğin/m/de seni duyabilendir...