Bizler dün;sendeleyip yere düşen birisini gördüğümüzde, hemen elinden tutup yerden kaldıran ve düşene Bir şeyin varmı ?Yardıma ihtiyacın varmı…? Yapabileceğim birşey varmı…? diye soran,birbirine destek veren Birbirimizin acılarına,sevinçlerine ve kederlerine ortak olan can yoldaşlarıydık.

Her akşam birbirimizin evine misafirliğe giden,Tarlada,Bağda ,bahçede,yolda,sokakda birbirleri ile selamlaşan ve birbirleri ile yardımlaşan can dostlarıydık.

Bizim o günlere ihtiyacımız var….O günler geri dönsün…

Yere düşen insanın elinden tutup ayağa kaldırmak, onun acılarını paylaşmak,onun dertlerine ortak olduğumuz günleri özlemek,o günleri geri getirmek acaba bu günlerde hayalmi.

Ayşe Kulin kitabında diyorki “Eskiden böbürlenmek için kimse boşboğazlık yapmazdı.Has terbiyeyeyle yetişmiş bir nesildik biz…Boğazımıza dizilen ne varsa sahiciydi…Ülke meselelerinden tutunda yaşadığımız aşklara kadar…İşimizden gücümüzden komşuluk ilişkilerine kadar herşey sahici ve boğazımız dolu dolu olurdu.Bazan kan kusardık; kızılcık şerbeti içtik derdik.Karın tokluğu sırt pekliği,bir lokma ekmek,başını sokacak bir dam “eskiden çok önemliydi.

Şimdilerde ise oturup muhabbet ettiğin şen şakrak konuştuğun kişinin yanından kalkar kalkmaz, geride kalanların senin dedikodunu yaptıklarını…

Arkasından Ana avrat ağıza alınmayacak küfürler edilen kişi sizin yanınıza geldiğinde ise o küfürü edenler hiçbirşey olmamış gibi, hiçbir küfür etmemişcesine oturup o kişiyle muhabbet edip onunla dertleşebiliyorsa vah bizim halimize…..

Eskiden Geleneklerimiz,saygımız ve sevgimiz sanki her evde aynıydı.Boşboğazlık yapmak ve başkalarının arkasından konuşmak ayıp sayılırdı birde büyüklerimiz o dedikodu yapmak isteyen kişiyi uyarırdı.Birbirimizle maddi manevi yapılan yardımları kimsecikler duymazdı.Öğretmenimizi gördüğümüzde önümüzü ilikler başımızla onu selam verirdik.

Göründüğümüz gibi olmak vardı eskiden.

Hayatımızda saygı, sevgi,emek ve inanmak vardı.Çünkü biz yere düşene gülen ve onunla alay eden değil,onun elinden tutulması ve ona yardım edilmesi gerekir terbiyesi ile büyüyen bir nesildik.

Şimdilerde ise bırakın yardım etmeyi, yan yana gelip konuşacak dertlerini paylaşabileceğin kişi sayısı parmakla gösterilir oldu.

Çünkü biz büyükler olarak Atalarımızdan öğrendiğimiz saygıyı,sevgiyi yardımlaşmayı unutur hale geldik.Ahmet A partisine oy vermiş o bizden değil….Mehmet B partisine oy vermiş o bizden değil….diye diye bizleri yozlaştırdılar.

Seçilenler ceplerini doldururken,Seçenleri birbiri ile kavgalı hale getirdiler.Birbiri ile kavgalı olan seçenler….Seçilenler o koltuktan gidince acaba eski günlerine dönebileceklermi olaki eski günlerine döndüler birbirlerine olan saygı ve sevgileri aynı olabilecekmi.

Almış olduğumuz saygı, sevgi ve yardımlaşma terbiyemizi unutmayalım.

Biz büyükler Atalarımızdan öğrendiğimiz Saymayı,Sevmeyi ve yardımlaşma duygularımızı unuttuğumuzda

Vah bizim çocuklarımızın haline

Vah bizim Çocuklarımızın geleceğine

Vah bizim gibi büyüklere