Yazmak gelmiyor içimden. Bakmak gelmiyor ve güçlü görünmek istemiyorum. Düşmanlarım var değil mi? Her türlü yalana başvurabilecek, her şekilde beni yıkmak için iftira atabilecek düşmanlarım var. Bu yazıları bilseler bunları da kullanmaktan çekinmezler. Benim saf duygularımı, alın terimi herşeyi birilerine yapıştırıp farklı şekilde sunabilirler. İnsanlar inanır onlara.Benim yalan söylemeyeceğimi bile bile üzerime gelirler. Kırgınılıklarım sessizliklerim bir bitiş olmalı değil mi ömrümün öbür yarısı. Sana olan duygularımı bile kullanmadılar mı? Bu yüzden değil mi bu kaçışların. Anlamıyorum ki artık seni.
Bekledim akşam gelirsin diye. Gelmedin. Ben bir gece önce birinden kurtulmak için taksiye atlarken kendimi sahipsiz hissetmiştim halbuki. Kendi işlerimi kendim halledebilirim elbette. Kimseye eyvallahım yok ama ben kendimi sahipsiz hissediyorum işte. Bıktım insanların yalanlarından, onların yalan söylediğini de hissediyorum ve bunu biliyorlar ama yalan söylemekten çekinmiyorlar. Bu nasıl bir cesaret bilmiyorum karalım. Bildiğim tek şey kimseye yardım etmemem gerektiği ve bunları yaşarken senin uzakta olman. Kızmıyorum artık sana, boynumu büküyorum sadece.Ben dibe vurduğumda bile diz çökmemiştim. Şimdi diz çöktüm ve uzanan bir el yok işte. Saklı gizli ağlamalarımı duyuyorsun, hissediyorsun biliyorum. Ama sen benim yanımda değilsin. Bana en çok bu koyuyor.
Hayattan umudumu kestim karalım, kumpaslarla boğuşmaktan yoruldum. Senin için direniyorum diyordum ya sen yoksun ki yanımda. Olmayacaksın belkide. Dün bir dostum dedi ki adam kendi yoluna bakıyor sen hala ona yakın olmak için bu kadar işkenceye katlanıyorsun. Bu kadar iftiraya direndin. Sen ne yapıyorsun? haklı mıydı karalım sen yoluna mı bakıyorsun. Sen benim gerçeğimsin ya gerçekten yok musun aslında? yazdıklarımı okuduğunu biliyorum. Beni o yola alacak mısın? yoksa ben kaybolmalı mıyım hayatından?
Dün birine kaybolabileceğimi ispatladım. İstersem nasıl kaybolabileceğimi gördü. Bir program ile telefonumda mesajlarını bile engelledim onun. Arama yapamıyor, mesaj atamıyor ve hala neden yapıyorsun diyor. Bilmiyor ki yalanlarını hissettiğimi ve kimseye eyvallahım olmayacağını. Sen beni merak etme kimseye eyvallahım yok benim. Karşısında aciz olduğum tek insan sensin. Korkacak hiçbirşeyim yok ki burdan açık açık yazıyorum.Benim ömrümde senden başkası olamazSen olmasan da olmaz.Ama sen ol be karalım. Sen ol yada ben kaybolayım yine. Bir hışımla insanlar izimi kaybettirmiştim daha önce. TEk bir adımla düzceden ankaraya kaçıp, izimi kaybettirmiştim dost bildiklerime. Beni sevdiğini söyleyenlere. Ben gömeyim mi içime acımı.
Anlayacağın kafam allak bullak.Sen işleri yoluna koymaya çalışıyorsan eğer bil ki benimsabrım kalmadı. Gelmemenden korkuyorum. Sevmemenden korkuyorum. Artık yorgunum ve çöktüm dizlerimin üzerine eğdim başımı , cellatın bıçağını bekliyorum. Elim kolum bağlı. Bazen haykırayım diyorum bağırayım herkese inat seni sevdiğimi sonra yapma diyorum dur. Onu zor durumda bırakırsın. O seni korumak için attığı adımlarda seni üzüyor, bilmiyor ki "se- vi- yo-rum" demesi yetecek seni korumaya. evet karalım dört hece yetecek. Kimse bilmeyecek ben bileceğim bu da bana yetecek. Artık eğdim boynumu dizlerimin uzerinde viraneyim. Yıkılmışım. Ne deyim ki sen mutlu ol mutlu ol çünkü ben seni seviyorum.Senden akan tek damla kan beni mahvetti o yüzden iyi ol sıkıntının sana zarar vermesine izin verme. Gerçeğim, hayalim, sevgilim , dostum arkadaşım sahibim, ve yabancım her halini seviyorum ben senin.