Olmayan düşlerimin arkasına saklanmışım..
Şeffaf bir cam gibi girmiş hayatla arama..
Görülüyormuş her hareketim..
Ve ben kimseleri görmezken üstelik..
Meğer ben gözlerimi kapamışım...
Kirpiğimin ucunda tonlarca yük varmış..
Ve açamamışım gözlerimi...
Görmüyorum diye görmezler demişim...
Halbuki ne çok yanılmışım...
Ne çok yenilmişim...
Hiç zaferlerim yokmuş..
Yalnızmıydım hep...Yoksa yanlışmıydım...
Bilirmiydim hayatı...Yaşayabilmişmiyim hiç...
Yoksa geçen zamana hayat mı demişim sadece..
'Ya hayat işte'..Diye biten cümlelerim vardı...
Laf olsun diye mi söylemişim...
Ya ben ne çok yanılmışım..
Ne çok yanlışmışım kendime...
Küçük güzel bir yüreğim vardı oysaki..
İçinde sevgi barındıran..
Ve düşlerim vardı en hayalinden(pembesinden)..
Onlar da mı yalan olmuş...
Büyümenin anlamı masumluğumun bitmesimiymiş...
Ben büyümüştüm.. aslında yenilmişim...
Kendime gelememişim..Hayat bildiğimden farklı bir şeymiş...
Ayna da bile kapamışım gözlerimi...
Kendimi hiç bilememişim..
Ne çok yalnızmışım ben...

Alıntıdır ! ..