Benden, seni anlatmamı isteselerdi, bir yürek
anlatırdım içinde koskacaman bir dünya, dünyada kocaman bir fener ve sevgi yolu
aydınlatan.

Deselerdi yaz onu; yazardım en güzel şiirleri dilsiz
istekleri dipsiz kuyu sarınçlarında yuvarlanan aşkları. Yazardım parmaklarım
morarıncaya kadar yazardım, yüreğim yorulup duruluncaya
kadar.

Deselerdi çiz onu; çizerdim dünyayı, dünya her tarafı yedi
veren gülleri yedi renk açan en mevsimsiz çiçeklerin açtığı nakışlı oyalı özenli
bir dünya ve korkardım kendi çizdiğim dünyaya dokunmaya, korkardım çiçeklerin
yaprakların solmasından.

Deselerdi kim O ?
O derdim O işte
yüreğinde deryaları taşıyıpta tek bir dünyalıya konuşamayan, o sınırsız sevgi
deryasında yelken açıp giderken sevgisini utangaç kişiliğine gömen biri
idi.

Ve O derdim ;
Beni sabahlara kadar kendisini düşünmek zorunda
bırakan insafsız biri O konuşsa yüreğindeki allı tebessümlerde kaybolurdum,
konuşsa yanmadan yıkılmadan söndürürdü beni derdim. Sigaram kadar tiryakisi
olduğum içkim kadar başımı döndüren, görmediğim kadar özlediğim, özlediğim kadar
dokunamadığım, dokunamadığım kadar ürkek…

Ve O derdim
;
Yaşayıpta yitirdiğim değil yaşamayıpta bilmek istediğim, konuşmasını
beklediğim kızıl dudaklarına hasretlendiğim hasreti ile eridiğim, yanımda iken
bile özlediğim gittiği yolu kıskandığım aydınlık günlerimi
aradığım.

O derdim…