Şu hayatı kucaklayan kollarımı kestiler bir bir...
Hayata gülümseyen yüzümü sildiler bir anda...
Yüreğimdeki sevgiyi sömürdüler...
Kalbimdeki iyi niyetlerimi umarsızca harcadılar...

Hayatta insanın başına üzücü birşey geldiğinde ardından iyi bir şeyler olurdu... Dünya üzerinde Mutluluk adına bir denge oluşuyordu böylece. Tutunabilmek için, yeniden sarmak için yaraları...

Şimdi ise üst üste geliyor herşey.
Bitti! evet bugün güzel geçecek diyerek her sabah yüzümü güneşe dönsemde Karanlığın Savaşçıları çıkıp geliyor saat dilimleri arasında acısını sürüp gidiyor sözlerin...
İnsanlar bir yandan hayat bir yandan kendi içinde kendinle verdiğin savaş bir yandan... Cebimdeki mutluluk haplarım tükendi. Ne kendime ne bir başkasına yetecek enerjim var. Tükendi...

Nasıl bu kadar kolay oluyor değerleri harcamak? Nasıl başarabiliyorlar anlayamıyorum... Bazen kendimi uzaylı gibi hissediyorum böyle insanların arasında kalınca. Sizin anneniz yok mu? Sizi bir anne, şefkat dolu bir yürek yetiştirmedi mi? Nasıl olurda unutursunuz kardeşinizin yüzünü? Babanız çocukken elinizden tutmadı mı? Sevdiğiniz bir oyuncak yada bir kitap olmadı mı?
Siz doğarken hislerinizi mi aldı doktorlar?
Yoksa unuttunuz mu annenizin sıcak yemeklerini?

Yeter artık yeterr!..