bana öl de ki yaşamaya sebeb kalmasın artık "bana öl de ki yaşamaya sebeb kalmasın artık...." Herşeyimin sen ve o minnacık gül ağzından çıkan kelimeler olduğunu yansıtamadım sana... Ölüyorum her geçen gün... Yaşam ışığım söndü , karanlıktayım.. Ve ayaz sen yokken hayat, üşüyorum.. Sessizleşirken dışarısı içimde çığlıklar yükseliyor ve sağırlaşıyor çevreye kulaklarım sadece sesini arıyor... Sen hiç anlamazsın biliyorum,anlamaya çalışmadın ki... Oysa "Hayat'mm" derdim sana.. Ben tüm kelimelerin içini doldurup söylerken sana sen boşalttın daha doğrusu boşaltmaya çalıştın tek tek tüm cümlelerimi,kelimelerimi,herşeyi...Yani hayatımı en başta.... bu kadar mı uzaklaştırdım seni benden yoksa baştan beri uzak mıydın saklıca benden? -Bilmiyorum..! Doktora gidiyorum ya sen gittiğinden beri benden dedim "canım yanıyor,kurtarın ! alın artık onu benden" bunu gerçekten söyledim biliyor musun FİLM GİBİ... .s "Aşk bu ilacı yok zaman ... " dedi.. *Yaşanmş birşey bu . gerçek ! gerçek olmasını istemesem de...* Oysa zaman seni benden silemiyor ki be ÖMRÜMÜN İZİ... Zaman seni benden hiç silmiyor ki... Üstelik her geçen gün daha da artıyor bu acı.. Sense sadece bu acı olmasın die "seviyorum" dedin yalan bir şekilde.. Daha da karardı ömrüm çünkü ben bilmek istemesem de gönlüm yalanı biliyor ve içten daha da kemiriyordu ruhumu... Sonrasında birinin sözleri çok acı ve ağır tokatlarla indi yüzüme.. SUSTUN!.. Çünkü doğruydu... Ve sonra defalarca tekrarlanan beni ağlama krizlerine sokup yürümemi gerçekten engelleyecek o cümleler doğruyduçç SEN YOKTUN SEVMİYORDUN MECBUR DEĞİLDİN VE BENİM YÜZÜMDEN HAYATIN KARARMAMALIYDI ve daha nelerr neleerrr... Yazamıyorum artık gözyaşlarım siliyor mürekkebi... Okumayacaksın ne de olsa.. ağlamamalıyım.... Yine de senden vazgeçemiyorum ya artık sadece "sevebilme ihtimalini" seviyorum.......